Η φιλόλογος Χάιδω Χρήστου εργάστηκε από το 2002 έως το 2007 στη Σχολή Ελληνικής Φιλολογίας του Κρατικού Πανεπιστημίου Ανθρωπιστικών Σπουδών στη Μαριούπολη. Δίδαξε την ελληνική γλώσσα όχι μόνο σε Έλληνες φοιτητές αλλά και σε φοιτητές άλλων εθνοτήτων που ήθελαν να μάθουν τη γλώσσα μας. Όπως ανέφερε στο ΦΟΥΙΤ, η ελληνική γλώσσα διδάσκεται όχι μόνο στη συγκεκριμένη σχολή αλλά σε όλες τις σχολές του Πανεπιστημίου της Μαριούπολης. Αξίζει να αναφέρουμε ότι η διπλωματική εργασία της κ. Χρήστου για το μεταπτυχιακό είχε θέμα τη ρουμέικη διάλεκτο των Ελλήνων της Αζοφικής, την οποία οι γλωσσολόγοι αποκαλούν κριμαιοαζοφικά ή μαριουπολίτικα.
Βάρβαροι μας κυβερνούν. Είμαστε αναλώσιμοι. Πάντα ήμασταν. Όλοι με τη σειρά μας ζούμε τη βαρβαρότητα. Από Ανατολή σε Δύση. Βάρβαροι μας κυβερνούν. Δαίμονες σκοτεινοί και πάθη. Πού είναι εκείνη η περίφημη νίκη του φωτός επί του σκότους;
Μαριούπολη, πόλη της Μαρίας, άγνωστη μέχρι χτες κοιτίδα του ιστορικού ελληνισμού, αρχικά της Κριμαίας κι ύστερα της Αζοφικής (μετά από αναγκαστικό ξερριζωμό), τι τραγική υστεροφημία σού ‘λαχε;
Δε θέλω να μιλήσω για αίτια, αφορμές και συνέπειες. Θέλω μόνο να θρηνήσω για τους Ανθρώπους. Αυτούς που μου άνοιξαν τα σπίτια τους, τις καρδιές τους, που με βοήθησαν όταν ήμουν μόνη στα ξένα, με τάισαν, με πότισαν, παρά τη φτώχια τους, πάντα αξιοπρεπείς κι αισιόδοξοι, που εργάζονταν σκληρά για ένα καλύτερο αύριο.
Να θρηνήσω για τη Λιουντμίλα, τη χαμογελαστή θεραπεύτριά μου, τους φίλους της που κάθε Πρωτομαγιά πηγαίναμε στην Κριμαία, τη Λιουμπόβ, την καλοσυνάτη ζωγράφο, την Ειρήνη, κοσμήτορα του τμήματος Ιστορίας, τις συναδέλφους μου από τη Σχολή ελληνικής φιλολογίας του Κρατικού Πανεπιστημίου Ανθρωπιστικών Σπουδών, τη Γιούλια από το Σαρτανά που έχασε το σπίτι της και δικούς της ανθρώπους – πού νάστε τώρα κορίτσια…
Να θρηνήσω για τους ρουμέους και τους ουρούμ των ελληνικών χωριών που με φιλοξένησαν με αγάπη, που μου αφηγήθηκαν τις διώξεις που υπέστησαν από τον πατερούλη και το παράπονό τους που δεν τους γνωρίζει ο υπόλοιπος ελληνισμός -λαός βασανισμένος και αξιοπρεπής – ποιον καινούριο ξεριζωμό ζείτε…
Να θρηνήσω για τους ελληνικούς συλλόγους- πού νάστε, Νάντια, Αλεξάνδρα, Βικτόρια; Να θρηνήσω για τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μου – πού νάστε τώρα, παιδιά….
Σε καταφύγια χωρίς ρεύμα και θέρμανση, χωρίς προμήθειες, αποκομμένοι κι εγκαταλελειμμένοι στο σκοτάδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, χωρίς να μπορούν να φύγουν, να δραπετεύσουν από την κόλαση. Βάρβαροι ορίζουν τη μοίρα μας. Είμαστε αναλώσιμα πιόνια. Ελεύθεροι πολιορκημένοι του χτες, του σήμερα και του αύριο. Σήμερα μόνο θρήνος για τα αδέρφια, για τους αμνούς.
Ξημερώνει η Κυριακή της Τυρινής. Παράδοση είναι αυτή τη μέρα οι άνθρωποι να ζητούν έλεος και συγχώρεση ο ένας από τον άλλον. Εκτός από τα τέρατα υπάρχουν και οι Άνθρωποι. Υπάρχει η αλληλεγγύη. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Άς κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί. Όταν ανοίγει το κουτί της Πανδώρας, μόνο η ελπίδα απομένει.
