Σήμερα η Ελλάδα, με τον θάνατο του Μίκη, κλείνει το κεφάλαιο του εμφυλίου πολέμου. Η Ελλάδα δεν γίνεται φτωχότερη. Έχει ήδη πτωχεύσει ηθικά, αξιακά, πολιτιστικά εδώ και δεκαετίες. Η Οικονομική πτώχευση (χρεοκοπία) για την ακρίβεια, ήταν το αποτέλεσμα της πολιτιστική παρακμής της χώρας, που ξεκίνησε από το 1981 και μετά.
Η παραίτηση του Ξαρχάκου ως Υπουργού Πολιτισμού το 1993, πέρασε στα ψηλά των εφημερίδων, όμως το κείμενο της παραίτησης ήταν σημαντικό. Γράφει: η χώρα έχει πεθάνει πολιτιστικά. Δεν επιθυμώ να συμμετάσχω στον ενταφιασμό της. Ήταν ο πρώτος που επεσήμανε τον επερχόμενο κοινωνικό, πολιτιστικό και οικονομικό θάνατο της χώρας.
Η αριστερή ιδεολογία μετατρέπεται στην λαϊκίστικη αριστερά του αυριανισμού. Οι χυδαίες επιθέσεις κατά των Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, αποδομούν και απαξιώνουν κάθε καλλιτεχνική έκφραση στην χώρα. Έκτοτε η χώρα δεν αναδεικνύει άλλους όπως Ρίτσο, Ελύτη, Σεφέρη, Σικελιανό, Ξαρχάκο, Μίκη, Χατζηδάκη. Η πολιτιστική ξέρα που έφερε ο αυριανισμός, ως σύγχρονη αριστερή εκδοχή, επεκτείνεται σ΄ όλες τις πολιτιστικές εκφράσεις. Η πολιτιστική κατάπτωση της χώρας ολοκληρώνεται με αριστερή εκδοχή του Λαζόπουλου. Κυριολεκτικά, η χώρα καταπίπτει σε Αλ Τσαντίρι.
Αλλά ποιος ήταν τελικά ο Θεοδωράκης; Ήταν ο Έλληνας, ο κομμουνιστής, ο στρατευμένος καλλιτέχνης, ο μετανιωμένος καλλιτέχνης πολιτικός, ο οικουμενικός και εν τέλει όπως αποδείχθηκε και Ορθόδοξος χριστιανός. Μερικά αποσπάσματα από το αφιέρωμα Κυριακάτικης εφημερίδας και από τις συνεντεύξεις του αποκαλύπτουν του λόγου το αληθές.
«Έγινε ανταρτοδικείο επι τόπου. Καταδικαστήκαμε και οι δύο σε θάνατο και κληθήκαμε με τον τηλεβόα να πάμε να μας εκτελέσουν οι ίδιοι μας οι σύντροφοι. Μας καταδίκασε το ίδιο μας το κόμμα……. Είχα σπάσει όμως, δεν πίστευα πια στο κόμμα. Πίστευα βέβαια στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου.».
Σε άλλο σημείο του αφιερώματος αναφέρει: «Η αριστερά αν με χτύπησε με χτύπησε για ένα πράγμα και μόνο, ότι πήρα την μεγάλη, την ιερή ποίηση της αριστεράς, τον Ρίτσο, και την παρέδωσα στο σκυλιά στα μπουζούκια».
Εδώ κάνει λάθος εκτίμηση ο Μίκης. Δεν τον χτύπησε η αριστερά που έφερε την ποίηση στα σκυλάδικα. Κατ΄ αρχή δεν την έφερε αυτός. Αυτός έφερε την ποίηση στον λαό, το τι την έκανε ο λαός δεν είναι ευθύνη δική του.
Τον χτύπησε διότι μετάνιωσε. Διότι κατάλαβε ότι η σύγκρουση φέρνει εμφύλιο και καταστροφή. Τον χτύπησε γιατί έκανε πράξη την μετάνοια. Πράγμα που είναι αντίθετο στην δογματική αριστερά του ιστορικού υλισμού και της επαναστατικής ιδεολογικής σκέψης. Φρόντισαν αυτόν τον Μίκη να τον απαξιώσουν να τον αποδομήσουν. Δεν ήθελαν τον Μίκη, ως συνθέτη των Μικρών Κυκλάδων του Ελύτη. Ήθελαν τον στρατευμένο Μίκη ως εργαλείο εξυπηρέτησης κομματικών συμφερόντων.
Η μετάνοια του Μίκη στην ύστερη καλλιτεχνική ζωή του είναι έμπρακτη. Μετέχει ως Υπ. Επικρατείας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Πάνω από όλα θέτει το εθνικό συμφέρον. Από εργαλείο της αριστεράς μετατρέπεται αυτοβούλως σε εθνικό εργαλείο. Θέτει το εθνικό συμφέρον πάνω από στενό κομματικό. Ένα στοιχείο άγνωστο πιθανόν για πολλούς, είναι η μεσολάβηση μετά από παράκληση των Αμερικανών να πείσει τον Καραμανλή να επιστρέψει στην χώρα. Το γνωστό είναι Καραμανλής ή τανκς. Το παρασκήνιο όμως είναι σημαντικό. Λέει ο Μίκης στην συνέντευξή του: Μου είπαν οι Αμερικανοί ότι δύο φορές πήγε ο Τάσκα να τον δει στο Παρίσι και τους έδιωξε. Είχε μουλαρώσει. Ο μόνος τρόπος είναι να πας εσύ να τον πείσεις. Κύριε πρόεδρε έρχομαι εκ μέρους των Αμερικανών. Δεν υπάρχει άλλη λύση κάτω. Άκουσε Μίκη είναι βρώμικοι. Πρόεδρε αν δεν κατεβείτε εσείς η χούντα θα πάει επ΄ άπειρον….»
Να λοιπόν ποια είναι η αιτία που απαξίωσε η αριστερά τον Μίκη. Όμως ο Μίκης αυτός που θα μείνει στις καρδιές μας είναι ο Έλληνας, ο μετανιωμένος καλλιτέχνης. Το αποδεικνύει η τελευταία πράξη με τον θάνατό του. Επέλεξε ΟΧΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΗΔΕΙΑ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ. Όπως ο σταυρωμένος ληστής, ζητά την μετάνοια από τον Χριστό στο σταυρό του μαρτυρίου έτσι λοιπόν οφείλουμε όλοι μας να τον συγχωρέσουμε. Του χρωστούμε όλη η χώρα ευγνωμοσύνη, γιατί έφερε με την μουσική του την ποίηση στον λαό. Και για κάτι άλλο ακόμη. Είναι ο μόνος Έλληνας που κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε κανείς πολιτικός και κανείς πατριάρχης ή Αρχιεπίσκοπος από το 1821 και μετά. Να ενώσει όλους. Τους έφερε όλους μέσα στην Μητρόπολη των Αθηνών. Κηδεύθηκε ως Χριστιανός Ορθόδοξος. Αυτό ίσως να μην του το συγχωρήσουν ποτέ οι αριστεροί δογματιστές και φονταμενταλιστές. Αντί άλλου επικήδειου, αφιερώνω τους στίχους του Ελύτη από το έργο του Μικρές Κυκλάδες είναι γιατί συνδυάζει την μεταθανάτιο ζωή με το έργο του:
Άγγελοι μ’ έντεκα σπαθιά
πλέανε πλάι στ’ όνομά σου
σκίζοντας τ’ ανθισμένα κύματα
Στους κόρφους σου έκρυβες μια χάρη
που ήταν το ίδιο το φεγγάρι
3 λεπτά ανάγνωση
