Δυο άνδρες βγαίνουν από το Θεαγένειο. Είναι γύρω στα πενήντα, ο ένας κάπως κοντός, κουρασμένος με την ταλαιπωρία να διαγράφεται στο πρόσωπό του κι άλλος ψηλότερος, ντυμένος καλά με μια κάποια φρεσκαδούρα.
Του Χρήστου Ωραιόπουλου
Μεταξύ τους υπάρχει μια οικειότητα, ένα δέσιμο που το καταλαβαίνεις. Στέκομαι εκεί και τους βλέπω λίγο πριν χωριστούν οι δρόμοι τους. Τότε ο ψηλότερος και φρεσκότερος βγάζει ένα φάκελο από την εξωτερική τσέπη του σακακιού του. ”Αυτά είναι για το Λάμπρο”. Ο ταλαιπωρημένος κύριος του λέει ”αποκλείεται, όχι ρε συ, άσε τα αυτά”. Τότε ο ψηλότερος του απαντά με ύφος-τελεσίγραφο ”εσύ άσε τα αυτά, άμα δεν τα πάρεις εσύ θα πάω να τα δώσω στη Μαρία”.
Κάθε που περνάω από το ένα εκ των τεσσάρων ειδικών αντικαρκινικών νοσοκομείων της χώρας σφίγγομαι, θέλω να αλλάξω δρόμο ή ασυναίσθητα να κάνω το σταυρό μου κοιτώντας σε κάποιο παράθυρο σκεπτόμενος, φανταζόμενος τι μπορεί να συμβαίνει μέσα, πόσος πόνος και δυσκολίες υπάρχουν, που άνθρωποι νιώθουν και άνθρωποι βλέπουν. Όλοι δίνουν μάχη εκεί μέσα, άλλοι για τη ζωή τους κι άλλοι με τις σωματικές και ψυχικές αντοχές τους. Βλέπουν ανθρώπους να λιώνουν από την κωλοαρρώστια και έπειτα πρέπει να γυρίσουν σπίτι να…
Συνέχεια στο parallaximag.gr
