Παγκόσμια Ημέρα ευαισθητοποίησης για τη νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης σήμερα.
Πώς πενθούμε μια απώλεια που αφορά στο μέλλον και όχι στο παρελθόν, στα όνειρα και στα σχέδια μιας μητέρας για το αγέννητο μωρό της?
Το περιγεννητικό πένθος είναι μια πολύ ιδιαίτερης μορφής απώλεια, γιατί δεν αφορά στο παρελθόν αλλά σε ένα μέλλον που δεν θα υπάρξει. Αφορά στο θάνατο του εμβρύου στη διάρκεια της κύησης ή κατά τον τοκετό ή του νεογέννητου λίγες ημέρες μετά τη γέννησή του.
Έχει μια ιδιαίτερη και έντονη δυναμική, καθώς παρόλο που δημιουργείται μια μοναδική σύνδεση μεταξύ του εμβρύου και της μητέρας πολύ πριν τη γέννα, πολλές φορές πολύ πριν από τη σύλληψη, η μητέρα δεν έχει το δικαίωμα να πενθήσει και να τιμήσει το μωρό της, όπως η ανάγκη της επιτάσσει.
Είναι ένα πένθος με πολλή μοναξιά. Οι γυναίκες δεν ενθαρρύνονται να πενθήσουν ανοιχτά, να μιλήσουν για τα μωρά τους, να τα τιμήσουν. Αντιθέτως τις ωθούμε να διαγράψουν την απώλεια του παιδιού τους, θεωρώντας πως το μωρό αυτό δεν στάθηκε ποτέ σαν μοναδική οντότητα.
Και όμως, σύμφωνα με τον Λακάν γεννιόμαστε πρώτα μέσα από την επιθυμία των γονιών μας, μέσα από ένα «ναι», μέσα από τις συζητήσεις και τα σχέδιά τους. Παίρνουμε υπόσταση μέσα από αυτά που η μητέρα μας ονειροπόλησε για εμάς.
Ο νους μας σήμερα σε όλες εκείνες που τα μωρά τους φωλιάζουν στην καρδιά τους για πάντα.
Για όλα τα ‘δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο’, τα ‘είσαι νέα, θα ξαναπροσπαθήσεις’ και για τα ‘όλα για κάποιο λόγο γίνονται’, η απάντηση είναι πως κάθε φορά που δημιουργείται ζωή μέσα μας, είναι μοναδική.
Και σε όλα εκείνα τα μωρά, τα μοναδικά, τα φυλαγμένα…
Σήμερα και κάθε μέρα.
