Ο αιφνίδιος και απρόσμενος θάνατος του Νίκου Δόικου προκάλεσε θλίψη σε όλους τους Καστοριανούς όπου και αν ζουν. Γιος του διαπρεπούς Αρχιμουσικού Βασίλη Δόικου μεγάλωσε με αστική κουλτούρα. Πραγματοποίησε πολύ καλές σπουδές στην Ελλάδα και την Αμερική.Ως επαγγελματίας Αρχιτέκτων-Πολεοδόμος ξεχώρισε για την υψηλή επιστημονική και τεχνοκρατική του κατάρτιση. Δείγματα του υψηλής ποιότητας έργου του υπάρχουν σε ιδιωτικές και δημόσιες κατασκευές. Δωρητής της Μητρόπολής μας τιμήθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη.
Από μικρός ανήσυχο πνεύμα ανέπτυξε πλούσια πολιτική και συνδικαλιστική δραστηριότητα.Για τους αντιδικτατορικούς του αγώνες φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Είχα την τύχη,αν και από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, να συναντηθώ μαζί του τα χρόνια της Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά 1993-98. Διέκρινα και ξεχώρισα έναν άνθρωπο ιδεολόγο, έντιμο, αγωνιστή, καταρτισμένο. Οι συζητήσεις μαζί του όλα τα μετέπειτα χρόνια όποτε συναντιόμασταν, ήταν όχι μόνον ευχάριστες αλλά και πολύ χρήσιμες. Μετά την συνταξιοδότησή του ιδιαίτερα, αφοσιώθηκε στο λογοτεχνικό και ποιητικό ταλέντο που είχε από μικρός.
Οφείλω να καταθέσω αυτό που έλεγα εδώ και 30 χρόνια. Η Καστοριά ίσως έχασε πολλά που ο Νίκος Δόικος δεν βρέθηκε σε υψηλή θέση πολιτικής ευθύνης. Στην αγαπημένη του σύζυγο Μιμή και στις κόρες του εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια. Την συμπαράστασή μου διατυπώνω και στην αδερφή του Υβόννη η οποία επέστρεψε στην Ελλάδα μετά πολλές δεκαετίες. Για τον γάμο της οποίας σε άγουρη νιότη και τον ξενιτεμό στην Αμερική, ο μεγάλος μουσικός πατέρας τους εξέφρασε τα συναισθήματά του και τον πόνο του με λυρικό τρόπο γράφοντας και μελοποιώντας ένα όμορφο ποίημα. Είμαι βέβαιος πως τώρα περιμένει τον Νίκο σε <μουσικούς παραδείσους>, που μόνον αυτός γνωρίζει να περπατήσει.
Ζήσης Τζηκαλάγιας
