«Εκκένωση» ήταν το μόνο που μπόρεσαν να ξεστομίσουν και να παρουσιάσουν
Σε ιστορική καμπή ο καπιταλισμός, παρακμή και σήψη βιώνουμε μιας εποχής στην οποία πλέον κανένας «ιστορικός συμβιβασμός» δεν μπορεί να στεριώσει. Νέες ωδίνες και τοκετοί μπροστά μας.
Πως να εξηγήσει κανείς διαφορετικά την ιστορική του ανικανότητα να λύσει οριστικά οποιοδήποτε σοβαρό ζήτημα προκύπτει, εκτός από το να το μεταθέτει χρονικά, υπονομεύοντας το μέλλον και αφήνοντας χάος και καταστροφή πίσω του;
Ένα σύνθημα ξέρουν να ξερνούν τα ζοφερά στόματα των θλιβερών τους εκπροσώπων: «εκκενώσατε»!
«Εκκενώσεις» λοιπόν, σε Ιταλία και Καλιφόρνια και Ελλάδα.
«Εκκένωση» ήταν το μόνο που μπόρεσαν να ξεστομίσουν και να παρουσιάσουν θρασύτατα ως επιτυχία στους ανυπεράσπιστους κατοίκους της Β. Ευβοίας, της Πελοποννήσου και της Αττικής, αφήνοντας στις φλόγες σπίτια και εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους. Και στη θέση του πεύκου και του έλατου θα φυτρώσουν, αν τους αφήσουμε, ανεμογεννήτριες…
«Εκκενώσατε» λένε και στη διαχείριση της πανδημίας. Εκκενώστε πλατείες και μαγαζιά και τραβάτε σπίτια σας αναλαμβάνοντας την «ατομική ευθύνη» γιατί εμείς, ως καπιταλιστές, ξέρουμε μόνο να μετατρέπουμε την κρίση σε ευκαιρία, μπίζνα και εμβόλια, με βάση τη ρυθμίσεις της «ελεύθερης αγοράς». Αλλά όπως έγραψε και κάποια φίλη πολύ εύστοχα, η ελεύθερη αγορά είναι το άλλοθι στην ανήθικη επιχειρηματικότητα!
«Εκκενώσατε» λένε και οι σφαγείς των λαών, οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές, στο Αφγανιστάν αφήνοντας ένα λαό και ακόμα και τους ρουφιάνους του προηγούμενου αμερικανόδουλου καθεστώτος, στο έλεος του ισλαμοφασιστικού κτήνους που οι ίδιοι εξέθρεψαν.
Ως γνωστόν, ο καπιταλισμός μισεί κάθε έννοια ολότητας και ενοποίησης. Ξέρει μόνο να φτιάχνει τις πρόσκαιρες λυκοφιλίες του και να διασπά, να διχάζει, να εξάγει κρίσεις και να εμπορευματοποιεί ανάγκες και κάθε γνήσια κοινωνική-κοινοτική σχέση, να στήνει πολέμους και εμφυλίους στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ειδικά το τελευταίο, το να μεταφέρει τον διαρκή εμφύλιο μεταξύ διαφορετικών μερίδων του κεφαλαίου στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, είναι η σπεσιαλιτέ του. “Εμβολιαστές” αντί αντιεμβολιαστών, ρατσιστές και “νοικοκυραίοι” εναντίον προσφύγων και με τη βούλα της απεργοσπαστικής εγκυκλίου του ν/σ Χατζηδάκη, απεργοσπάστες εναντίον απεργών κλπ…
Οι πανδημίες όμως, όπως και φωτιές, δεν ελέγχοντα και δε σβήνουν «μερικώς», με στοχευμένες ρίψεις και εμβόλια μόνο για λίγους – «προνομιούχους» λαούς, όταν όλος ο τρίτος κόσμος είναι στο έλεος της τύχης του, χωρίς υποτυπώδη περίθαλψη.
Η Δημοκρατία, ακόμη κι αυτός ο ιστορικά ξεπερασμένος αστικοδημοκρατικός κορσές, δεν είναι κόκα κόλα – εμπορεύσιμο προϊόν που μπορεί να εξαχθεί, απόντος του ίδιου του λαού.
Οι βιώσιμες λύσεις που απαιτούνται σε όλα τα σοβαρά ζητήματα, δε γίνεται να μην είναι παρά συνολικές, «ολιστικές» όχι κατ’ επίφαση λύσεις της αρπαχτής, με επίκεντρο τις πραγματικές ανάγκες των λαών, ώστε να ζήσουν σε ένα περιβάλλον που δε θα καταρρέει και δε θα απειλεί την ύπαρξη της ζωής στον πλανήτη!
Αντί οποιασδήποτε πρότασης ή επιλόγου, κλείνουμε αυτό το σημείωμα με την προτροπή των στίχων του Οδυσσέα Ιωάννου, στο υπέροχο τραγούδι του Β. Παπακων/νου:
Ο Παύλος Μουρουζίδης γεννήθηκε το 1968 στην Πεντάβρυσο Καστοριάς και μεγάλωσε στην Πτολεμαΐδα. Είναι πτυχιούχος Χημικός Μηχανικός (1996, ΑΠΘ) και εργάζεται σε ιδιωτικές εταιρείες στο χώρο της ηλεκτροπαραγωγής, σε εργοτάξια νέων ΑΗΣ ανά τη χώρα. Το 2015 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Συστηματική Φιλοσοφία Κοινωνικών Επιστημών (ΑΠΘ). Είναι τακτικός συνεργάτης στην περιοδική πολιτική επιθεώρηση «Τετράδια Μαρξισμού», ενώ άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εβδομαδιαίες (ΠΡΙΝ) κι επαρχιακές εφημερίδες, καθώς και στον ηλεκτρονικό τύπο. Το 2017 κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων «Τα σκαρπίνια και άλλα διηγήματα» από τις εκδόσεις Νησίδες.
