Σας έχω εκμυστηρευτεί ότι, μεγάλο βάσανο με κατατρέχει όλα μου τα χρόνια, από τον φόβο μην αδικήσω κάποιον, ακόμη κι ακούσια.
Είναι καιρός να σας εκμυστηρευτώ ότι δεν τα έχω καταφέρει πάντα.
Για μια απ’ αυτές τις φορές θα σας μιλήσω απόψε, και, έχω την ελπίδα, να συγχωρεθώ: Ήταν ένα ηλιοπλημμυρισμένο Φθινοπωρινό απόγευμα λίγα χρόνια πριν, που ξαναπήγαμε, με συγγενείς αυτή τη φορά, να ζεσταθούμε στο χιλιοχρώματο της λατρευτής μας υπαίθρου. Κατεβήκαμε από τ’ αμάξι μας, στην (στον) πολυαγαπημένη μας Άνω Κρανιώνα, για να ανταλλάξουμε, στα περάσματα, ίσιες ματιές, γλυκόλογα και μοσχομυριστές ανάσες με τους αθέατους κατοίκους –ακάτοικους.
Η συνέχεια στη fonikastorias.gr
