Επειδή κάπου έχω κουραστεί με τις ευφάνταστες ρίμες που κυκλοφορούν στα social media για τον πρωθυπουργό μας. Καταρχήν το γνωστό σύνθημα -που αρνούμαι να επαναλάβω ή να γράψω έστω και καμουφλαρισμένα, είναι επιπέδου γηπέδου ή καφενείου.
Δηλαδή αλήθεια τώρα, έχουμε μία Κυβέρνηση που ασκεί νεοφιλελεύθερη πολιτική, που στην πανδημία αντί να στελεχώνει νοσοκομεία και το ΕΣΥ με προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή, δίνει μερικά μύρια στα ΜΜΕ για να την λιβανίζουν, που βάλλει ευθεία κατά της ελευθερίας του τύπου, κλπ κλπ και το μόνο πολιτικό επιχείρημα που μπορούμε να κραυγάσουμε είναι το γνωστό σύνθημα;
Κατά δεύτερον το ίδιο γηπεδικά ή ανάξια πολιτικής προσοχής είναι και τα επιχειρήματα που εστιάζουν στο σωματότυπο, ή στα χαρακτηριστικά του προσώπου ή σε οτιδήποτε άλλο δεν αφορά την πολιτική του κατεύθυνση.
Θέλω απλά να πω ότι καλά τα στιχάκια στα social media και αστεία και γελάσαμε και super, αλλά επί της ουσίας θα κάνουμε κάτι;
Θα αντιληφθούμε και θα συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι δεν είναι ο Μητσοτάκης και ο κάθε Μητσοτάκης το θέμα, αλλά ο καπιταλισμός στην πιο άγρια πλέον μορφή του;
Θα καταλάβουμε ότι εγγενές στοιχείο του καπιταλισμού είναι το κέρδος, που μπαίνει πάνω από τον άνθρωπο; Θα καταλάβουμε επίσης ότι ο σοσιαλισμός ή κομμουνισμός του προηγούμενου αιώνα, εφαρμόστηκε ως κακέκτυπο, και παρόλο που εξασφάλιζε βασικές ανθρώπινες ανάγκες όπως εργασία, διαμονή και υγεία, αφαιρούσε άλλες;
Θα αντιληφθούμε ότι η εναλλακτική πολιτική πρέπει να έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του σε άμεση σύνδεση με το περιβάλλον του, χωρίς διακρίσεις με ισότητα, ισονομία και διαφάνεια, με έναν πολιτικό πρόγραμμα σχεδιασμένο με προσοχή, σοβαρότητα, μακριά από λαϊκισμό, τέτοιο που θα μπορέσει να συσπειρώσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας;
Στην τελική, αν τα αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά, θα τα εκφράσουμε στην κάλπη όταν έρθει η ώρα; Γιατί διαφορετικά θα περνάμε τον καιρό μας να κάνουμε χαβαλέ με εύπεπτα στιχάκια ή να γκρινιάζουμε στο διαδίκτυο.
Αλλά οι αλλαγές δεν έρχονται έτσι μεσιέ…
Ξανθίππη Μουράτη
