Εδώ και κάποιες μέρες παρακολουθώ τις δημοσιεύσεις που αφορούν τις κόντρες για τα σχέδια ενδυνάμωσης του νοσοκομείου της Κοζάνης με ταυτόχρονη αποδυνάμωση των υπόλοιπων νοσοκομείων της Δ. Μακεδονίας. Σε αυτή τη κόντρα οι πολιτικές τοποθετήσεις είναι χλιαρές (ειδικά αυτές που πρόσκεινται στη ΝΔ), ενώ αυτοί που ξεκάθαρα τις αντιμάχονται (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΡ.ΣΥ., που μέχρι στιγμής τοποθετήθηκαν), φτάνουν αμφότεροι στην αντίδραση, αλλά δεν κάνουν το επόμενο βήμα. Έτσι ας καταθέσω κι εγώ ανεξάρτητα την προσωπική μου άποψη για να γίνει αυτό το βήμα, μπας κι ανοίξει κάποια στιγμή αυτή η συζήτηση.
Ας αρχίσουμε από τα πολύ βασικά. Το δικαίωμα στην υγεία θεωρείται θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Κάθε πρόσωπο δικαιούται να έχει πρόσβαση στην πρόληψη σε θέματα υγείας και να απολαύει ιατρικής περίθαλψης [1]. Άσχετα από το χρώμα του δέρματος αυτού του προσώπου, τις πεποιθήσεις του ή την οικονομική του δυνατότητα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είναι καμιά κρατική παραχώρηση που δίνεται χαριστικά. Κερδήθηκαν με αίμα και διεκδικούνται ακόμα και σήμερα πολλές φορές με αίμα. Σε οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας θεωρούνται αδιαπραγμάτευτα και ο άνθρωπος είναι φορέας τους από την ώρα που θα γεννηθεί. Το δικαίωμα στην υγεία λοιπόν γεννιέσαι και το ‘χεις αυτόματα. Δεν χρειάζονται άλλες προϋποθέσεις.
Τα δημοκρατικά κράτη είναι υπεύθυνα να διευκολύνουν την πρόσβαση στην υγεία και να διασφαλίζουν όσο το δυνατόν αυτό το δικαίωμα.
Η Ελλάδα με ένα νόμο του 1983 χωρίστηκε σε υγειονομικές περιφέρειες. Ο νόμος αυτός δεν ξέρω αν έχει ενημερωθεί και βελτιωθεί από τότε. Με βάση λοιπόν αυτό το νόμο [2], δημιουργήθηκαν και τα εννέα πανεπιστημιακά νοσοκομεία της Ελλάδας [3]. Σε μεγάλο βαθμό καλύπτουν τις περιφέρειές τους, Απο τις λίγες περιφέρειες που φαίνεται να “αδικούνται” είναι και η δική μας της Δ. Μακεδονίας. Γιατί; Γιατί ακόμα και με την Εγνατία οδό (της οποίας παρεμπιπτόντως τα διόδια όλο και αυξάνουν), οι αποστάσεις και το κόστος μετακίνησης δημιουργούν προβλήματα στους πολίτες της περιφέρειας, που θα πρέπει να κλείνουν ραντεβού στη Θεσσαλονίκη ή τα Γιάννενα, να μετακινούνται άρρωστοι αρκετές ώρες και να ταλαιπωρούνται, ενώ παράλληλα φορτώνουν τη λίστα αναμονής των δύο παραπάνω νοσοκομείων σε βάρος των πολιτών των περιφερειών της Ηπείρου και της Κεντρικής Μακεδονίας.
Έτσι αντί να συζητάμε για αναβαθμίσεις και υποβαθμίσεις των τοπικών νοσοκομείων του κάθε νομού της περιφέρειας, θα ήταν εύλογο και λογικότερο μάλλον, να ζητάμε μια ενίσχυση συνολικότερα των παροχών υγείας σε όλη τη περιφέρεια αιτούμενοι ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο.
Τα οφέλη του νομίζω είναι πρόδηλα, αλλά αν προσπαθήσουμε να τα συνοψίσουμε θα λέγαμε ότι:
1. Βελτιώνεται η παροχή υγείας με ταχύτερες αποκρίσεις και μικρότερες λίστες αναμονής τόσο στα νοσοκομεία των νομών, όσο στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία άλλων περιφερειών που επηρεάζονται.
2. Οι νέες σχολές υγείας προσελκύουν φοιτητές και βάζουν τα θεμέλια για επένδυση σε ένα από τα βασικότερα αγαθά της ανθρωπότητας. Την υγεία. Η ερευνητική παραγωγή της χώρας συνολικά στον νευραλγικό τομέα της υγείας αναβαθμίζεται.
3. Φοιτητές και καθηγητές από Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία, αν τους δοθούν κίνητρα, λόγω της γειτνίασης με τις χώρες αυτές, συμβάλουν στη καλύτερη συνεργασία μας, τις στενότερες σχέσεις μας και την αναβάθμιση της παροχής υγείας και της έρευνας πάνω σε θέματα υγείας σε όλο το διασυνοριακό περιβάλλον συνολικά.
4. Ένα τέτοιο αίτημα είναι δίκαιο και επίκαιρο, επειδή η Δυτική Μακεδονία βάλλεται σε οικονομικό επίπεδο με την βίαιη απολιγνιτοποίηση και την μεγάλη κάμψη του τομέας της γούνας, χάνοντας σε μεγάλο βαθμό την οικονομική της προοπτική. Επίσης οι χρηματοδοτήσεις για την πανδημία που σπαταλιούνται τώρα σε άσχετα έργα (πολλές φορές βιτρίνας ή ακόμα και πολιτιστικές εκδηλώσεις), είναι ένας τρόπς να πιάσουν πραγματικά τόπο.
5. Επιστήμονες και ιατροί που σκέφτονται να μεταναστεύσουν, τους δίνεται ένα πεδίο να συνεισφέρουν, να παράγουν και να προοδεύσουν. Ίσως να είναι και ένα κίνητρο για επιστροφή από τα ξένα!
Και για να προλάβω και τη συζήτηση που λογικά έπεται.
Και που θα πρέπει να γίνει αυτό το νοσοκομείο;
Εκεί θα πρέπει να υπολογίσουμε δυο παράγοντες. Τις αποστάσεις, την γρήγορη πρόσβαση και το οικονομικό περιβάλλον. Εγώ προκρίνω την Πτολεμαΐδα και την Καστοριά. Κι αν σκεφτώ ότι θεωρητικά (και μόνο θεωρητικά) η Πτολεμαΐδα υποτίθεται θα είναι η “ευνοημένη” -σε εισαγωγικά- της απολιγνιτοποίησης σύμφωνα με τις εξαγγελίες αυτής της κυβέρνησης, τότε η Καστοριά είναι η ιδανική περιοχή να διεκδικήσει ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο για όλη τη περιφέρεια. Αν συνυπολογίσουμε κιόλας την σήραγγα της Κλεισούρας, τα τρένα που έρχονται, το κλείσιμο άλλων σχολών, την μαζική φυγή λόγω ανεργίας, το φυσικό περιβάλλον και τον ακριτικό γεωγραφικό της χώρο, τότε είναι σχεδόν μονόδρομος για να επιζήσει και να δώσει πνοή προόδου ένα τέτοιο αίτημα. Κι αυτό δεν είναι κάποιο τοπικιστικό βίτσιο όπως του Δημάρχου Κοζάνης. Είναι αναγκαιότητα του σήμερα και προοπτική του αύριο, που συμφέρει όλη τη περιφέρεια, όλο το κράτος και προπάντων κυρίως τον Άνθρωπο και την υγεία του.
Αν και το κράτος το ίδιο με αυτή τη κυβέρνηση, θέλει όλο και λιγότερο κράτος, άρα λιγότερη υγεία και περισσότερη ιδιωτική οικονομία, άρα λιγότερα δικαιώματα και περισσότερα συμφέροντα, να άγουν και να φέρουν το κράτος στα δικά τους βίτσια.
Αλήθεια μιας και άρχισα και τελείωσα με δικαιώματα, κάτι οργανώσεις όπως το διεθνές παρατηρητήριο για τα Ανθρ. Δικαιώματα και η Διεθνής Αμνηστία, θα κάνουν καθόλου σαματά ή θα συνεχίσουν να μαζεύουν υπογραφές για την λογοκρισία της Ελευθεροτυπίας στην Αλγερία και την φυλάκιση των εκεί δημοσιογράφων;
[1] Αρθρο 35 ΘΔ: https://eur-lex.europa.eu/legal-content
[2] Νόμος 1397/1983 https://www.e-nomothesia.gr/kat-ygeia
