Η Λίμνη μου ξεράθηκε, η νιότη μου μαράθηκε, δεν είμαι πια ελκυστικός, το άρωμά μου χάθηκε.Υπογραφή το χρώμα μου, ό,τι κι αν εχω πάθει, κι ας με βρίζουνε φριχτά, πως είμαι «κατακάθι»… (δάνειο).
Το δικό μας Κράτος τοπικά, θυμίζει πανηγύρια του είδους «περάστε να δείτε το ακέφαλο τέρας» … Καθ’ ότι και ακέφαλο είναι και τέρας. Καί φυσικά μιλάμε για το πολιτισμικό Κρατος…
Ο πολύπλοκος αυτός μηχανισμός έχει την ιδιομορφία και λειτουργεί και άνευ μαέστρου. Με τη διαφορά ότι κάθε ένας έχει τη δική του παρτιτούρα. Ο προκύπτων συγχορδιακός θόρυβος γίνεται αντιληπτός.
Οι κατά καιρούς επικεφαλής των «πολιτισμικών φορέων» προβάλλουν επιδεικτικά άγνοια των δομών και της λειτουργικότητος των Καταστατικών υποχρεώσεων. Τών οποίων όμως, όχι μόνο δεν προέβαλαν ως απλοί πολίτες, αλλά αντιθέτως επαίροντο και για τη βαθειά τους δήθεν κατάρτιση σχετικώς.Η καφενόβιος εθνοσωτήρια δήλωση «εάν ήμουν εγώ στα πράγματα» υιοθετηθείσα από όλους σχεδόν τους ντόπιους πολιτισμικούς παράγοντες, μετατράπηκε από τους τελευταίους σε «δεμένα χέρια», μόλις αναγορεύτηκαν σε «πολιτισμική ηγεσία».Της οποίας, η θεσμοθετημένη βούληση μετεβλήθη αιφνιδίως σε ατολμία…Και οδηγείται αναγκαστικά σχεδόν κανείς στο συλλογισμό,ότι οι Διοικήσεις έχουν μεταβληθεί σε πραιτοριανούς των εκάστοτε κατάκτητών της «πολιτισμικής εξουσίας».
Από την άλλη πλευρά (και εδώ πλέον στοιχειοθετείται μια αμφίδρομος σχέση σαδομαζοχισμού) η συνωμοτική συσπείρωση του ανω-νύμου πλήθους των «πολιτισμικών λειτουργών» δημιουργεί ένα αποτελεσματικό αμυντικό πλέγμα. Όπου η διείσδυση φαίνεται ακατόρθωτη. Αλλά και η παγίδευση της πολιτισμικής ηγεσίας δεδομένη, αφού επωμίζεται την πλήρη υπευθυνότητα της εύρυθμης Καταστατικής λειτουργίας. Αντί να την απαιτήσει.
Μέσα από αυτήν την πρακτική αναδύεται η βεβαιότητα ότι ο λαός εκλαμβάνεται ως ηλίθιο θύμα. Το απεχθές όμως της ιστορίας είναι ότι, η ανάγκη επιβιώσεως του λαού αυτού, καταστρώνει τη στρατηγική της με βάση τις διαθέσεις και τα χαρακτηριστικά των προτύπων.Έτσι,η όποια κοινωνική έκφραση δεν διαφέρει από την εξουσία της. Η επαίσχυντη αλλοτρίωση έχει συντελεσθεί…
Προσφιλές θέμα των τελευταίων κανά-δυό δεκαετιών τοπικά, είναι το χρέος, οι υποχρεώσεις, οι πράξεις και οι παραλείψεις των Πνευματικών μας ανθρώπων, της Πνευματικής ηγεσίας. Πάντοτε, όταν κατά καιρούς η ζωή συνταράσσεται ή απλώς ταράσσεται από κάποιο γεγονός κρίσης, αναζητάται εσπευσμένως η μέχρι τότε αγνοηθείσα Πνευματική ηγεσία του τόπου, επί της οποίας εναποτίθεται το πακέτο της ευθύνης για όσα τεκτένονται. Και απαιτείται από αυτήν να βγάλη τα κάστανα από τη φωτιά. Μόνιμη η επωδός. Και ο πνευματικός κόσμος τι κάνει ?
Και αυτός σιωπά. Και ουδείς ερώτησε ή διερεύνησε γιατί σιωπά. Και εάν βεβαίως μπορεί να μιλήσει Η σύγκρουση της υποταγής και του συμβιβασμού (για λόγους επιβιώσεως) με την ατίθαση εκτόνωση που είναι η αυτονόητη έκφραση την Τέχνης και των Γραμμάτων, ανοίγει βαθιές πληγές στον «Άνθρωπο του Πνεύματος».
Μόνο κάποιοι Λουδοβίκοι Ήλιοι ή κάποιοι Μαικήνες παρα-χώρησαν συνθήκες θερμοκηπίου γιά την ανάπτυξη της Πολιτιστικής εκ-φράσεως. Όλοι οι άλλοι εξουσιαστές προσέφεραν είτε την αδιαφορία τους, είτε τη βαναυσότητά τους και χρησιμοποίησαν τους Ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών για αλλότριους σκοπούς, απλώς για να περνάνε καλά….
Εάν ή Κοινωνία μας μπορούσε να αναπτύξει μια Αριστοκρατία, θα ήταν αυτή του Πνεύματος. Καταβολές υπάρχουν. Και Άνθρωποι επίσης.
Οι τίτλοι σχεδόν ανύπαρκτοι και η αριστοκρατία του χρήματος προσέλκυσε όλα τα χαρακτηριστικά του συμπτωματικού και παροδικού. Δεν χρειάζεται επέκταση πέραν της απλής αναφοράς,γιατί το θέμα θα κινδύνευε να οδηγηθεί σε «πανεπιστημιακή πραγματεία».
Και τώρα,να,ένας ακόμη, μοναδικός όπως και άλλοι ίσως,πού δυστυχώς δεν τους δώσαμε την ευκαιρία,έ φ υ γ ε…
Νίκος Βασιλείου Δόϊκος…
΄Εφυγε την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού ο Άρχων Μαϊστωρ της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
΄Εφυγε ο Αρχιτέκτων-Πολεοδόμος,ο πολυβραβευμένος Ποιητής,ο Σύζυγος , ο Πατέρας,ο Αδελφός,ο Φίλος μας…
Έφυγε,μετά από μιά σύντομη δοκιμασία,αναμένοντας δικαίωση…
Δικαίωση για τον τρόπο ζωής..
Δικαίωση για την μετά θάνατο ζωή…
Δικαίωση για τα όνειρά του για την πολυαγαπημένη Πόλη Του,την Καστοριά μας…
Πολιτεύθηκε αναζητώντας το Όνειρο από πολλές θέσεις,πολιτικές, πολιτιστικές,πολιτισμικές,έχοντας πάντα προτεραιότητες ασύλληπτες και ακατάληπτες από τους πολλούς και γι’αυτό ίσως ανεκπλήρωτες μέχρι σήμερα…
Τον γνώρισα,ως άμεσο συνεργάτη των αειμνήστων Μητροπολιτών,
Γρηγορίου Παπουτσοπούλου καί Σεραφείμ Παπακώστα με τους οποίους θα βρεθεί είς τας αιωνίους Μονάς,πολύ πιο σύντομα απ’ότι ίσως προ-γραμμάτιζε. Ειναι βέβαιο ότι τον περιμένουν για να συνεχισουν και στον Ουρανό τις ατέλειωτες κουβέντες για την Καστοριά και τους Καστο-ριανούς,τις πνευματικές άναζητήσεις,πού ως άνθρωπος είχε.
Φίλε Νίκο,είμαι ευτυχής γιατί με τίμησες με την φιλία σου,και θα μου επιτρέψεις να πώ,ότι η ιστορία θα σε θυμάται και θα σε μνημονεύει και για το πολιτιστικό έργο σου και την προσφορά σου στον πολιτισμό και εάν το επιτρέψουν οι συνθήκες και ανεγερθεί Ιερός Ναός προς τιμήν τού Πολιούχου της Καστοριάς ,τον Αϊ-Μηνά μας,θα φέρει την Υπογραφή της προσφοράς των Αρχιτεκτονικών σου Σχεδίων:
ΝΙΚΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΔΟΪΚΟΣ-ΑΡΧΩΝ-ΜΑΪΣΤΩΡ ΤΗΣ Μ.τ.Χ.Ε.
Αιωνία σου η Μνήμη,καλόν Παράδεισον…
Ιωάννης Ε. Δημητρόπουλος
Υπάλληλος της Ι.Μ.Καστοριάς
