8.00 π.μ. Δευτέρας 30 Αυγούστου. Περπατώντας προς το σημείο εκκίνησης για το πολιτικό μου γραφείο. Εικόνα μοναδική, εκατοντάδες χελιδόνια στα καλώδια της ΔΕΗ ή των τηλεγραφόξυλων των παιδικών μας χρόνων. Γύρισα με μιας 45-50 χρόνια πριν,όταν ακολουθώντας μία παραπλήσια-παραδίπλα διαδρομή έφθανα κάθε μέρα ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΕΙΟ, στο σχολείο μου, το 2ο Δημοτικό Σχολείο Καστοριάς.
Τα χελιδόνια και τότε και τώρα προετοιμάζονται αυτές τις μέρες για την αναχώρησή τους σε θερμότερα κλίματα,σημαίνοντας το τέλος του καλοκαιριού αλλά και την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.
Το ιστορικό όμως σχολείο που ονομάζεται και <Ιφιγένεια Διδασκάλου> προς τιμήν της σπουδαίας Καστοριανής λαογράφου και λογοτέχνιδας θα αλλάξει ρόλο.
Σίγουρα ο δημογραφικός μαρασμός οδηγεί σε αποφάσεις για αναγκαίες συγχωνεύσεις. Ίσως όμως αυτοί που αποφασίζουν, εάν δεν έχουν περπατήσει τα στενά και τις <ούλτσες> της Καστοριάς ή δεν γνωρίζουν καλά την τοπική της ιστορία, κάνουν λάθη. Σίγουρα όμως οι χιλιάδες μαθητές που μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα στο 2ο Δημοτικό, καθώς ιδίως και οι σημερινοί μαθητές του, αισθανόμαστε σήμερα μια πίκρα, ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Ζήσης Τζηκαλάγιας
