Για άλλη μια φορά γινόμαστε μάρτυρες μιας αν μη τι άλλο προκλητικής επέμβασης στην ποιότητα της ζωής μας, με την μορφή του Δούρειου ίππου. Αφορά μιαν «επένδυση» που καταφανώς τεμαχίστηκε αφού κιόλας είναι δίπλα η μία με την άλλη, (άραγε πόσο αυτό επιτρέπεται;), για να αποφύγει την υποχρεωτική κατάρτιση περιβαλλοντικής μελέτης, που προφανώς αν γινόταν, μάλιστα, από ανεξάρτητη αρχή κι όχι αυτή που θα όριζε ο «επενδυτής», θα έθετε τόσο αυστηρούς όρους ώστε να γινόταν αποτρεπτική κι απαγορευτική για αδειοδότηση. Έτσι τεμαχισμένη όμως κατάφερε να πάρει άδεια ανενόχλητα για να προχωρήσει σε εγκατάσταση. Σε μιαν αμόλυντη σχεδόν παρθένα περιοχή. Που κατάφερε μέσα στο πέρασμα του χρόνου να παραμείνει ζωντανή ακόμα και μετά την, ολέθρια για τον τόπο, λαίλαπα του εμφυλίου. Και να αναγεννηθεί. Με μια θαυμαστή, για την ποιότητά της παραγωγή φασολιών, σε ένα τοπίο απερίγραπτης ομορφιάς και ιστορικού ίχνους που αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή (εμφύλιος) με έναν όμως τρόπο δόμησης, τα πλινθόχτιστα, που γίνεται παράδειγμα προς μίμηση. Της περιβόητης και τόσο αναγκαίας εξοικονόμησης ενέργειας. Πρωτοπόρα μέσα στα χρόνια, προκρίνεται τώρα πια ως δόμηση που απαντά και αντιμετωπίζει την περίφημη κλιματική αλλαγή. Η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική που εκμεταλλεύεται τα δωρεάν στοιχεία της φύσης. Τον ήλιο, τον άνεμο, την γεωθερμία. Προσαρμοσμένα στις σύγχρονες μεθόδους να τα αξιοποιούν. Μειώνοντας το ενεργειακό μας αποτύπωμα και την επιβάρυνση που αυτό έχει στο Περιβάλλον και την ζωή μας. Σε προσιτά για τον άνθρωπο μεγέθη για την κάθε κατοικία έτσι που να ωφελούν όλους όσους τα χρησιμοποιούν σε αντίθεση με τις υπερμεγέθεις «επενδύσεις» (ας μην υπήρχαν οι επιδοτήσεις, τότε θα βλέπαμε πραγματικά πόσοι θα ενδιαφέρονταν να «επενδύσουν» στους αιολικούς σταθμούς που καταστρέφουν ολοκληρωτικά όλες τις βουνοκορφές όπου εγκαθίστανται, ακόμη και σε προστατευόμενες περιοχές). Όταν εκείνοι οι άνθρωποι αυτό το εφάρμοζαν εκατό και εκατόν πενήντα χρόνια πριν στις κατοικίες τους. Αυτό και μόνον αποτελεί έναν προορισμό. Πόλο έλξης για επισκέπτες και μελέτης για Πανεπιστήμια και ερευνητικά προγράμματα. Για προβολή και διαφήμιση πώς το μικρό είναι όμορφο και γίνεται αποτελεσματικό. Κατάφεραν να στεγάσουν τα όνειρα για την ζωή τους σε μικρά λειτουργικά κτίσματα, απλά, λιτά, σχεδόν δωρικά, προσαρμοσμένα άρρηκτα στο τοπίο τόσο ώστε να γίνουν αξεχώριστο κομμάτι του. Δεν μπορεί κανένας να σκεφτεί Κορέστεια και να μην συμπεριλάβει πλινθόχτιστα χωριά και μια φύση ανεξάντλητη που τα αγκαλιάζει. Τόσο σημαντική αυτή η σχέση ώστε χρειάζεται να γίνουν συντονισμένες προσπάθειες κατοίκων, Δήμου και Περιφέρειας σε συνεργασία με Πανεπιστήμια για να ετοιμαστεί ένας καλά τεκμηριωμένος φάκελος ώστε αυτά να προταθούν και ενταχθούν στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Δεν μπορώ να σκεφτώ, ίσως εκτός από την Πρέσπα, άλλη περιοχή στην Ελλάδα με τόσα εκτεταμένα χωριά στην πλινθόχτιστη μορφή τους, όπως αυτά στα Κορέστεια. Μπορεί και να μου διαφεύγει. Αυτό σε συνδυασμό και με την προσέλκυση φοιτητών από τα αντίστοιχα τμήματα των Πανεπιστημίων μπορούν να αλλάξουν εντελώς την άποψη των ανθρώπων για τούτο το μέρος. Αλλά ας αφήσουμε αυτές τις αιθεροβάμονες, όπως θα πείτε, ιδέες. Επί του πρακτέου… Εδώ και μήνες κατατέθηκε από την Κοιν.Σ.Επ. (Δίκτυο Μονοπατιών) «Το Αέναον – neverest» σε περιφέρεια και Δήμο μια συγκεκριμένη πρόταση, πάνω από πενήντα σελίδες, αρκετά καλά, κατά την γνώμη μας, τεκμηριωμένη για την Πιστοποίηση ενός μονοπατιού που καταγράφηκε και ξεπερνά τα 100 χιλιόμετρα, η οποία συμπεριλαμβάνει την περιοχή των Κορεστείων. Ένα μονοπάτι που έχει κυκλική διαδρομή. Ξεκινά από Καστοριά (όπου έχει τρεις διαφορετικές εισόδους και περνά από χωριά όπως : παλιά Λεύκη, Κορομηλιά, Γάβρος – Νέος Οικισμός, Κρανιώνας, Μαυρόκαμπος, αγ. Αντώνιος, Ποιμενικόν (Βαψώρι), Σιδηροχώρι, Καφαλάρι, Απόσκεπος για να επιστρέψει Καστοριά και να συνεχίσει έως το Δισπηλιό όπου και ο Λιμναίος Οικισμός. Μια διαδρομή με εναλλαγές τοπίων σε δάση, ποτάμια και θέα την λίμνη, την πόλη κι όλη την ευρύτερη λεκάνη. Με ιστορία, Πολιτισμό, παραγωγικές δραστηριότητες, μνήμες, όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να προσμετρηθούν ώστε να συμπληρωθούν τα 41 κριτήρια που απαιτούνται αφού θέλουμε να γίνει Ευρωπαϊκού επιπέδου, ώστε να προχωρήσουν στην Πιστοποίηση. Αυτή δίδεται από την ERA (European Ramblers Association) Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Πεζοπόρων. Το Πιστοποιητικό αυτό Leading Quality Trails – Best of Europe παρέχει επαρκή υποδομή, συμπληρώνει τα κριτήρια ποικιλότητας, ασφάλειας, και εξυπηρετήσεων και κάνει την διαδρομή πολύ πιο ελκυστική στα μέλη των εθνικών ομοσπονδιών πεζοπόρων 33 κρατών της Ευρώπης που αριθμούν περισσότερα από 3 εκατομμύρια μέλη. Ένα Πιστοποιητικό ποιότητας, τεχνικής επάρκειας, ασφάλειας και αξιοπιστίας. Σήμερα στην Ελλάδα 4 είναι τα πιστοποιημένα μονοπάτια από αυτόν τον φορέα. Του Μαινάλου στην Αρκαδία, το πρώτο που έλαβε την πιστοποίηση, της Άνδρου, της Ηπείρου και της Ξάνθης. Μάλιστα στην 1η Πανελλήνια συνάντηση μονοπατιών πριν 4 χρόνια στην Βυτίνα της Αρκαδίας αναφέρθηκε από τον υπεύθυνο του μονοπατιού 75,50 χιλιομέτρων εκεί, πώς στα δύο χρόνια λειτουργίας του είχε 6 χιλιάδες επισκέπτες. Διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός ατόμων, δε νομίζεται; Έ, λοιπόν, μετά από τόσου μήνες δεν έχουμε λάβει καμιά συγκεκριμένη απάντηση. Όταν δίδεται η δυνατότητα να ενταχθεί σε κάποιο από τα προγράμματα που υπάρχουν, «τρέχουν» κατά καιρούς και… χάνουμε. Όταν μέσα στην πρόταση προτείνονται και δράσεις , δραστηριότητες που επιπλέον θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα φέρουν πολλαπλάσιους επισκέπτες. Σε κοντινό νομό, σε επίσκεψη και συζήτηση που είχα με επιχειρηματία, ο οποίος μου έδειχνε την επένδυσή του, που σημειωτέον κατασκεύασε μέσω αντίστοιχου προγράμματος, βάζοντας απλώς την δική του συμμετοχή, (κάτι που αν αναλάβει ο Δήμος ή η Περιφέρεια δεν θα χρειαστεί ούτε αυτό να κάνει αφού χρηματοδοτείται 100%), στην προ Covid 19 εποχή, μόλις το 2019 είχε χιλιάδες επισκέπτες και 160 χιλιάδες έσοδα. Μιλάμε για ένα Πάρκο Δραστηριοτήτων. Το ίδιο μου ανέφεραν στην επίσκεψή μου σε αντίστοιχο πάρκο στην Μαλακάσα. Το ίδιο διαπίστωσα να συμβαίνει σε αντίστοιχο, βέβαια πολύ καλύτερα οργανωμένο, πάρκο στην Γερμανία. Μαζί με την Via Ferrata στα βράχια της Ψαλίδας και στο φαράγγι της Κορομηλιάς. Μια διαδρομή με σιδερένια σκαλοπάτια και συρματόσχοινα που την καθιστούν ασφαλή, για όσους προτιμούν αυτή την μορφή δραστηριότητας. Μαζί με ιππασία και βόλτα με άλογα. Θυμίζω ότι από Κορομηλιά έως αγ. Αντώνη το μονοπάτι ακολουθεί την κοίτη του ποταμού. Μέχρι και διαδρομή για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα αλλά και όρασης υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί δίπλα στην κοίτη, όπου η πρόσβαση γίνεται ευκολότερη μιας και δεν υπάρχουν κλίσεις. Μαζί με άλλες συνοδευτικές δραστηριότητες και δράσεις. Όπως τα εργαστήρια που υλοποιήθηκαν από τον συνεταιρισμό μας «Το Αέναον – neverest». Για παιδιά 4-8 χρονών, για γονείς μαζί με παιδιά και 8-12 χρονών, σε συνεργασία με την αντίστοιχη Κοιν.Σ.Επ «Παρέα του Δάσους», όπου τα παιδιά με την καθοδήγηση παιδαγωγών συμμετείχαν σε μια βιωματική εμπειρία αναγνωρίζοντας έντομα, κατασκευάζοντας και ζωγραφίζοντας ό,τι εμπνεύστηκαν από αυτή την επαφή τους με την φύση. Συμμετοχή πάνω από 150 παιδιών, δωρεάν, μέσω του προγράμματος «Δημιουργώ» του υπουργείου Εσωτερικών (τμήματος Μακεδονίας – Θράκης). Δράση όπως το Messy Play πάλι από τον συνεταιρισμό μας με τη συμμετοχή περισσοτέρων από 50 παιδιών που παίξανε με πηλό, χρώματα, αλεύρια κλπ. Εργαστήρια όπως αυτό της φυσικής δόμησης όπου οι συμμετέχοντες μπορούν να μάθουν μυστικά της διαδικασίας του πώς μπορούν να κτίσουν με πλιθιά ή cob. Αλλά και θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες και όχι μόνο… Προτείνουμε την δημιουργία και καθιέρωση ως θεσμού, ετήσιου φεστιβάλ στα Κορέστεια. Ο Κρανιώνας ήδη έχει έτοιμο τον χώρο, που με μικρές παρεμβάσεις μπορεί να γίνει λειτουργικός φιλοξενώντας και μεγάλες παραγωγές. Αυτό σε συνδυασμό με την γεωργική παραγωγή που μάλιστα αν προχωρήσει στην μηδενική χρήση χημικών και λιπασμάτων θα μπορεί να πάρει αυτόν τον ουσιαστικό τίτλο, να το κάνει Brand name, μιας περιοχής με καθαρά προϊόντα σε αμόλυντη φύση. Μαζί με την κτηνοτροφία, την μελισσοκομία όλον τον πρωτογενή τομέα και τις μικρές επιχειρήσεις που συμπληρώνουν την απασχόληση των κατοίκων και τους επιτρέπουν να έχουν μιαν αξιοπρεπή ζωή στον τόπο που επέλεξαν να μείνουν. Προωθώντας τα προϊόντα τους σε μια συνεχώς ανερχόμενη αγορά αφού κάποια από τα κριτήρια που αφορούν διαμονή, διατροφή, μετακίνηση δίνουν την δυνατότητα να έλθουν σε επαφή με μεγάλο αριθμό ξένων επισκεπτών (υπάρχει αυτό στην κουλτούρα τους, να περπατούν τέτοιες διαδρομές πολυήμερες) κι έτσι να βλέπουν έμπρακτα τα οφέλη από όλο αυτό το δίκτυο που σιγά σιγά θα δημιουργείται. Γιατί πέρα από την καλά οργανωμένη διαφήμιση που θα λειτουργεί, ο καλύτερος διαφημιστής είναι ο ευχαριστημένος από όλες τις πλευρές επισκέπτης. Γιατί αυτός θα το προτείνει στους φίλους του κι αυτό είναι η καλύτερη προβολή. Έτσι, αυτό μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να επιστρέψουν κάποιοι από εκείνους που φύγανε αναζητώντας καλύτερη τύχη σε άλλα μέρη. Ή γιατί όχι να προσελκύσει άλλους που θα εκτιμήσουν αυτά που προσφέρει η περιοχή και θελήσουν να εγκατασταθούν.
Λοιπόν, ναι, θέλουμε επενδύσεις. Αλλά εκείνες που ωφελούν το σύνολο των κατοίκων μιας περιοχής. Με αειφόρο βιώσιμη προοπτική σε έναν τουρισμό ήπιας μορφής που λαμβάνει υπ΄ όψιν και σέβεται τους ανθρώπους, τον τόπο, την Φύση, τον Πολιτισμό, την ιστορία, την μνήμη, με έμφαση στον εναλλακτικό τουρισμό και την δημιουργία ενός δικτύου μονοπατιών που θα τα αναδεικνύουν στηρίζοντας κτηνοτροφία, μελισσοκομία, και άλλες παραδοσιακές δραστηριότητες, οι οποίες είναι η μόνη βιώσιμη προοπτική για να ανακάμψουν οι ανθρώπινοι πληθυσμοί και να συμβάλλει η κάθε περιοχή, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, στην τοπική και εθνική οικονομία. Γιατί έτσι δίνεται η δυνατότητα να έχουν προοπτική στην προσπάθειά τους για ποιότητα αφού η επιβάρυνση στον φυσικό χώρο, το Περιβάλλον τους, θα είναι μηδενική. Και όχι «επένδυση» (άραγε υπάρχει από πίσω κάποια επιδότηση;) εκείνων των αρπακτικών που τους έδιωξε η χώρα τους, Δανία, μιας κι εκεί δεν επιτρέπονται τέτοιου είδους ρυπογόνες κι όχι μόνο, εγκαταστάσεις κι έρχονται εδώ να ζητήσουν να τους προσφέρουμε «γη και ύδωρ». Επειδή τάχα προσφέρουν θέσεις εργασίας. Ποιος όμως μπορεί να υπολογίσει το ενδεχόμενο κόστος από καταστροφή που μπορεί να προκύψει οποτεδήποτε; Είτε στον υδροφόρο ορίζοντα, με οποιαδήποτε μικρή ή μεγαλύτερη διαρροή, κάτι που βάζει σε κίνδυνο τις ζωές του συνόλου των κατοίκων εκεί αλλά και της πόλης και της ευρύτερης περιοχής. Είτε από την εσκεμμένη ή όχι απελευθέρωση, δεν έχει μεγάλη σημασία, γουνοφόρων ζώων από «οικολόγους» που μόνο τέτοιοι δεν είναι αν προβαίνουν σε αυτού του είδους την πρακτική, αφού αυτά είναι ξενικό είδος, με ταχύτατη αναπαραγωγή και άρα εξάπλωση σε ένα εχθρικό γι αυτά περιβάλλον, που βρίσκονται ψηλά στην τροφική αλυσίδα, χωρίς στην ουσία θηρευτή για να μπορεί να ελέγχει τον πληθυσμό τους και είναι σαρκοφάγα. Άρα η καταστροφές που μπορεί να προκαλέσει σε οικόσιτα ζώα, πουλιά και άλλα άγρια είδη (επίθεση σε κύκνους, βίδρες κλπ) είναι ανυπολόγιστες. Ακόμα τρέχουν, τώρα, μέσω προγράμματος Life, να μαζέψουν αυτά που απελευθερώθηκαν πριν από περισσότερα των 10 χρόνων και περιφέρονται σε όλο τον νομό. Τα βλέπουμε και στα σπίτια μας. Πριν λίγες μέρες εμφανίστηκαν μέσα στην τουαλέτα δύο σπιτιών στο Νταηλάκη να μπαινοβγαίνουν από το δίκτυο αποχέτευσης. Πόσο ασφαλές είναι αυτό, ειδικά για μικρά παιδιά και πόσο εύκολα μπορούν να μεταδοθούν μολυσματικές ασθένειες, ποιος θα μπορέσει να το πει; Και ποιος θα πάρει την ευθύνη όταν γίνει ανεξέλεγκτο το φαινόμενο όπως συμβαίνει τώρα; Έτσι περιμένουμε πολύ αυστηρότερους τους ελέγχους για τη νομιμότητα τέτοιων «επενδύσεων», από την αρμόδια υπηρεσία. Καθώς και την κάθετη άρνηση Δήμου και Περιφέρειας να ενδώσουν έχοντας σαν πρόταγμα τον κίνδυνο που μπορεί να προκύψει για την υγεία των κατοίκων. Όταν καταθέτονται τέτοιοι φάκελοι και ζητούν άδεια λειτουργίας χρειάζεται κυριολεκτικά να «ξεσκονίζονται» ενδελεχώς, στην ανάγκη απαιτώντας, με την συμπαράσταση των κατοίκων, να αλλάξει ο αντίστοιχος νόμος που εντάσσει αυτή την δραστηριότητα σαν κτηνοτροφική μονάδα , ενώ καμία σχέση δεν έχει με κτηνοτροφία (ακόμα και ο νομοθέτης μπορεί να κάνει λάθος) προβάλλοντας ως προτεραιότητα το δημόσιο συμφέρον και την υγιεινή των κατοίκων. Πολύ περισσότερο που πρόκειται να εγκατασταθεί τόσο κοντά σε οικισμούς. (σίγουρα χρειάζεται να αλλάξει ο νόμος). Η γνώμη μας είναι πως δεν χρειάζεται πουθενά να υπάρχουν. Κάτι περισσότερο ξέρουν από μας οι Δανοί. Κι όχι επειδή βλέπουμε αυτή την οικονομική δραστηριότητα από μια ματιά που γίνεται «γραφική» κάποιων «οικολόγων» που είναι αντίθετοι. Όταν χρειάστηκε πριν πολλά χρόνια σε μια επίθεση που δέχτηκε από την κυρία Κανέλλη τότε δημόσια υποστηρίξαμε τον κλάδο της γουνοποιίας. Όμως διαπιστώσαμε με λύπη και αγανάκτηση πώς όλα αυτά τα χρόνια πρώτα και κύρια οι ίδιοι που απασχολούνται σε αυτό το επάγγελμα ΔΕΝ το σέβονται. Ούτε φυσικά τους εργαζόμενους που πολλούς κρατούσαν ανασφάλιστους σε κακές συνθήκες υγιεινής και τώρα τούτοι οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τρόπο για «κάτι» από σύνταξη. Αλλά πώς; Θυμόμαστε πολύ καλά τις κινητοποιήσεις, στις καλές εποχές, της προηγούμενης γενιάς, Πατεράδες τότε, της σημερινής που είναι τώρα στο «καράβι», που απαιτούσαν από την πολιτεία να μείνει η γούνα στα στενά όρια του νομού. Άντε και μέχρι την Σιάτιστα. Όπως και να τους χαριστούν τα δάνεια. Που γίνανε κυρίως βίλες, πολυτελή αυτοκίνητα, διασκέδαση (κατά προτίμηση στα μπουζούκια όπου καίγανε χιλιάρικα κι αργότερα πεντοχίλιαρα για να δειχτούνε) κι όλες οι υπερβολές ενός άκρατου υλισμού όπου, κυρίως οι νεόπλουτοι , βυθίστηκαν. Αντί να συνεταιριστούν και να επενδύσουν. Στην δουλειά τους. Στην πόλη. Κι οι γιοί τους σημερινοί γουνοποιοί, ως άλλοι εφιάλτες, επέτρεψαν να σκορπίσει, από δω, την έχουν φτάσει άραγε ως πού; Τίποτα από συνεργασία για το κοινό καλό μεταξύ τους. Τίποτα για την πόλη. Καμιά, ίσως πλην ελαχίστων, παρακαταθήκη. Ούτε καν ένα Πνευματικό Κέντρο. Ή Αρχιτεκτονική σχολή. Ή Αρχαιολογικό Μουσείο. Ή κολυμβητήριο. Ή ό,τι άλλο. Σίγουρα οι γονείς, αν ζούσαν, θα ήταν το λιγότερο πικραμένοι από αυτή την ντροπή. Μα επειδή οι άνθρωποι ξεχνούμε εύκολα, το ίδιο κάμανε κι εκείνοι. Γιατί, όταν ήρθε στα μέρη μας η Unesco και θέλησε να κάνει την πόλη προστατευόμενή της κι έθετε ως προϋπόθεση να συντηρηθούν οι εκκλησίες και τα αρχοντικά, δίνοντας το αρκετά σεβαστό ποσό των 600 εκατομμυρίων δραχμών, για να μπορέσει να υλοποιηθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα, εμείς, «περί άλλα τυρβάζαμε». Επειδή όλη η πόλη ήταν απορροφημένη με αυτή την οικονομική δραστηριότητα που απασχολούσε των πλειονότητα των κατοίκων και ο Δήμος δεν είχε αντίστοιχες μελέτες ούτε προχώρησε σε καταρτισμό τους, οι άνθρωποι του οργανισμού φύγανε και κάνανε προστατευόμενη πόλη την Οχρίδα που τρέχουν τώρα αρκετοί να την επισκεφθούν. Ξέρετε τι είχαν πει τότε οι γουναράδες; «Τι να τα κάνουμε εμείς τα παλιατζούρια; Έχουμε την γούνα.» Και παίρνανε φωτιά τα σπίτια αφού δεν μπορούσαν να γκρεμιστούν και να ξαναχτιστούν όπως θα θέλανε. Ο νόμος είναι αυστηρός και δεν επιτρέπει ακόμα κι αν πέσει κι ισοπεδωθεί ένα διατηρητέο να ξαναχτιστεί, εκτός αν γίνει ακριβώς όπως ήταν. Ή αλλάζανε το νόμο μέσα σε μια νύχτα και γκρεμίζανε νεοκλασσικά. Όμως η ιστορία όταν δεν την υπολογίζουμε εκδικείται. Όπως και η φύση. Τώρα λουζόμαστε, δυστυχώς όλοι, εκείνες τις επιλογές. Σε αντίθεση με τους πολύ παλιούς νοικοκύρηδες, ταξιδευτές που επιστρέφοντας, γενναιόδωρα τιμούσαν την ζωή κι αυτά που τους πρόσφερε, φτιάχνοντας καλλιτεχνήματα, στολίδια που κράτησαν στον χρόνο, να στεγάσουν την πολυμελή φαμίλια τους.
Όταν λοιπόν καταλάβουμε πως υπάρχουν κι άλλοι κλάδοι που μπορούν να ζήσουν την περιοχή μας (όπως ο πρωτογενής τομέας και ο τουρισμός), με αξιόλογα αποτελέσματα, που θα καταμερίζονται στην πλειονότητα των κατοίκων και δεν θα ευνοούν την συγκέντρωση χρήματος στα χέρια λίγων, που φουσκώνει την έπαρση και μεγαλώνει την κενότητα και ματαιοδοξία, τότε ίσως, αποφασίσουμε να στραφούμε σε αυτούς και να επενδύσουμε. Πριν να είναι πολύ αργά. Πριν αδειάσει η πόλη κι όλοι η περιοχή.
Νικόλας Μερτζανίδης
Για την Κοιν.Σ.Επ. (Δίκτυο Μονοπατιών)
«Το Αέναον – neverest»
