Να διαστέλλει τις κόρες των ματιών απ’ όπου να την κοιτάξεις, να σου χαράζει χαμόγελο χωρίς να το ξέρεις.
Να χρωματίζει τον χρόνο με τις εποχές και τα αρώματα τής και εσύ να χάνεσαι μέσα σ’ αυτόν.
Να σού δίνει χώρο να κρυφτείς στην καμπή της ιστορίας της , να σκαρφαλώσεις στην κορυφή της να βρεις τ’ αστέρι σου, να κάτσεις στην γυρολιμνιά παρέα με το αυλάκι του φεγγαριού.
Να ακούσεις ήχους μόνο μια φορά που τους φυλάει για σένα, να αποζητάς το χάραμα να δεις τον ήλιο να την χαϊδεύει για να την ξυπνήσει…
Άλλο να πεθαίνεις για αυτήν και άλλο αυτή να σε πεθαίνει.
Νίκος Παναγιωτόπουλος
