Με δάκρυα στα μάτια και μεγάλη συγκίνηση βρέθηκε ξανά με τη μητέρα, την αδελφή και την 15 μηνών ανιψιά της προ ολίγων ημερών στο Βουκουρέστι η νεαρή Κατερίνα από την Ουκρανία, η οποία ζει και σπουδάζει κινηματογράφο στη Θεσσαλονίκη και έφερε εδώ τους δικούς της ανθρώπους για να γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΕΛΙΝΑ ΤΟΥΚΟΥΣΜΠΑΛΙΔΟΥ
Η ίδια περιγράφει με τρεμάμενη φωνή όσα έζησε η οικογένειά της την ώρα που στο κέντρο της Θεσσαλονίκης γίνεται μια ακόμη κινητοποίηση κατά του πολέμου.
«Η αδελφή μου ήρθε στις 8 Μαρτίου, μετά από πέντε μέρες ταξίδι από την Ουκρανία. Πολλές περιοχές του Κιέβου βομβαρδίζονταν εκείνες τις μέρες. Συγκεκριμένα η περιοχή από την οποία είναι η αδελφή μου και η οικογένειά μου βρίσκεται νότια οπότε δεν υπήρχαν τόσο δυνατοί βομβαρδισμοί και κατάφεραν σχετικά άνετα να φύγουν από εκεί. Αλλά όσο προχωράει η κατάσταση γίνεται όλο και χειρότερο. Γίνονται όλο πιο συχνά βομβαρδισμοί και πιο δυνατά», αναφέρει η 25χρονη Ουκρανή έχοντας δίπλα την αδελφή της, Ντάρια.
Πίσω στο μέτωπο έμεινε ο άνδρας της 33χρονης γυναίκας η οποία αναγκάστηκε να αφήσει την πατρίδα της και τον πατέρα του μωρού της και να καταφύγει ως πρόσφυγας στη χώρα μας. «Η διαδρομή ήταν πολύ δύσκολη. Ευτυχώς βοήθησε την οικογένειά μου ομάδα εθελοντών και στην Ουκρανία και στη Ρουμανία», αναφέρει η Κατερίνα.
Η Κατερίνα ταξίδεψε ως την πρωτεύουσα της Ρουμανίας, το Βουκουρέστι, προκειμένου να παραλάβει τη μητέρα, την αδελφή και την ανιψιά της και να τις φέρει με ασφάλεια στην Ελλάδα, χωρίς να μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα της συγκίνησης όταν βρέθηκαν ξανά μετά από όλο τον φόβο και την αγωνία που βίωσαν. Τις προηγούμενες ημέρες η σκέψη της δεν σταματούσε να είναι στην οικογένειά της.
«Όταν βρεθήκαμε έκλαιγα, ήταν πολύ συγκινητική στιγμή. Είναι δύσκολο να περιγράφεις τέτοια συναισθήματα γιατί δεν τα είχες νιώσει ποτέ ξανά», αναφέρει η ίδια.
Μάλιστα δεν έφερε νωρίτερα τους δικούς της ανθρώπους στην Ελλάδα καθώς ήλπιζαν να σταματήσει ο πόλεμος και να επανέλθει η ειρήνη και η κανονικότητα στον τόπο.
«Ελπίζουμε ο πόλεμος να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται για να επιστρέψουμε στην Ουκρανία. Έχουμε μια ελπίδα γιατί ο στρατός μας τα καταφέρνει μια χαρά μέχρι στιγμής. Αλλά ετοιμαζόμαστε και για τα χειρότερα».
