Πλούσιο το συγγραφικό έργο της βραβευμένης Νίνας Ράπη, η οποία έχει κερδίσει την αναγνώριση των θεατρικών της κειμένων μέσα από σημαντικές και πολυδιάστατες συνεργασίες. Angelstate, Splinters, (Α)βεβαιότητες, Άγριες Νότες, Kiss the Shadow, Reasons to Hide, Edgewise/Ακροβασία, Dreamhouse, είναι κάποια από τα οποία απαρτίζουν την σύγχρονη δραματουργία. Τα έργα της έχουν βραβευτεί, παρασταθεί ή παρουσιαστεί σε χώρους όπως Southbank Centre (London Literature Festival), Soho theatre, Lyric theatre, ICA (Mardi Gras Arts Festival), Riverside studios, Gielgud theatre (West End Shorts/London New Plays Festival) στο Λονδίνο. Παράλληλα, έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ιταλικά, γαλλικά, σλοβάκικα, γερμανικά και πολωνικά.
Του Λάζαρου Αντωνιάδη
Με αφορμή το ανοιχτό κάλεσμα σε σπουδάστριες/-στές και σε απόφοιτες/-ους θεατρικών σπουδών, δραματικών σχολών και σεμιναρίων θεατρικής γραφής με το «Outreach Project», η συγγραφέας μίλησε στο tetragwno.gr για το προτζεκτ που δίνει τη δυνατότητα σε νέους συγγραφείς να παρασταθεί το έργο τους, την ατολμία των Ελλήνων παραγωγών, καθώς και για τις διαφορές μεταξύ της χώρας μας και της Αγγλίας στην οποία διέμεινε για αρκετά χρόνια, διδάσκοντας στα Πανεπιστήμια του Λονδίνου και Greenwich.
Μιλήσετε μας για το «Outreach Project».
Είναι ένα πρότζεκτ που στόχο έχει να διευρύνει συνειδήσεις όσον αφορά το τι εστί «κανονικό» και τι «διαφορετικό», μέσα από δημιουργικές επεξεργασίες. Μέσα από τη συγγραφή έργων από άτομα που τώρα ξεκινάνε να γράφουν και θέλουν να εκφράσουν τη διαφορετικότητα διαφορετικά! Να την παρουσιάσουν δηλαδή σαν κάτι φυσικό και όχι τερατουργικό, ώς είθισται. Τείνουμε να θεωρούμε το «διαφορετικό» σαν κάτι που δεν έχει να κάνει με «εμάς». Φυσικά αυτό είναι ένας μύθος. Αυτή η έννοια του «εμείς» είμαστε η κανονικότητα και όλοι οι άλλοι είναι διαφορετικοί δεν είναι μόνο πλαστή αλλά και τρομερά αφελής και σίγουρα μια άρνηση της πραγματικότητας. Η διαφορετικότητα υπάρχει στις πάντες και τους πάντες με κάποια μορφή. Εξαρτάται από ποια ομάδα αποκλείεσαι.
Με ποια κριτήρια απευθύνετε την πρόσκληση και ποιος είναι ο στόχος του ανοιχτού καλέσματος;
Τα άτομα στα οποία απευθύνεται η πρόσκληση πρέπει να έχουν ήδη μια κάποια επαφή με το θέατρο – είτε από Θεατρικές Σπουδές, Δραματική Σχολή ή εργαστήριο θεατρικής γραφής. Το πρότζεκτ προσφέρει τη δυνατότητα σε αυτά τα άτομα να δοκιμάσουν τις συγγραφικές τους ικανότητες αλλά πρέπει πρώτα να παρουσιάσουν μια σύνοψη της ιδέας τους και μια αρχική σκηνή. Αφού επιλεγούν, θα έχουν ατομικό mentoring στην εξέλιξη του έργου τους, ως την ολοκλήρωση του. Επίσης στα επιλεγμένα άτομα δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσουν το έργο τους σε θεατρικό κοινό και να κριθούν από αυτό (και την κριτική επιτροπή). Τέλος, το άτομο που έρθει πρώτο σε αυτή τη διαδικασία, θα έχει ένα σκηνοθετημένο αναλόγιο στο θέατρο Vault και έκδοση του έργου του από τις εκδόσεις Άπαρσις. Μια πολύ καλή αρχή πιστεύω.
Το πρότζεκτ εμπνεύστηκε και οργανώθηκε από τον Κώστα Θεωνά/Συνέργειες Πολιτισμού. Εκτός από εμένα, διδάσκουν επίσης ο Αντρέας Φλουράκης και η Σοφία Καψούρου.
Παρ’ όλη την πληθώρα Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, γιατί πιστεύετε πως οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί δεν εμπιστεύονται να επενδύσουν πάνω σ’ ένα νεοελληνικό έργο;
Συνέχεια στο tetragwno.gr
