Καστοριά

Τα χρόνια εκείνα νοσταλγώ (της Σόνιας Ευθυμιάδου)

Άκουσα την “πρόταση” ή “ιδέα” να οπλοφορούν οι δάσκαλοι κι ανατρίχιασα σύγκορμη!
Οπλοφορούσαν ως τώρα, μεταφορικά, με όπλα τη γνώση και την αγάπη,
όπλα που κάνουν τη ζωή αληθινή κι ωραία
και τώρα με όπλα κανονικά, φονικά, θανατηφόρα θέλουν κάποιοι να τους οπλίσουν
για να αμύνονται, βέβαια, μα όπλα δεν παύουν να ‘ναι.
Τα ακούω όλα αυτά και τρέμει η ψυχή μου
και νοσταλγώ ακατάπαυστα τα χρόνια τα αθώα
που μέναν οι σχολικές αυλές ξεκλείδωτες, κίνδυνος δεν υπήρχε
και τώρα η Τεξανή δασκάλα, η μακαρίτισσα, ξέχασε, λέει, να κλειδώσει,
όχι την αυλή, μα την τάξη της κι έγινε ό,τι εγίνη…
Τα χρόνια εκείνα νοσταλγώ, παμπάλαια δεν είναι,
που φεύγαν όλα τα παιδιά μόνα τους στο σπίτι,
μόνα ή με την παρέα τους, τα συνομήλικά τους,
ακόμα και τα πρωτάκια μας, τα πιο μικρά παιδιά μας…
Τα ζούσαμε όλα αυτά πριν από 30 χρόνια
κι ούτε που καταλάβαμε πώς σιγά σιγά τα πράγματα αλλάξαν
κι άρχισε ο φόβος να σκιάζει τους γονείς και τα παιδιά κατόπι
φόβος στην αρχή αβάσιμος, χωρίς υπαρκτή αιτία,
μα τα δελτία ειδήσεων τον πέρασαν εντός μας
και σήμερα πια η βία απλώνεται παντού ολοένα,
σε πόλεις μα και σε χωριά, προπάντων στην ψυχή μας,
με το αίσθημα της ασφάλειας ζητούμενο να είναι
πολύτιμο κι απαραίτητο, που δίχως αυτό ζωή δεν είναι…

Από το Facebook της Σόνιας Ευθυμιάδου

 

Back to top button