Άνοιξα την πόρτα το πρωί
Κι είδα πως απ’ τα δέντρα είχαν
πέσει όλα τα φύλλα.
Κίτρινα, μισοπράσινα, καφέ.
Όλα τα φύλλα.
Σκέφτηκα πως έμοιαζαν με κατευόδιο.
Αν έφυγες.
Με δρόμο που ψάχνεις.
Αν έρθεις.
Και γω εκεί στην άκρη να κρατώ ένα αντίο
Που τόσο έμοιαζε με έλα.
Κοίταξα με απορία τα κλαδιά
τυλίχθηκαν στα δέντρα τους
έτσι όπως ήταν γυμνά
Και ψιθύρισαν:
«Δεν ξέρουμε ρώτα τα φύλλα».
Περπάτησα πάνω τους με άντυτα
πέλματα. Ήταν όλα τόσο υγρά.
Το βράδυ έβρεξε δυνατά.
μα μπορεί και να έκλαιγαν.
Τα μάζεψα σε μια αγκαλιά.
Τα κίτρινα, τα μισοπράσινα, τα καφέ.
Χορέψαμε και μετά στον αέρα
τα σκόρπισα. Στέγνωσαν.
Ύστερα θέλησαν να πλαγιάσουν.
Δεν απάντησαν ποτέ ούτε ρώτησα.
Αν αποχαιρετούσαν.
Αν καλωσόριζαν.
