Όπως καταλαβαίνετε η Παρασκευή 3 Ιουνίου ήταν μια πολύ ιδιαίτερη μέρα για μένα. Δεν περίμενα ποτέ ότι κάτι που έγραψα θα απασχολούσε τόσους ανθρώπους. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν χαρά, η δεύτερη ήταν προβληματισμός. Πώς το πήραν τα παιδιά;Δεν θα ήθελα ποτέ αυτή η τόσο σημαντική μέρα για τη ζωή τους (ως γνωστόν στην Ελλάδα οι πανελλαδικές έχουν το χαρακτήρα διαβατήριας τελετής, ένα πέρασμα στην επόμενη φάση της ζωής τους, στην ενηλικίωση) να συνδεθεί με αρνητικά συναισθήματα για το πρόσωπο μου.
Για να το πω απλά φοβήθηκα ότι θα με βρίζουν και θα με καταριούνται χιλιάδες άνθρωποι για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Οι πρώτες κουβέντες που είχα με φίλους μου, γονείς μαθητών και μαθητές ήταν καθησυχαστικές. Το κείμενο τους φάνηκε απλό και κατανοητό. Ελπίζω να τα πάνε καλά.
Αν είστε μαθητής ή μαθήτρια ή γονιός γράψτε μου σας παρακαλώ πώς προσλάβατε το κείμενο και γενικότερα τους προβληματισμούς σας σε σχέση με αυτό. Με ενδιαφέρει πολύ.
Ευχαριστώ πάρα πολύ τους εκατοντάδες φίλους και φίλες που μου έστειλαν μηνύματα ή με πήραν τηλέφωνο. Ιδίως τους παλιούς φοιτητές μου που έγραψαν τόσο συγκινητικά σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα. Χαίρομαι πάρα πολύ που το είδαν ως αναγνώριση της δουλειάς μου και ως προσωπική τους υπόθεση.
Και μια διευκρίνιση: Το βιβλίο μου μπορεί να γεννήθηκε μέσα στο μυαλό μου όταν ήμουν στην Καστοριά. Αλλά γράφτηκε στην Κεφαλονιά όπου πλέον ζω.
Πανελλαδικές: Κείμενο του Ραϋμόνδου Αλβανού «έπεσε» στα σημερινά θέματα
