Τα τελευταία 20 χρόνια ζούμε ακριβώς το ίδιο έργο, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά αλλά πάντα με την ίδια ανικανότητα και αναλγησία
«Μετά από 44 ώρες χωρίς ρεύμα και ένα εγκλωβισμό που ακόμη συνεχίζεται, μπορώ να σας ευχηθώ και πάλι καλημέρα. Τα τελευταία 20 χρόνια ζούμε ακριβώς το ίδιο έργο, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά αλλά πάντα με την ίδια ανικανότητα και αναλγησία.
Αντί να επενδύουν στις βασικές δομές, στην υγεία, την Παιδεία, στην πολιτική προστασία και γενικά σε όλα αυτά που κάνουν ένα κράτος λειτουργικό και σύγχρονο και τον πολίτη να αισθάνεται ασφαλής, οι εκπρόσωποι μας, αυτοί που εμείς επιλέγουμε και εμείς πληρώνουμε, επενδύουν στο μόνο πράγμα που τους ενδιαφέρει να λειτουργεί απρόσκοπτα. Στην προπαγάνδα. Ώστε να τους λιβανίζουν και να μας λένε πόσο καλοί είναι και πόσο ευτυχισμένοι είμαστε εμείς.
Και στο τέλος να προσπαθούν να εξαγοράσουν την αγανάκτησή μας, ως αποζημίωση για τις διαχρονικά δικές τους ευθύνες αλλά πάντα με δικά μας χρήματα. Δεν θα το συνεχίσω άλλο γιατί ειλικρινά έχω κουραστεί. Άλλωστε και με αφορμή το χθεσινό Μουσικό Κουτί που άνοιξε χθες στην ΕΡΤ για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, πολλές φορές τα τραγούδια τα λένε όλα καλύτερα. Αυτό έχω επιλέξει να κάνω τα τελευταία χρόνια. Να μιλώ μέσα από τα τραγούδια. Η Επίδαυρος λοιπόν σήμερα, του Λαυρέντη μας, στους συγκλονιστικούς στίχους του Ισαάκ Σούση. “
Κι αν η παράσταση που δόθηκε γελοία κι αν μας εμπαίξανε οι πρωταγωνιστές, στα ρημαγμένα σκηνικά και στα τοπία, γυρνάν οι στίχοι του Ευριπίδη σαδιστές. Να μου θυμίζουν ότι είμαι εγκλωβισμένος. Μέσα σε ψέματα που γίνανε θεσμοί. Να ειρωνεύονται πως ζω ευτυχισμένος, κι άλλος στη θέση μου έχει θυσιαστεί”».
