Πού ήσασταν όταν δέχθηκε επίθεση το Καπιτώλιο; Η δική μου απάντηση: κολλημένη στην τηλεόραση, με το στόμα ορθάνοιχτο.
της Κάθλιν Πάρκερ (*)
Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό στη χώρα μου, αναρωτήθηκα έντρομη. Είμαι σίγουρη ότι εκατομμύρια άνθρωποι αναρωτιόντουσαν το ίδιο πράγμα. Η ιδέα ότι ένας εν ενεργεία πρόεδρος αρνιόταν τη νίκη του αντιπάλου του και ενθάρρυνε τους οπαδούς του να σταματήσουν τη διαδικασία επικύρωσης του αποτελέσματος ήταν αδιανόητη για όλους, εκτός από εκείνους που έσπαγαν πόρτες και παράθυρα, επιτίθεντο στους αστυνομικούς και απειλούσαν βουλευτές,
Συμπεριφέρονταν σαν ζώα. Ποιοι ήταν -και πώς τολμούσαν;
Όπως αποδείχθηκε, οι περισσότεροι από αυτούς που συνελήφθησαν και τους απαγγέλθηκε κατηγορία δεν ήταν μέλη κάποιας οργάνωσης, αλλά «καθημερινοί» άνθρωποι. Υπήρχαν βέβαια και μέλη οργανώσεων όπως οι Proud Boys ή άλλες νεοναζιστικές ομάδες, αλλά οι περισσότεροι ήταν Αμερικανοί από μεγάλες πόλεις που ήρθαν να υποστηρίξουν τον Ντόναλντ Τραμπ. Κάποιοι ήταν επιχειρηματίες, ορισμένοι με οικονομικά προβλήματα. Ανάμεσά τους ήταν κι ένας χρυσός Ολυμπιονίκης.
Και να τι έγινε. Τι θα γινόταν λοιπόν αν είχαν φανεί τα πραγματικά κακά παιδιά; Πιστεύω ότι είναι πολλοί εκείνοι που μετάνιωσαν που δεν ήταν παρόντες. Δεν είναι απίθανο λοιπόν να ξανασυμβεί μια τέτοια εξέγερση. Και παρόλο που η αστυνομία του Καπιτωλίου λέει ότι αυτή τη φορά είναι έτοιμη, λέει επίσης ότι οι απειλές φέτος είναι περισσότερες από πέρυσι.
Αρχικά ο Τραμπ σκεπτόταν να δώσει συνέντευξη Τύπου στις 6 Ιανουαρίου στο Παλμ Μπιτς της Φλόριντα. Τελικά το ξανασκέφτηκε και αποφάσισε να μιλήσει σε συγκέντρωση στις 15 Ιανουαρίου στην Αριζόνα. Εκεί, το πιθανότερο είναι ότι θα επαναλάβει τον παράλογο ισχυρισμό του ότι του έκλεψαν τη νίκη.
Τίποτα τέτοιο φυσικά δεν έχει συμβεί. Αλλά ο Τραμπ προβάλλει τη δική του πραγματικότητα. Πρόσφατα μάθαμε και τι έκανε στη διάρκεια εκείνης της εξέγερσης. Παρακολουθούσε την αποθέωσή του, αγνοώντας εκκλήσεις της κόρης του, της Ιβάνκα, και του επικεφαλής της μειοψηφίας στη Γερουσία Κέβιν ΜακΚάρθι να παρέμβει και να σταματήσει τη βία.
Όλοι γνωρίζουμε από εκρηκτικά πλήθη για να καταλάβουμε ότι αρκεί ένας ανυπόμονος ταραχοποιός για να μετατρέψει μια ήρεμη ουρά σε κλωτσοπατινάδα ή μια ειρηνική συνάθροιση σε όχλο. Κι όταν γίνει αυτή η μετάβαση, η επιστροφή είναι δύσκολη. Πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις 6 Ιανουαρίου, στους οποίους πρέπει να προστεθούν και οι τέσσερις αξιωματικοί που το επόμενο διάστημα αφαίρεσαν τη ζωή τους. Είμαστε όλοι τυχεροί που οι νεκροί δεν ήταν περισσότεροι.
Επαναλαμβάνω: ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών παρακολουθούσε γοητευμένος αυτό που το υπόλοιπο έθνος παρακολουθούσε με φρίκη. Και παρόλα αυτά τον θέλουν πίσω;
Μέχρι πρόσφατα, οι Αμερικανοί συμφωνούσαν στο πώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Θεωρούσαμε ότι τα προβλήματα λύνονται με εκλογές. Σήμερα, όμως, το 68% των Ρεπουμπλικανών πιστεύουν ότι οι τελευταίες εκλογές ήταν νόθες. Τιμούσαμε ανέκαθεν τις δημοκρατικές μας παραδόσεις και την ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας. Και τώρα, το ένα τρίτο των Αμερικανών πιστεύουν ότι η βία κατά της κυβέρνησης είναι μερικές φορές δικαιολογημένη.
Κάτι έχει συμβεί, και πρέπει να καταλάβουμε τι είναι αυτό -τώρα.
Οι αυταρχικοί ηγέτες σπανίως κάνουν οι ίδιοι τη βρώμικη δουλειά. Βάζουν άλλους να την κάνουν. Πάρτε τον δρόμο για το Καπιτώλιο, είπε ο Τραμπ, και ξεχύθηκε το πλήθος.
Με λίγη τύχη και πολλή δικαιοσύνη, ο Τραμπ θα κληθεί να λογοδοτήσει για την αποτυχία του να προστατεύσει το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το λιγότερο που μπορεί να του επιβληθεί ως ποινή είναι η απαγόρευση να είναι ξανά υποψήφιος. Τότε, και μόνο τότε, θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε και πάλι με την εκπλήρωση των ονείρων που κάποτε μοιραζόμασταν.
(*) H Κάθλιν Πάρκερ είναι αρθρογράφος της Washington Post
