Οι σκέψεις μου πολλές παρακολουθώντας την ιστορία των μικρών αγγέλων που χάθηκαν πριν καν προλάβουν να ανακαλύψουν την επίγεια ζωή. Πόσο σκοτάδι άραγε μπορεί να κρύβει η ανθρώπινη ψυχή άραγε;
Εγώ ξέρω ότι οι ΜΑΝΕΣ-με όποιον τρόπο κι αν επιλέξουν να γίνουν- δίνουν τη ζωή τους για τα παιδιά τους, θα έδιναν την τελευταία τους ανάσα, αρκεί να έβλεπαν το παιδί τους να ζει και να μεγαλώνει γερό.
Οι ΜΑΝΕΣ αγαπούν τα παιδιά τους, πριν ακόμη τα γνωρίσουν, πονούν διπλά, όταν αυτά πονούν, εύχονται να μπορούσαν να πάρουν λίγο «βάρος» από τους ώμους τους, όταν κάτι τα βασανίζει, αρκεί να μην βλέπουν δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό τους.
Τι έγινε εδώ; Πόση διαστροφή; Ποια ποινή άραγε είναι ισάξια του κακού που προκάλεσε; Φρίκη και αηδία! Πολλές, όμως, και οι «έξωθεν» ευθύνες…
Ο πατέρας που ήταν; Δεν κατανοούσε ή δεν μπήκε στον κόπο να κατανοήσει την ψυχική κατάσταση της συμβίας του; Ερχόταν, έκανε παιδιά κι έφευγε; 3 φορές, όχι 1! Απών από τη ζωή των παιδιών του και της οικογένειάς του; Όχι απαραίτητα σαν φυσική παρουσία αλλά συναισθηματικά απών!
Άραγε δεν προβληματίστηκε ποτέ; Δεν ερμήνευσε ποτέ το φόβο στα μάτια του μεγάλου του παιδιού που έφευγε λίγο-λίγο; Πήρε τις αποστάσεις του από μια γυναίκα που δεν αγάπησε ή έπαψε να αγαπά, απομακρύνθηκε, ΟΜΩΣ, κι από ένα δικό του κομμάτι, τα ΠΑΙΔΙΑ του… Είναι κι αυτό μια μορφή συνενοχής.
Ο περίγυρος, η οικογένεια της μητέρας; Δεν έβλεπαν ότι το παιδί τους νοσεί ψυχικά; Εθελοτυφλούσαν όλοι; Δεν μπορεί ο γονέας να μη βλέπει ότι κάτι δεν πάει καλά, να μη ζητά τη βοήθεια ειδικού ή να μην παροτρύνει το παιδί του να δεχτεί βοήθεια, εκτός κι αν τη λύση την έψαχναν σε χαρτορίχτρες, φλυτζανούδες και ματζούνια…ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ!!!
«Τον αγαπά πολύ…» θα έλεγαν…και κάπως έτσι οι ψυχικές νόσοι παραμένουν αθεράπευτες, επειδή το περιβάλλον αδιαφορεί, φοβάται το στιγματισμό, λαμβάνει υπόψη του τα λόγια/κουτσομπολιά του κόσμου…
Ο άνθρωπος έμαθε να παρακολουθεί τη ζωή του άλλου μέσα από την κλειδαρότρυπα και να «φτιασιδώνει» την πραγματικότητα, για να ταιριάζει στην αισθητική του και έγινε μισάνθρωπος. Όσο τον άνθρωπο θα τον απασχολεί το «φαίνεσθαι», θα γεννιούνται και θα μεγαλώνουν συναισθηματικά εξαρτώμενα άτομα, ναρκισσιστές πιλότοι και μάνες-τέρατα, που θα δηλητηριάζουν τα παιδιά τους –μεταφορικά και κυριολεκτικά- ικετεύοντας για μια στάλα αγάπης από το σύντροφό τους.
Καμιά ποινή δεν είναι άξια να ξεπλύνει το φόνο, απολύτως καμιά να απαλύνει τον πόνο , καμιά που θα φέρει πίσω τρία λουλουδάκια που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν. Το γάργαρο γέλιο τους θα στοιχειώνει τον ύπνο της, ενώ θα πρέπει να ερευνηθούν ευθύνες και σε όσους αδιαφόρησαν, γιατί η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός καθιστά τον άνθρωπο συναισθηματικά κενό και ο συναισθηματικά κενός άνθρωπος είναι ικανός για όλα.
