Μακρά, λαμπρή, αγωνιστική και ταυτόχρονα οδυνηρή υπήρξε ιστορία του ποντιακού ελληνισμού. Η πανάρχαια παρουσία του στα εδάφη του Ευξείνου Πόντου χάνεται μέσα στο μύθο της Αργοναυτικής Εκστρατείας. Οι πρώτοι Έλληνες έφτασαν στον Εύξεινο Πόντο το 1100 π.Χ. Ωστόσο ο συστηματικός αποικισμός άρχισε τον 9ο αιώνα π.Χ.. Τότε ιδρύθηκαν πολλές πόλεις, όπως η Σινώπη και η Τραπεζούντα. Οι πόλεις αναπτύχθηκαν γρήγορα λόγω του εμπορίου και έφτασαν σε μεγάλη ακμή…
Από το 1914 ως το 1923 δολοφονήθηκαν εξαφανίστηκαν ή πέθαναν από τις κακουχίες στα Τάγματα Εργασίας 353.000 άνθρωποι. Όλα αυτά στο πλαίσιο της τουρκικής εθνοκάθαρσης, η οποία συντελέστηκε από τους Νεότουρκους, υπό τον Μουσταφά Κεμάλ με την υποστήριξη και συνδρομή βέβαια των Γερμανών.
Το Φεβρουάριο του 1994 η Ελληνική Βουλή ανακήρυξε την 19η Μαΐου, ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Η Θεσσαλονικιά λογοτέχνις και ιατρός Δέσποινα Χίντζογλου Αμασλίδου εδώ και χρόνια ασχολείται με τη βαθιά μελέτη της ιστορίας και τη συγγραφή. Η λογοτεχνική της πένα, με ευαισθησία ζωντανεύει ιστορικές περιόδους και γεγονότα. Αποδίδει με εύληπτο και προσιτό τρόπο την ιστορική γνώση στον σύγχρονο αναγνώστη. Μάλιστα προτιμάει να ασχολείται με τα παραλειπόμενα των επίσημων βιβλίων.
Έχει εκδώσει: “Στη σκιά μιας βερικοκιάς” (Ερωδιός, 2011), “Ψυχογραφήματα” (Ερωδιός, 2012) τα “Τα 1123 χρόνια της Ρωμανίας” (Μέθεξις, 2014), “Αμελές Γιοβάννης” (Μέθεξις, 2015), “Ψυχογραφήματα-Ψυχοποιήματα”(Μέθεξις, 2016), “Το δικό μας Βυζάντιο”(Μέθεξις, 2017), “Ομολογία ψυχής” (Μέθεξις, 2018), “Γαληνοτάτη” (Μέθεξις, 2019) και το “Όσα δεν ήξερα για το Βυζάντιο” (Μέθεξις, 2022).
Αιχμάλωτοι στα Αμελέ-Ταμπουρού
Δε σας ψάχνω στα όνειρα πια…
Τώρα σας γνώρισα καλά και σας έχω…
Σας βλέπω, σας μιλώ και σας αγγίζω.
Τώρα ακούω δίπλα μου τη φωνή σας.
Με γραφή που λυτρώνει, σαν κλάμα ή κραυγή,
έχω κάπως φωτίσει τον Γολγοθά σας
κι έριξα αγιονέρι στους τάφους σας,
σε σας «αμελέδες», τους άγνωστους μάρτυρες της Μικρασίας!
Σας πήρα το κατόπι ένα πρωινό του ’21, κι άκουσα κι είδα!
Άκουσα καρδιές να κτυπούν τρομαγμένες,
δόντια να τρίζουν μπροστά στα στάγιερ και τα γκρα.
Είδα σκασμένα-ματωμένα χείλη απ’ τη δίψα
και πόδια πληγιασμένα απ’ τις πέτρες και τ’ αγκάθια,
σώματα λειωμένα απ’ την πείνα,
σάρκες τυραννισμένες απ’ τις ψείρες,
μελανιές κι αίματα απ’ τις κοντακιές,
γλιτσιασμένα ρούχα και μαλλιά.
Είδα πόνο και κατάντια, είδα θάνατο άδικο κι άκαιρο.
Είδα ξεκοιλιασμένους, κρεμασμένους, βιασμένους.
Λείψανα άταφα, άκλαφτα, αδιάβαστα,
ξεχασμένα σε βουνά κι ερήμους, αδικαίωτα…
Όχι, δεν σας ξεχνώ, γιατί ακόμα σας ακούω.
Μιλάτε, κλαίτε και νοσταλγείτε τον τόπο σας.
Περιπλανιέστε στους ερειπιώνες και τα κλειστά σπίτια,
τα βλογημένα βουνά και τα χωράφια σας.
Κι όταν έρχομαι κι εγώ εκεί ταπεινός προσκυνητής,
ανάβω κανένα κεράκι, κι όπου βρω το στηρίζω…
σε μάρμαρο ξεχασμένο ή εκκλησία ορφανεμένη.
Και το κάνω απ’ την ψυχή μου για όλους…
Για σένα παππού και τους φίλους σου τους «αμελέδες»…
Η ίδια η λογοτέχνις αφηγείται κείμενο από το βιβλίο της « «αμελές» Γιοβάννης»: Δείτε το βίντεο ΕΔΩ
Επιμέλεια: Σοφία Καμπούρη
