Νίκος Ρίζος: Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνομαι στόχος προσωπικών επιθέσεων

“Στα μαρμαρένια αλώνια”Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνομαι στόχος προσωπικών επιθέσεων. Εδώ και πολλά χρόνια οι δημόσιες επιθέσεις στην προσωπικότητα μου, εκφοβισμού, απειλών, απαξιωτικών εκφράσεων και συμπεριφορών από διαφόρους, αποτελεί σχεδόν μόνιμο φαινόμενο. Για κάποιον που δεν ζήτησε ποτέ κι από κανέναν, κανένα αντάλλαγμα πολιτικό ή οικονομικό.
Αγωνίζομαι ανιδιοτελώς κι εγώ όπως και κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι είναι αλήθεια, να ξεκολλήσουμε το κάρο από την λάσπη. Ζητούμε αρωγούς να βάλλουν πλάτη να βοηθήσουν ώστε να βγάλουμε από τον βάλτο το κάρο. Άνθρωποι για να κουβαλήσουν λάσπη πρόθυμοι υπάρχουν πολλοί. Άνθρωποι όμως που να θυσιάσουν την προσωπική τους ζωή, να θυσιάσουν πόρους υλικούς και άυλους, για το κοινό καλό και την κοινωνική ευημερία του τόπου είναι ελάχιστοι. Αυτή είναι η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, για την οποία ποτέ δεν ζήτησα ούτε εγώ ούτε και κι ελάχιστοι άλλοι ποτέ και κανένα αντάλλαγμα. Φθάσαμε στο έσχατο σημείο αχαριστίας. Όχι μόνο δεν αναγνωρίζουμε την ανιδιοτελή προσφορά, μεγάλη ή μικρή δεν έχει σημασία των άοκνων εργατών του τόπου, αλλά τους κατασπαράσσουμε κιόλας.
Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να μας φθάσει ο εγωισμός και η αλαζονεία; Δεν ζήτησα ποτέ τιμές η ανταμοιβές ήρωα, εξ άλλου μάρτυρας είμαι, που θυσιάζομαι έστω κι αν στο τέλος γνωρίζω ότι το μόνο που θα εισπράξω είναι ύβρεις και εκφοβισμούς.
Η Αλαζονεία έχει ένα χαρακτηριστικό. Ποτέ δεν έχει πάτο. Είναι άπειρη όπως το σύμπαν. Τιμητές, κριτές, υποκριτές βρίσκεις όσους θες, ήρωες, που καλούνται ηλίθιοι από την σημερινή κοινωνία, δυστυχώς υπάρχουν ελάχιστοι, κι αυτούς τους ελάχιστους προσπαθούμε να τους εξοντώσουμε. Να ποια είναι η πρώτη και βασική αιτία της κοινωνικής και οικονομικής αποτελμάτωσης του τόπου.
Επομένως «αυτού Ρόδος και το πήδημα», είναι η πρόσκληση για συμμετοχή να βάλλουν όσοι θέλουν πλάτη για να ξεκολλήσουμε το κάρο από την λάσπη.
Γι΄ όλους δε αυτούς που εδώ και πάρα πολλά χρόνια μου επιτίθενται τους αφιερώνω τους στίχους από το Δημοτικό τραγούδι, Ο Θάνατος του Διγενή:
«κ’ ἐγὼ µονάχος πέρασα πεζὸς κι’ ἁρματωμένος,
μὲ τετραπίθαµο σπαθί, μὲ τρεῖς ὀργυιαῖς κοντάρι.
Βουνὰ καὶ κάμπους ἔδειρα, βουνὰ καὶ καταράχια,
νυχτιαῖς χωρὶς ἀστροφεγγιά, νυχτιαῖς χωρὶς φεγγάρι.
Καὶ τόσα χρόνια ποῦ ζησα δῶ ’ς τὸν ἀπάνου κόσμο
κανένα δὲ φοβήθηκα ἀπὸ τοὺς ἀντρειωμένους.
Τώρά εἰδα ἕναν ξυπόλυτο καὶ λαµπροφορεµένο,
πὄχει τοῦ ῥίσου τὰ πλουμιά, τῆς ἀστραπῆς τὰ µάτια·
μὲ κράζει νὰ παλέψωμε σὲ µαρµαρένια ἀλώνια,
κι’ ὅποιος νικῆσῃ ἀπὸ τοὺς δυὸ νὰ παίρνῃ τὴν ψυχή του.»
Ραντεβού λοιπόν στα μαρμαρένια αλώνια.
Νίκος Ρίζος