Σύμφωνα με στοιχεία των ΔΝΤ και των τραπεζών Goldman Sachs και Citigroup, στις περισσότερες ανεπτυγμένες οικονομίες τα κρατικά χρέη αυξήθηκαν κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες. Διαμορφώνονται σήμερα κατά μέσο όρο στο 130% του ΑΕΠ. Προκειμένου να γίνει αντιληπτό αυτό το ποσοστό, το σημερινό επίπεδο έχει ξεπεράσει το προηγούμενο ιστορικό υψηλό που είχε σημειωθεί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις περιφερειακές και στις αναδυόμενες οικονομίες η αύξηση έφθασε στις 15 ποσοστιαίες μονάδες, διαμορφώνοντας ένα μέσο επίπεδο ΑΕΠ / Χρέους στο 75% του ΑΕΠ τους.
Συνολικά, σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών έφθασαν παγκοσμίως τα 280 τρισ. δολάρια, ποσό που ισοδυναμεί με το 370% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Συμπεράσματα που προκύπτουν:
Πρώτο. Οι ανεπτυγμένες χώρες έχουν πληγεί σημαντικά οικονομικά από τον κορονοιό, σε τέτοιο βαθμό που ισοδυναμεί με παγκόσμιο πόλεμο.
Δεύτερο. Οι αναδυόμενες οικονομίες οικονομικά φαίνεται πως έχουν πληγεί λιγότερο οικονομικά, υγειονομικά και ανθρωπιστικά όμως οι επιπτώσεις είναι πολύ μεγαλύτερες. Προφανώς τα ΜΜΕ επικεντρώθηκαν στην καθημερινή πληροφόρηση των επιπτώσεων στο βόρειο ημισφαίριο, αγνοώντας τις ανθρωπιστικές επιπτώσεις των αναδυόμενων και τριτοκοσμικών χωρών. Δεν επέδειξαν οι αναπτυγμένες χώρες την απαιτούμενη αλληλεγγύη. Απόδειξη ότι αρνήθηκαν να αρθεί η πατέντα των εμβολίων για να μπορέσουν να έχουν φθηνά εμβόλια.
Τρίτο. Η αύξηση αυτή του χρέους οφείλεται προφανώς στην αντιμετώπιση των κοινωνικών, υγειονομικών και οικονομικών επιπτώσεων και δημιουργήθηκε αφενός στην άμεση οικονομική υποστήριξη του κράτους προς τους εργαζομένους και τις επιχειρήσεις, αφετέρου στην έκδοση νέου χρήματος. Θα έπρεπε το νέο χρήμα να διοχετευθεί στην πραγματική οικονομία αλλά αντίθετα οι τράπεζες, κατεύθυναν το νέο χρήμα στις χρηματιστηριακές αγορές εμπορευμάτων προκαλώντας το σημερινό φαινόμενο της τεράστιας αύξησης των προϊόντων ενέργειας και των πρώτων υλών, υποσκάπτοντας το μέλλον της ανάπτυξης αλλά και την απειλή λιμού και διατροφικής κρίσης στις τριτοκοσμικές χώρες.
Τέταρτο. Για πρώτη φορά υπάρχει δραματική αύξηση τόσο του δημόσιου χρέους όσο και του ιδιωτικού. Είναι προφανές ότι η υγειονομική κρίση κατέδειξε ότι τόσο η ανάπτυξη όσο και η οικονομική κρίση παγκόσμια έχει την ρίζα της στην νομισματική επέκταση και προφανώς είναι ταυτόχρονα και καπιταλιστική (αύξηση του ιδιωτικού χρέους) όσο και κομμουνιστική (αύξηση του δημοσίου χρέους).
Όλες επομένως οι θεωρίες ή ρεύματα, πολιτικά και κοινωνικά στηρίζονται στην νομισματική θεωρία.
Πέμπτο. Μπορεί κάποιοι Έλληνες να πανηγυρίσουν ότι είχαν δίκαιο ότι το χρέος της Ελλάδος ήταν διαχειρίσιμο και τελικά ήταν θέμα πολιτικό και των συνωμοτών του διεθνούς κεφαλαίου, για να πλήξουν πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά την χώρα.
Λάθος. Για να γίνει αντιληπτό το λάθος τους και επιτέλους να δούμε με σοβαρότητα όλοι μας το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση της Ελλάδας, ας δούμε την πορεία του δημοσίου χρέους κατά το έτος 2020 ως ποσοστό του ΑΕΠ:
Ιαπωνία 266%, ΕΛΛΑΔΑ 205 %, Ιταλία 162%, Πορτογαλία 137%.
Όπως διαπιστώνεται η Ελλάδα κατέχει το παγκόσμιο αργυρό μετάλλιο στο δημόσιο χρέος.
Τρεις σημειώσεις.
Η πρώτη γιατί η Ιαπωνία δεν έχει κρίση χρέους και έχει η Ελλάδα; Η Ιαπωνία όλο το δημόσιο χρέος της το χρωστάει στο εσωτερικό της χώρας. Ομόλογα και γραμμάτια του Ιαπωνικού δημοσίου κατέχονται από Ιαπωνικές τράπεζες, Ιαπωνικά ασφαλιστικά ταμεία και δεν δίνουν λογαριασμό σε ξένους δανειστές. Είναι ένα εσωτερικό χρέος αλλά δεν παύει όμως να είναι μία οικονομική πυραμίδα χρέους.
Η δεύτερη είναι η σημαντική μείωση του χρέους της Πορτογαλίας. Είτε με δεξιές είτε αριστερές κυβερνήσεις κατόρθωσαν να μειώσουν το χρέος. Γιατί; Διότι αντιλήφθηκαν ότι το δημοκρατικό έλλειμμα της δικτατορίας του ΄70 δεν αντικαθίσταται και δεν ισοδυναμεί με το οικονομικό έλλειμμα. Ένα ζήτημα που εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε ακόμη να το συνειδητοποιήσουμε.
Τρίτη. Ας αφήσουμε επομένως τα τσίγκινα σώβρακα γιατί δυστυχώς το χρέος δεν είναι τσίγκινο. Είναι πραγματικό και υπονομεύει το μέλλον της χώρας.
