Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1960. Τότε που η Ελλάδα προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές που άφησαν πίσω τους οι δύο πόλεμοι. Η κατοχή και ο εμφύλιος. Ο ένας πιο σκληρός και πιο αδυσώπητος από τον άλλο!
Και μέσα σ΄ αυτό το εφιαλτικό σκηνικό η μικρή Καστοριά με τα χωριά της , που είχαν το θλιβερό προνόμιο να γίνουν το επίκεντρο του αιματηρού εμφυλίου πολέμου, έβλεπαν το μέλλον τους να προβάλλει σκοτεινό και δυσοίωνο στον ορίζοντα. Καθώς η φτώχεια που έφερε ο πόλεμος και η μετανάστευση που ακολούθησε, την είχαν αποδεκατίσει από το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας της: τους νέους ανθρώπους που έπαιρναν των ομματιών τους, για μια καλύτερη τύχη στην ξενιτιά.
Η ζωή στο χωριό, με τους λιγοστούς κατοίκους που είχαν απομείνει, κυλούσε στους γνώριμους ρυθμούς της μεταπολεμικής ελληνικής περιφέρειας.
Βαρύς ο χειμώνας εκείνα τα χρόνια – λες και τόκανε επίτηδες για νάναι ασορτί με το κλίμα της εποχής. Μα περισσότερο βαρύς και αδυσώπητος για τους μικρούς μαθητές του Δημοτικού, που ξεκινούσαν να πάνε στο σχολείο, τουρτουρίζοντας σαν τα σπουργίτια από το κρύο και με το χιόνι να σκεπάζει σε πολλά σημεία του δρόμου το μπόι τους!
Το κρύο που πιρούνιαζε το πρόσωπο, γινόταν ακόμα πιο διαπεραστικό και ανυπόφορο, με τις λαστιχένιες μπότες που φορούσαν στα πόδια τους και με το σκοροφαγωμένο παλτό στους ώμους τους, “δώρο” της αμερικανικής βοήθειας που έστελνε η UNTRA.
Και αυτά αν ήσουν τυχερός στην κλήρωση των δεμάτων που μοίραζε η…
Συνέχεια στο kastorianiestia.gr
