“Το δάκρυ του Ουρανού
πάνω στην Γη, ή αλλιώς το Μάτι του για να προσέχει τους άφρονες”
Κάποτε οι άνθρωποι είχαν την δυνατότητα να ζουν ειρηνικά.
Ήταν δώρο της σοφίας των Θεών. Κι έτσι γινόταν.
Οι φύση τους προίκισε με όλες τις ομορφιές της κι αυτοί χρειαζόταν μόνο να κρατούν τους νόμους της και να την σέβονται.
Ήταν ευχαριστημένοι γιατί όλοι πορεύονταν με ισορροπία.
Ώσπου η διχόνοια μπήκε ανάμεσά τους. Τους κατέλαβε η ανοησία να κυριαρχήσουν.
Κι ανατράπηκαν όλα.
Ξεκίνησαν έναν μακροχρόνιο, φρικώδη πόλεμο με πολλούς νεκρούς και καμένη γη, προκειμένου να εξοντώσουν αυτούς που θεωρούσαν εχθρούς, ώστε να μείνουν μόνοι στην εξουσία.
Τίποτα δεν τους σταματούσε.
Αφανίστηκαν αμέτρητοι νέοι κι από τις δυο πλευρές.
Κι έμεινε μόνο ο όλεθρος…
Είδε ο Ουρανός αυτή την μάταιη διαμάχη και δάκρυσε για την τόση αφροσύνη.
Έπεσε το δάκρυ πάνω στο βουνό, δίπλα στην κορυφή, κι έγινε το «Μάτι» του να προσέχει μην ξανακυλήσουν οι άνθρωποι σε παρεκτροπή του φυσικού, συμπαντικού νόμου.
Έτσι δημιουργήθηκε η λίμνη Γκιστόβα, στον Γράμμο,
η ψηλότερη, 2.350 μέτρα, στην Ελλάδα.
Νικόλας Μερτζανίδης
