Μόνο όσοι κόντεψαν να τη χάσουν νιώθουν στην πληρότητά της την αξία της. Μην μας κάνει κυνικούς ο μικρός αριθμός των νεκρών.
Πλην αυτών υπάρχει η αγωνία αυτών που τα κατάφεραν, αυτών που άκουσαν τα κατεστραμμένα πνευμόνια να παλεύουν να βαστηχτούν απ’ την πνοή, τις ηλικιωμένες να κλαίνε νύχτα γοερά ζητώντας απελπισμένα από τις νοσοκόμες να φωνάξουν τα παιδιά τους, για να τους πουν την τελευταία τους πνοή, μία, δύο λέξεις.
Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, δεν θα ξεχάσω ποτέ τον φετινό Απρίλη, όταν από ειρωνεία της ζωής, ή απ’ τη συγχωρεμένη, αλλά ελεγχόμενη, ακηδία της νιότης, νόσησα μια ανάσα από τον εμβολιασμό μου.
Ως ευπαθής ομάδα, λόγω του ιστορικού μου με την επάρατο, όπως επιμένουν να την αποκαλούν οι σκοταδιστές, που φοβούνται την αλήθεια μιας λέξης, πού κάνουν πως αγαπούν τη ζωή και φλερτάρουν με τον θάνατο.
Σωφροσύνη λοιπόν.
Από το Facebook του Ηλία Παπαμόσχου
