Η συμμετοχή και ο τερματισμός του 90 χρόνου Στέλιου Πρασσά στο σημερινό μαραθώνιο αποτελεί μια βαθιά αναστοχαστική πρόκληση σχετικά με τις κοσμοθεωρητικές σταθερές, στις οποίες ερείδεται τόσο η ατομική συγκρότηση όσο και η διδακτική στοχοθεσία στον δυτικό κόσμο.
Είναι ένα μάθημα για το πως το υπόγειο ποτάμι του “Εαυτού” μπορεί να ανατάξει τη βιολογία του σώματος. Πως η ειλικρινής δέσμευση στο στόχο, η πειθάρχηση στον εσωτερικό άξονα αξιών, η επίπονη άσκηση, ο μεθοδικός προγραμματισμός, η φιλάλληλη άμιλλα είναι στοιχεία μιας κεντρομόλου προσωπικής ανάπτυξης που εξακτινώνεται στον κοινωνικό χώρο και δεν αφορά μόνο τον αθλητισμό.
Δυστυχώς στο σχολείο δε διδάσκουμε τέτοια…
Βυθισμένοι πατόκορφα στην εργαλειακή χρήση των πάντων ζούμε την παραφθορά κάθε προσωπικού τανύσματος και την μετάπτωσή του σε νευρωτική απειλή.
Η γνωστική αξία ταυτίζεται με το βαθμολογικό βάρος, η δέσμευση με τον καταναγκασμό, η επανάληψη με τη χρησιμοθηρία, ο προγραμματισμός με τη στρατιωτικοποίηση της εκπαιδευτικής πράξης, η άμιλλα με τον κοινωνικό δαρβινισμό.
Ένας φαύλος κύκλος αποτυχημένων πρακτικών καταργεί την λυτρωτική αυτογνωσία ως προϋποθετική αρχή της προσωπικής ανάπτυξης και μεταθέτει το διδακτικό στόχο στην αναζήτηση νοήματος στην αριθμητική λογική και στην στοίχιση με την κοινωνική νόρμα.
Μέσα, λοιπόν, σ αυτόν τον κυκεώνα των τεχνικών για την απόκτηση της καταξίωσης αμελούμε να διδάξουμε και να διδαχτούμε την ουσιαστικότερη των δεξιοτήτων: την τέχνη του βίου.
