Γεννημένος στις 18 του Ιούνη το 1996, ο Καστοριανός σούτινγκ γκαρντ Μιχάλης Βλάχος ξεκίνησε από μικρή ηλικία την ενασχόλησή του με το μπάσκετ και πιο συγκεκριμένα όταν ήταν 9 ετών: «Παρόλο που ήμουν ένα παιδί που ασχολούνταν με πολλά αθλήματα, τελικά με κέρδισε το μπάσκετ», είχε δηλώσει.
Του Νίκου Καραμανλή
Ο πρώτος του σύλλογος ήταν η τοπική ομάδα του Α.Σ. Καστοριάς, με τις επιτυχίες σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο να μην αργούν να έρθουν. Βλέπετε είχε την τύχη από τα 15 του να συγκαταλέγεται στη «χρυσή φουρνιά» των παίδων – εφήβων των «γουναράδων» που τίμησαν την Καστοριά για τρία συνεχόμενα χρόνια σε τελικές φάσεις Πανελληνίων Πρωταθλημάτων…
2012: Παίδων (Καλαμπάκα)
2013: Εφήβων (Πάτρα)
2014: Εφήβων (Τρίκαλα)
«Με την πάροδο του χρόνου, ήρθαν οι επιτυχίες με την ομάδα της Καστοριάς και έτσι άρχισα να βλέπω το μπάσκετ πιο σοβαρά. Μέχρι και σήμερα προσπαθώ για το καλύτερο και ξέρω ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου», είχε πει με πάσα σιγουριά.
Η επιλογή του αυτή ήσαν συνειδητή και τούτο τον έκανε να μη νοιώθει ούτε στιγμή πως στερήθηκε πράγματα στην προσωπική του ζωή: «Δε χρειάστηκε να κάνω καμία προσωπική θυσία, γιατί πολύ απλά έκανα εκείνο το οποίο αγαπούσα και με πολύ χαρά. Μπορεί να μην ακολουθούσα τους φίλους μου σε όλες τις εξόδους τους, ωστόσο δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή», συμπλήρωσε, στέλνοντας παράλληλα το μήνυμα στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό: «Να πιστέψουν στον εαυτό τους. Εάν κάνουν αυτό που τους αρέσει πραγματικά, θα πετύχουν».
Το ίδιο έπραξε και ο ίδιος, κάτι που πιστοποιείται με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο από το γεγονός πως δεν αμέλησε ούτε κατά το ελάχιστο τα μαθητικά του καθήκοντα, καταφέρνοντας να περάσει μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης και παράλληλα να συνδυάσει αρμονικά σπουδές και μπάσκετ, αγωνιζόμενος αρχικά ως δανεικός για μία τριετία στη ιστορική ΧΑΝΘ (2014-17) και κατόπιν στα Ανατόλια για μία χρονιά (2017-18).
Μια χρονιά όμως δύσκολη, σε προσωπικό επίπεδο, καθώς κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πιο δυσάρεστη στιγμή της καριέρας του, όταν τον Φεβρουάριο του 2018 υπέστη στο ματς με τα Φάρσαλα ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού. Τούτο όμως δεν τον επηρέασε αρνητικά, τουναντίον, τον πείσμωσε ακόμη περισσότερο και με σημαία το μότο: «7 φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι 8», δούλεψε κατά την περίοδο της αποκατάστασής του σκληρά, περιμένοντας την επόμενη πρόσκληση – πρόκληση, στην καριέρα του… Και τι το καλύτερο όταν δαύτη ήρθε από την ομάδα της πόλης του, εκεί που έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα, τον Α.Σ. Καστοριάς, και πόσο μάλλον δε στη δεύτερη τη τάξη κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ, την Α2: «Ήξερα ότι χρειάζεται πολύ δουλειά για να επανέλθω στα φυσιολογικά μου επίπεδα. Ήξερα επίσης όμως, ότι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για εμένα να ενταχθώ στην ομάδα της Καστοριάς, με προπονητή ένα άριστο γνώστη του αθλήματος, τον Νίκο Καραγιάννη».
Και δεν λάθεψε ως προς την επιλογή να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, βιώνοντας μια χρονιά όνειρο, στο τέλος της οποίας το Καστοριανό συγκρότημα πανηγύρισε την καλύτερη θέση στην ιστορία του, την 3η, που τον έφερνε στα σαλόνια της Basket League. Μια επιτυχία παράσημο στο βιογραφικό του 22χρονου εκείνη την περίοδο Μιχάλη Βλάχου.
Το όνειρο όμως της συμμετοχής στο ανώτερο μπασκετικό επίπεδο, για τον ίδιο και το σύλλογο, έσβησε νωρίς, η ομάδα επέστρεψε στις τοπικές κατηγορίες και ο Καστοριανός σούτινγκ γκαρντ μετακόμισε στον Πολύγυρο Χαλκιδικής, τη σεζόν 2019-20 και την αμέσως επόμενη (2020-21) στη Θεσσαλονίκη, για λογαριασμό του Ερμή Λαγκαδά, δύο ομάδων οι οποίες αγωνίζονταν στα γήπεδα της Β’ Εθνικής.
Ώσπου, η εφετινή χρονιά θα τον φέρει ξανά στην πόλη του, στο μπασκετικό του σπίτι, που φέρει την ονομασία του αγαπημένου του παίκτη Δημήτρη Διαμαντίδη, χρονιά που θα του ξυπνήσει θύμησες τον παιδικών και εφηβικών του χρόνων, καθώς θα σμίξει ξανά με τους Εμίρ Χότζα και Ραφαήλ Μπέγο, τον κόουτς Γιώργο Καραταγλίδη, αλλά και της σεζόν ανόδου στην Α1, με τους Χριστόφορο Τερσενίδη και Δημήτρη Δαραβίγκα. Και τι μπορεί να περιμένει από αυτόν ο Α.Σ. Καστοριάς; Πάθος! Αυτό που πρεσβεύει για εκείνον το μπάσκετ!
