Ήμουν θυμάμαι μικρός, παιδάκι ακόμα, και η εποχή για την οποία σας μιλώ, πολύ παλιά. Ήταν μια εποχή που έπαιρνα τα πάντα πολύ στα σοβαρά και όλα όσα άκουγα μετρούσαν. Ανήσυχο πνεύμα καθώς ήμουν ολημερίς τριγύριζα στα στενοσόκακα και στις αλάνες του χωριού.
Τα γόνατά μου πάντοτε πληγιασμένα από τα χτυπήματα στα παιδικά μου παιχνιδίσματα, μηνύματα μου στέλνανε μυστικά που τότε δε γνώριζα να διαβάζω. Θέλει αγώνα να σταθείς στα πόδια σου και μάχη να δώσεις για να τα καταφέρεις, μου λέγανε αλλά εγώ ακόμα δεν ήξερα ακόμα να διαβάζω. Το μυαλό μου ήταν αλλού! Η καρδιά μου ελεύθερη πετάριζε σαν γυρνοβολούσα ανέμελος στους χωμάτινους δρόμους, εκείνους με την απίστευτη σκόνη, και έβανα διάφορα όμορφα στο νου. Τότες πήρα και τα πρώτα μου μαθήματα. Κατέκαιγε ο ήλιος τη σάρκα και σαν κουλούρι που στη θράκα το έριξαν, πύρωνε και μετά από λίγες ανοιξιάτικες, φλογερές μέρες, σκούραινε… ήμουν και μελαχρινός, δεν ήθελε πολύ κατάμαυρος να γενώ.
Δεν έπαιρνε πολύ κάποιο παιδί να έρθει και να αποτολμήσει να γκρεμίσει τις ευχάριστες εκείνες στιγμές. Πώς είσαι έτσι; Είσαι μαύρος! Μου έλεγε για να με στεναχωρήσει. Κι εγώ παιδί ακόμα, πολύ στα σοβαρά έπαιρνα τα λόγια εκείνα.
Καταστεναχωρημένος, έντονα προβληματισμένος, αναρωτιόμουν γιατί εγώ; Γιατί σε μένα να συμβεί αυτό το κακό; Σιγά σιγά, όμως, και καθώς ο καιρός περνούσε, παρατήρησα κάτι. Πάντοτε ξεχώριζε αυτό που δεν έμοιαζε ίδιο με τα άλλα. Παντού, πάντα!
Πέρασαν τα χρόνια, και το χρώμα αυτό το μελαμψό, μπορώ να πω πως μου άρεσε. Έτσι ήμουν φτιαγμένος άλλωστε. Έπαψα να δίνω βάση και στα λόγια των άλλων.
Ξέρω πως οι πληγές στα γόνατα κλείνουν αργά ή γρήγορα, εκείνες στην καρδιά είναι που δε γιαίνουν.
Μόνο ένα φόβο έχω κρυφό: Μην και τη δική μου ψυχή ποτέ αμαυρώσω…
