Κοινωνία ώρα μηδέν (του Νίκου Ρίζου)

Για μία ακόμη φορά, ένα παιδί, γίνεται θύμα της κοινωνίας μας. Ο Μάκης, ένα παιδί γεμάτο όνειρα και ελπίδες, χάνεται, παραιτείται από τη ζωή. Σπεύδουν όλοι, κράτος και δημοσιογράφοι να αναζητήσουν την φυγή του στο σκοτεινό διαδίκτυο, στην μόδα του παιγνιδιού της ασφυξίας.

Για μία ακόμη φορά, οι δημοσιογράφοι στρέφουν τις αιτίες του θανάτου στο διαδικτυακό παιγνίδι, παραβλέποντας επιμελώς, τις ευθύνες της κοινωνίας μας. Παραβλέπουν με περισσή ευκολία τον ασφυκτικό εκφοβισμό που βίωνε καθημερινά από τους συμμαθητές του, μετατρέποντας τα παιδικά του όνειρα, τις ελπίδες του τον παιδικό του παράδεισο σε επίγειο εφιάλτη και μάλιστα εν γνώσει των μαθητών και των καθηγητών του.

Ήδη συμμαθητές του δηλώνουν ότι καθημερινώς τον κορόιδευαν, τον χτυπούσαν, τον έβριζαν, τον έφτυναν, του πετούσαν νεράντζια. Στο δε σχολείο του κυκλοφορούν ακόμη και μαχαίρια.

Bulling το βαφτίσαμε προκειμένου να πλασάρουμε μέσω της ξενόγλωσσης ορολογίας την απαλλαγή της δικής μας ηθικής ευθύνης.

Πως ορίζεται όμως το Bulling στην ελληνική γλώσσα; Είναι άσκηση φυσικής και ψυχολογικής βίας που ασκείται από μία μικρή ισχυρή ομάδα, η οποία οδηγεί στην περιθωριοποίηση του αδυνάτου, τον οδηγεί μέχρι την κοινωνική και φυσική εξόντωσή του. Η ομάδα αυτή είναι η κοινωνία της αγέλης. Η Κοινωνία της Ενσυνείδητης επιλογής, της αλληλεγγύης έχει πλέον διακριτά χαρακτηριστικά, τα οποία χρησιμοποιούνται ως εργαλεία εξυπηρέτησης πολιτικών και κομματικών συμφερόντων.

Ο Ιάσονας, ο Φύσσας, ο Αλέξης, κ.α αποτελούν το παράδειγμα της διακριτής επιλογής της πολιτικής και κοινωνικής αλληλεγγύης. Όλοι οι άλλοι και είναι πολλοί, όπως Μάκης, Βαγγέλης Γιακουμάκης, Θύμιος κ.α τίθενται στο περιθώριο. Διότι δεν πουλάει το θέμα ούτε δημοσιογραφικά, ούτε πολιτικά. Μοιραία οι δημοσιογράφοι αναφέρονται σε Bulling, και το θέμα κλείνει εκεί. Η Κοινωνία θέλει αίμα, θέλει φόβο προκειμένου να χειραγωγηθεί, κάθε άλλη προσέγγιση απορρίπτεται.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν επιλεκτικά χαρακτηριστικά. Η ομοφυλοφιλία, η ομοφοβία, ο ρατσισμός πουλάει μόνο όταν έχει πολιτικά και κομματικά χαρακτηριστικά. Η ανθρώπινη αξία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ηθική έχει αποκτήσει όχι μόνο υποκειμενικά χαρακτηριστικά αλλά συγκρουσιακά, σε βαθμό μηδενισμού της ανθρώπινης αξίας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν περιβληθεί νομικό τύπο υπό μορφή τόσο του Διεθνούς Δικαίου όσο και όλων των Εθνικών δικαίων. Αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά ότι το διεθνές δίκαιο εφαρμόζεται σύμφωνα με το δίκαιο του ισχυρού, δηλαδή της κοινωνίας της αγέλης των ζώων. Είτε πρόκειται για διακρατικές σχέσεις, είτε για διαπροσωπικές το διεθνές δίκαιο μεταφράζεται με βάση την εξουσία.

Ο άνθρωπος έφθασε στον Άρη αλλά μέσα του δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα από τον άνθρωπο των σπηλαίων. Η τραγικότητα είναι ότι διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας ότι ο άνθρωπος δεν προέρχεται από τον πίθηκο αλλά πράττουμε με τέτοιο τρόπο που επιβεβαιώνουμε καθημερινώς, την φυσική προέλευσή μας του πιθήκου.

Ένα παιδί, ο Μάκης, που δεν βρίσκει στήριγμα, πουθενά και σε κανέναν. Κοινωνικός Ναυαγός, μέσα στο μαινόμενο πλήθος της κοινωνίας της αγέλης. Ελπίδα πουθενά. Το χειρότερο; Γνωρίζουν και γνωρίζουμε όλοι, αλλά κανείς μας δεν ενεργοποιείται. Φόβος; Απάθεια; Αμοραλισμός;

Δεύτερη περίπτωση. Πριν λίγες μέρες ο Θύμιος Μπουγάς από τον Πύργο της Πελοποννήσου. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με έκτακτα ανακοινωθέντα εφιστούν την προσοχή των κατοίκων της περιοχής ότι κυκλοφορεί δολοφόνος με αλυσοπρίονο.

Ο φόβος πουλάει. Ο φόβος δίνει θεαματικότητα και χρήμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Δεν πέρασαν 24 ώρες και ο δολοφόνος με το αλυσοπρίονο αποδεικνύεται άλλη μία βασανισμένη ψυχή. Ένας άνθρωπος δυστυχισμένος, που αναγκάζεται να κυκλοφορεί με μάσκα για να καλύψει το πρόσωπο που πληγώθηκε ανεπανόρθωτα από ατύχημα. Είναι ο Κουασιμόδος της Παναγίας των Παρισίων, του Βίκτορα Ουγκώ.

Ξαφνικά ο δολοφόνος αποδεικνύεται θύμα της κοινωνίας. Ύβρεις, κοροϊδία, εκφοβισμός, όπου δεν μπορεί κι αυτός όπως και τα άλλα θύματα της κοινωνικής βίας, να βρει λιμάνι για να αράξει, να ηρεμήσει. Παραμένει κι αυτός κοινωνικό ναυάγιο της ελληνικής κοινωνίας η οποία νομίζει ότι είναι προοδευτική και με αυξημένες ευαισθησίες. Αντίθετα όμως είναι μία βαθιά υποκριτική κοινωνία, όπου οι ευαισθησίες αποκτούν ωφελιμιστικά χαρακτηριστικά ποτισμένα με την πολιτική και κομματική χροιά.

Όταν πληροφορήθηκε από τα ΜΜΕ, ο Θύμιος ότι είναι ο δολοφόνος με το αλυσοπρίονο χάθηκε. Ποιος είναι ο κοινωνικός δολοφόνος του Θύμιου; Μα θα πουν οι δημοσιογράφοι. Μα οι δημοσιογράφοι θα πουν ότι η τοπική κοινωνία μας ενημέρωσε. Και η τοπική κοινωνία τι είναι; Είμαστε εμείς, οι οποίοι δακρύζουμε στις ταινίες, στα σήριαλ, αλλά παραμένουμε παγερά αδιάφοροι και ασυγκίνητοι στον ανθρώπινο πόνο, στην αλληλεγγύη της πραγματικής κοινωνίας. Μεταφέραμε το δάκρυ και τον πόνο στην εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης και των κοινωνικών δικτύων του ίντερνετ. Περιμένουμε το κράτος, τα ΜΜΕ, την Νικολούλη να λύσει το πρόβλημα το οποίο είναι δίπλα μας και όχι μόνο αδυνατούμε αλλά δεν θέλουμε να δούμε.

Έχουμε αναθέσει δια αντιπροσώπων (κράτος, θεσμοί, δημοσιογράφοι) να λύσουν τα ζητήματα, προκειμένου να απαλλαγούμε των δικών μας ευθυνών.

Κοινωνικό απουσιολόγιο ώρα Μηδέν:

Γιακουμάκης; Απών εδώ και χρόνια

Μάκης; Απών εδώ και δύο μέρες.

Τζωρτζίνα, Μαλένα; Απούσες εδώ και πολύ καιρό

Θύμιος; Αγνοείται ημέρες δεκατέσσερις.

Κοινωνία; Απούσα μονίμως.

Αφιερωμένο σ΄ όλους τους ναυαγούς του σημερινού κόσμου, σ΄ όλους που χάθηκαν στην κοινωνική καταιγίδα και τους τυφώνες του κόσμου. Αφιερώνω επίσης του στίχους του Αλέξη Αλεξόπουλου σ΄ όλους τους κοινωνικούς ναυαγούς του κόσμου, με την ευχή όχι άλλοι ναυαγοί.