Σε λίγες μέρες θα εορταστεί και φέτος η “Γιορτή της Μητέρας”
Μία μέρα που σκορπά αγάπη ,αγκαλιές και φιλία.
Μία μέρα που την ατμόσφαιρα κατακλύζουν αρώματα από άνθη και δώρα που σκορπούν χαμόγελα.
Μία ημέρα που εορτάζεται η μητρότητα, η επιλογή που κάνεις κάθε μέρα, να βάζεις την ευτυχία και την ευημερία κάποιου άλλου πάνω από τη δική σου, να διδάσκεις τα δύσκολα μαθήματα, να κάνεις το σωστό ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρη ποιο είναι το σωστό… και να συγχαρείς τον εαυτό σου, ξανά και ξανά, που τα κάνεις όλα λάθος. Τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται επίσης και η μητέρα. Δεν υπήρχε πριν, η γυναίκα υπήρχε αλλά ποτέ η μητέρα. Η μητέρα είναι μια νέα ύπαρξη….αλλά όταν αυτή χαθεί;
Φέτος σαν μητέρα θα ζητήσω ένα ξεχωριστώ δώρο όμως όχι από το παιδί μου αλλά από τη κοινωνία μας και κυρίως από τη πολιτεία μας. Ένα δώρο για εκείνες τις μητέρες που δεν θα έχουν το παιδί τους κοντά τους για να τους κάνει μία αγκαλιά και απλά να τους πει “Μαμά μου σ΄ αγαπάω…. ”
Θα μου πείτε εύλογα γιατί ειδικά σε αυτές και θα σας απαντήσω γιατί αυτές χάσανε τα πάντα…οι υπόλοιπες μπορούμε να παλέψουμε για όλα παίρνοντας δύναμη από ένα και μόνο χαμόγελο αυτό των παιδιών μας.
Για την κάθε μητέρα που δεν τα παράτησε, που παλεύει κάθε μέρα, που αντέχει τον χειρότερο πόνο του κόσμου, που πέφτει, που ξανασηκώνεται, που δεν λησμονεί όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, που ελπίζει, που απελπίζεται, που κρατεί το παιδί της ψηλά μα και μέσα της σαν το πολυτιμότερο φυλακτό…Γιατί όντως είναι το πολυτιμότερο φυλακτό…
Για τις μητέρες που η τύχη ή η ζωή δεν ήρθε τελικά ντυμένη με ροδοπέταλα αλλά και πάλι δέχτηκαν την σκληρή πραγματικότητα, που δεν είχαν άλλη επιλογή και πάλεψαν για να αντέξουν σε έναν αγώνα που δεν έχει τελειωμό, που φάνηκαν ηρωίδες αντέχοντας να βλέπουν το παιδί τους να πεθαίνει από αρρώστια, που δεν θα ξαναδούν το παιδί τους και δεν θα το φιλήσουν, που κατέρρεαν κάθε μέρα και πιο πολύ αλλά στάθηκαν δυνατές για τα άλλα παιδιά τους. Για τις μητέρες που ζουν πια στον δικό τους κόσμο και ανοίγουν που και που κανένα παράθυρο.
Τίποτα δε μπορεί να είναι τόσο σπαραχτικά όσο ο θρήνος ενός γονιού που χάνει το παιδί του. Δεν υπάρχει καν λέξη, αντίστοιχη της χηρείας ή της ορφάνιας, για να ονομάσει τον πατέρα ή τη μητέρα που βιώνει την απώλεια του πλάσματος που έφερε στον κόσμο. Δεν έχει σημασία ο λόγος που τα παιδιά τους έγιναν άγγελοι. Όταν πεθάνουν οι γονείς, τα παιδιά μένουν ορφανά. Αντίστοιχα, όταν τα παιδιά πεθάνουν, οι γονείς μένουν πίσω βουβές σκιές, χωρίς τα σπλάχνα τους και δεν υπάρχει καμία λέξη να αποδώσει τον πόνο, γονείς που νεκροφίλησαν τα παιδιά τους, που συνεχίζουν να ζουν και το μυαλό τους να είναι σε άλλη διάσταση, να παλεύουν σε αυτή τη ζήση χωρίς ελπίδα. Ο απόλυτος εφιάλτης…. που δυστυχώς δεν τελειώνει ποτέ…
Αυτό που με λαχτάρα ζητώ για αυτούς τους γονείς και αυτές τις μητέρες είναι μία ειδική μέριμνα, ψυχολογική υποστήριξη για να αντιμετωπίσουν τη κατάσταση με πλήρη διακριτικότητα και εχεμύθεια για να συνεχίσουν να ζουν με την απουσία ναι μεν του παιδιού τους (εξάλλου δεν φεύγει ούτε λεπτό από τη σκέψη τους) αλλά να παλεύουν για την επόμενη μέρα για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας τους, την εργασιακή ένταξη αυτών των γυναικών που είτε για μικρό είτε για μεγάλο χρονικό διάστημα στάθηκαν δίπλα στα άρρωστα παιδία τους που παράτησαν τις δουλειές τους για να παλεύουν νυχθημερόν έναν εχθρό αόρατο όποιο όνομα και να του δίνει ο κάθε γιατρός για αυτές που πρέπει να βρουν ένα χέρι να πιαστούν και να συνεχίσουν…
Ζητώ ένα έμπρακτο σημάδι σεβασμού στην ιερή σημασία της λέξης ΜΗΤΕΡΑ!
Μητέρα είναι η τράπεζα στην οποία καταθέτουμε όλους μας τους πόνους και τις ανησυχίες και που αποδεδειγμένα αντέχει τα πάντα!!!
