Φέρε στο νου σου το παιδί σου στα πέντε του. Σκέψου ότι στο κλέβουν και δεν ξέρεις πού είναι, ποιος το έχει και πώς του συμπεριφέρεται. Σκέψου τώρα ότι δε θα μεγαλώσει ποτέ, θα παραμείνει για πάντα εκεί κοντά στα πέντε. Σκέψου ότι η μόνη πραγματικότητα την οποία θα γνωρίζει σε όλη του τη ζωή, θα είναι εκείνη που θα αποφασίζεται για εκείνο από ανθρώπους για τους οποίους δεν γνωρίζεις τίποτα και ούτε θα γνωρίσεις ποτέ. Σκέψου ότι το μόνο που σου απομένει είναι να ελπίζεις στην καλοσύνη, γενικά και αόριστα. Σκέψου ότι την αναιμική αυτή ελπίδα πρέπει να τη μασκαρεύεις σε δύναμη για να στηρίζεις τους αγαπημένους σου και να εμπνέεις τους γύρω σου, ελπίζοντας ότι θα σε βοηθήσουν. Σκέψου μια μέρα που έπρεπε να προσποιηθείς ότι αντέχεις ενώ μέσα σου απορούσες πως σηκώθηκες από το κρεβάτι το πρωί.
Αν έκανες αυτές τις σκέψεις για λίγα λεπτά, πρόβαλέ τες τώρα σε κάθε σου μέρα, για πάντα και …καλωσήρθες στον κόσμο μας. Δεν θέλουμε να σε κρατήσουμε εδώ παραπάνω από τις λίγες στιγμές που αφιέρωσες ήδη στις λέξεις αυτές. Θέλουμε ωστόσο να αναλογιστείς την τύχη σου. Θέλουμε να σου ζητήσουμε να κάνεις κάθε μέρα ότι μπορείς, εκεί που μπορείς, για να αποδεικνύεις ότι αξίζεις την τύχη αυτή. Κάποια δύναμη, σκληρή και άδικη, έχει αποφασίσει ότι δεν την αξίζουμε όλοι.
Από το Facebook του Γιώργου Πάνου
1 λεπτό ανάγνωση
