Εδώ και λίγες μέρες έρχεται έξω από την πόρτα μου μια γάτα, όχι πολύ μεγαλόσωμη, με υπέροχο γκριζοκαφέ τρίχωμα και μπλε, σαν της θάλασσας, μάτια. Νιαούριζε παραπονεμένα και βγήκα έξω για να δω τι γίνεται. Συνέχιζε να νιαουρίζει και με κοιτούσε θαρρετά μέσα στα μάτια. Μοιράστηκα μαζί της το ψαράκι μου και έφυγε πολύ ευχαριστημένη.
Το ίδιο συνέβη και το επόμενο μεσημέρι. Και συνεχίζεται. Ένοιωσα ένα αίσθημα τρυφερότητας για αυτήν και νομίζω ότι μου το ανταποδίδει.
Δεν ήταν στο πρόγραμμά μου, προέκυψε από το πουθενά. Ήρθε για να βρει λίγη τροφή και τρυφερότητα.
Λόγω των ημερών μου θύμισε τις Ουκρανές γυναίκες που φύγανε αποδιωγμένες από το κακό που σκέπασε, σαν μαύρο σύννεφο την πατρίδα τους. Έχει τις ίδιες μ’ αυτές ανάγκες. Είναι κι αυτή ένα ζωντανό πλάσμα. Στα μάτια μου τις αντιπροσωπεύει. Γι’ αυτό την ονόμασα Ουκρανή.
Σήμερα φάγαμε κρέας με ρύζι, ελπίζω να φανώ αντάξια των προσδοκιών της.
