Πολύ πριν τον Θεσσαλονικιό στρατιωτικό , ήταν ένας άλλος Δημήτριος, Μακεδόνας επίσης, που λατρεύτηκε και τιμήθηκε, όχι μόνο σαν Άγιος και Πολιούχος, αλλά σαν Θεός ίσος ανάμεσα στους Θεούς του Ολύμπου… Ήταν ο Δημήτριος, ο λεγόμενος “πολιορκητής”, γιος του Αντίγονου του “μονόφθαλμου” και της πριγκίπισσας της Θράκης Στρατονίκης. Ο Δημήτριος αυτός, από μικρός μαζί με τον πατέρα του, άξιο στρατηγό του Αλέξανδρου, πολεμούσαν τους υπόλοιπους άξιους στρατηγούς του Αλέξανδρου για τη μοιρασιά του τότε πολιτισμένου κόσμου. Ο Δημήτριος που έλαβε το προσωνύμιο “πολιορκητής” γιατί είχε στην υπηρεσία του τους πιο τρελούς επιστήμονες της εποχής, οι οποίοι του κατασκεύαζαν τις πιο αποτελεσματικές και περίπλοκες πολεμικές μηχανές, βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν άλλο Δημήτριο , τον Φαληρέα το 307 π.χ. Ο συνονόματος του ο Φαληρέας, ήταν διοικητής της Αθήνας στο όνομα του Κάσσανδρου της Μακεδονίας. Ο Κάσσανδρος ήταν γνωστός αδίστακτος, ραδιούργος, διπρόσωπος φονιάς βασιλικών γυναικόπαιδων, ο Φαληρέας όμως ήταν ένας αξιόλογος πολιτικός- φιλόσοφος. Ο Δημήτριος ο πολιορκητής όμως, βρισκόμενος σε πόλεμο αυτός και ο μονόφθαλμος πατέρας του, με τον αδίστακτο κλπ Κάσσανδρο, πολιόρκησε ( τι άλλο…) τον Πειραιά και την Αθήνα. Αξίζει να πούμε ότι ο Δημήτριος ο πολιορκητής είχε όχι μόνο Δημήτριο αντίπαλο, αλλά και γιο. Τον Δημήτριο τον “καλό”. Το καλός, από το όμορφος. Ο Δημήτριος ο καλός αποδείχθηκε αργότερα ο …Παπακαλιάτης των Ελληνιστικών χρόνων, καθώς τα φτιάξε με τη μανούλα της γυναίκας του Βερενίκης πριγκίπισσας της Κυρήνης η οποία και τον ξεπάστρεψε θιγόμενη…
Πίσω στην Αθήνα του 307 π.Χ , ο πολιορκητής δικαίωσε το όνομα του ,κατέλαβε την Αθήνα, έστειλε ως gentleman, τον συνονόματό του Φαληρέα μετάθεση στην Αλεξάνδρεια ως βιβλιοθηκάριο και με πανηγυρικό τρόπο αποκατέστησε τη Δημοκρατία στην Αθήνα. Οι κακόμοιροι οι Αθηναίοι που αν τους βλέπανε οι ηρωικοί τους πρόγονοί, θα τους έφτυναν στα μούτρα, επιδόθηκαν σε ένα γλύψιμο του Δημητρίου και του πατέρα του που κάνεις ποτέ δεν είχε νοιώσει στον αιώνα τον άπαντα .
Ο Δήμος και οι πολίτες εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους με εξωφρενικές τιμές: ψήφισαν την ανέγερση αγαλμάτων του Δημητρίου και του Αντίγονου στο πλευρό εκείνων που απεικόνιζαν τους τυραννοκτόνους Αρμόδιο και Αριστογείτονα .Τους δώρισαν τον καθένα, έτσι για το καλό… δύο χρυσά στέμματα κόστους διακοσίων ταλάντων, ( τάλαντα υπήρχαν), αποφάσισαν την ανέγερση βωμού προς τιμήν τους ως «Σωτήρες», πρόσθεσαν δύο φυλές στις ήδη υπάρχουσες δέκα οι οποίες θα ονομάζονταν «Δημητριάς» και «Αντιγονίς», έτσι για να βρίσκονται, θέσπισαν ετήσια διεξαγωγή αγώνων προς τιμήν τους με τελετές και θυσίες, καθώς και την ύφανση των πορτρέτων τους στον πέπλο του αγάλματος της θεάς Αθηνάς…
Δεν τελειώνει εδώ όμως η λατρεία των πρωταθλητών στο σκύψιμο Αθηναίων. Παραχωρούν τον Παρθενώνα ως πριβέ σουίτα στον Δημήτριο και τις παλλακίδες του, γιατί είναι αδελφός της Αθηνάς και ποιος άλλος θα κρατάει το σπίτι αν όχι η οικογένεια ; Το πιο χαρακτηριστικό όμως της εξαθλίωσης των πολιτών της άλλοτε σπουδαιότερης πόλης στο κόσμο και που δείχνει βαθύτερους προβληματισμούς της εποχής, είναι ένας παιάνας που βραβεύτηκε, για να τον “παιανίζουν” προς τον Δημήτριο:
Γιε του θεού του πιο δυνατού,
του Ποσειδώνα,
χαίρε, και της Αφροδίτης.
Οι άλλοι θεοί ή απέχουν μακριά
ή δεν έχουν αυτιά,
ή δεν υπάρχουν,
ή για τίποτα σημασία δε δίνουν σε μας.
Εσένα, όμως, παρόντα σε βλέπουμε,
όχι ξύλινο, όχι λίθινο,
αλλά αληθινό.
Σε σένα προσευχόμαστε:
πρώτα κάνε ειρήνη, φίλτατε,
γιατί κυρίαρχος είσαι….
