Κι έρχεται η μέρα που δεν διαβάζεις στο παιδί σου για να κοιμηθεί, αλλά σου διαβάζει αυτό.
Μου συνέβη τις προάλλες και αποκοιμήθηκα ακούγοντας ένα κεφάλαιο του Harry Potter που τίτλο έχει “Η ιτιά που δέρνει”.
Το υποσυνείδητο όμως αρέσκεται να κάνει υπερβατικές και ενίοτε ακατανόητες συνδέσεις…
Ονειρεύτηκα που λέτε, ότι τα δέντρα στην παραλία της Καστοριάς μας, στην περιοχή Ντολτσό, εκεί, δίπλα στο αναψυκτήριο -λεύκες είναι θαρρώ σ’ αυτό το ύψος- άρχισαν κι εκείνα να δέρνουν. Όχι γενικώς και αδιακρίτως όμως, έδερναν μόνο τους δημάρχους, τους αντιδημάρχους, τους τοπικούς άρχοντες, τους συμβουλάτορες και τους παρατρεχάμενούς τους, που πέρασαν από τον τόπο μας τα τελευταία δέκα χρόνια. Είχαν βγάλει παλάμες κι έριχναν κάτι φάπες!
Είχαν συνηθίσει τα κακόμοιρα, δεκαετίες ολόκληρες, να έχουν την καλύτερη παρέα. Την παρέα των παιδιών που μεγάλωναν στην παιδική χαρά με την πιο προνομιούχα θέση. Μπροστά στην λίμνη, κάτω από την φιλόξενη σκιά τους, δίπλα στα αρχοντικά τα φιλημένα από τον χρόνο.
Κάποτε, σχεδιάζαμε με τον άντρα μου, να γράψουμε ένα παραμύθι γι’ αυτά τα δέντρα που τίτλο θα είχε : Τα δέντρα που θρόιζαν “Κούνια-μπέλα”. Όχι μόνο δεν το γράψαμε , αλλά έγινε κάτι που ποτέ δεν φανταζόμασταν. Οι κόρες μας, δεν έχουν αναμνήσεις από την συγκεκριμένη παιδική χαρά, καθώς ρήμαξε και δεν χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια.
Έχει μεγαλώσει μια ολόκληρη γενιά παιδιών που δεν έχει παίξει στο μέρος αυτό, δεν έχει κρατήσει παρέα στα λευκάδια !
Φυτά-ξεφυτά, η υπομονή τους εξαντλήθηκε και κατέφυγαν στη βία.
Αφού δεν έχουν στοιχειώσει τα όνειρά σας “άρχοντες” οι φωνές των παιδιών που λείπουν από την παιδική χαρά, ίσως σας τσούξουν τα σκαμπίλια από τις ΛΕΥΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΡΝΟΥΝ…
Α. Π.
Φωτο από το 2014
