Πέρασα πολλά. Άντεξα. Αλλά πλέον δεν ξέρω, αν καταφέρω να αντέξω άλλο.
Κατάφερα να επιβιώσω στα χρόνια των μνημονίων.
Κατάφερα να επιβιώσω στα χρόνια του κορονοϊού.
Προσωπικά εγώ, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου, δίχως ουσιαστική βοήθεια από
το κράτος. Άσχετα αν κάποιοι επικοινωνιακά προσπάθησαν να πείσουν για το αντίθετο.
Τώρα προσπαθώ με νύχια και δόντια, να ανταπεξέλθω στις απίστευτες ανατιμήσεις των προϊόντων και τις
αυξήσεις της ενέργειας.
Κάποιοι από εμάς, δυστυχώς δεν τα κατάφεραν.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχω ακόμα έναν αντίπαλο. Και μάλιστα πολύ δυνατό.
Τα πανηγύρια!
Το ξέρω πως λίγοι θα κατανοήσουν το μεγάλο αυτό θέμα, γιατί δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε ανάλογη θέση.
Κάθε σύλλογος, κάθε χωριό, κάθε σχολείο και ένα πανηγύρι, μικρό ή μεγαλύτερο.
Στο σύνολό τους, καλύπτουν σίγουρα το μισό καλοκαίρι.
Το πρόβλημα αυτό πάντα υπήρχε. Αλλά πλέον δυστυχώς δεν μπορώ να το αντέξω.
Ιδιαίτερα μετά από μία τέτοια μακρόχρονη μάχη.
Και η πόλη μας νεκρή. Τα μαγαζιά μας άδεια.
Μην αναρωτιόμαστε λοιπόν, γιατί ερημώνει η περιοχή μας, γιατί κλείνουν οι επιχειρήσεις, γιατί φεύγουν οι νέοι;
Τα καταστήματα εστίασης, προσφέρουν εργασία σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό νέων ανθρώπων.
Δεν ζητάω οίκτο.
Απλά λίγη σκέψη παραπάνω για το καλό του τόπου μας.
Ένας επιχειρηματίας της Εστίασης Καστοριάς
