Πώς μπορεί ένα βιβλίο να καταφέρνει μέσα από τις σελίδες του τόσο εύκολα να διεγείρει τις αισθήσεις σου; Πότε να σε γαληνεύει, να σε ηρεμεί καθώς ρέει σαν γάργαρο ρυάκι η γραφή αλλά και η ζωή της κεντρικής ηρωίδας, και πότε να ανταριάζει τον ψυχισμό σου σαν βλέπεις πως φουρτούνες έρχονται να πνίξουν τον όμορφο κόσμο των προσώπων που πρωταγωνιστούν στην ιστορία;
Και πώς αλήθεια καταφέρνει ο συγγραφέας μέσα στην πλοκή του μυθιστορήματος, επιδέξια να προσθέτει τον Τσε Γκεβάρα; Να τον κάνει καθοριστικό παράγοντα στη ζωή μιας νεαρής κοπέλας που η γνωριμία της μαζί του δεν κράτησε παρά ελάχιστα; Και αλήθεια, πόσο όμορφα διαβάζουμε για ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο;
Αν διαβάσεις τη Ζωή ρέουσα θα καταλάβεις.
Το μυθιστόρημα αυτό χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο βλέπουμε την ηρωίδα, την Άννα Βενέτη, να πολεμά τους δαίμονες μέσα της, να επιζητά διαφυγή σε δεξιότητες από το παρελθόν της (να προχωρά στη συγγραφή ενός μυθιστορήματος που αναφέρεται στην ίδια της τη ζωή), να συγκρούονται οι αναμνήσεις με οδυνηρές εμπειρίες και να μετράει φίλους και ΄΄φίλους΄΄ (όπως όλοι μας δηλαδή), σε μια κρίσιμη για τη ζωή της περίοδο.
Στο δεύτερο μέρος, το μεγαλύτερο, ίσως και το πιο όμορφο, ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο, στο τέλος της δεκαετίας του 50 και τις αρχές το 60, οι περιγραφές σου δίνουν την αίσθηση πως ζεις και εσύ την ατμόσφαιρα την εποχής, σε βάζει η γραφή και η πλοκή τόσο έξοχα στο κλίμα που αισθάνεσαι και εσύ ένας νέος που χορεύει τα τραγούδια των Beatles, που νιώθει μαζί με την πρωταγωνίστρια του βιβλίου, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, φλερτάρεις με τη ζωή αλλά και αντιμάχεσαι με τα στερεότυπα της εποχής, πέφτεις πάνω στην κρατική αναλγησία, τις προκαταλήψεις… αλλά το θέμα μας είναι η Άννα. Η αθωότητά της, η γνωριμία με τον Νίκο που κάποιοι σύντροφοί του από τα παλιά δεν του συγχωρούν πως… κι όμως, καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως δείχνουν.
Σαν αφήνεσαι στη διήγησή της και σου εξιστορεί την αγάπη του Νίκου για τον Χιώτη και ό,τι αυτός πρεσβεύει στα δικά του μάτια, σαν τον ακούει να της λέει για αγώνες που δίνονται, που κερδίζονται αλλά και που συχνά χάνονται, εσύ στοχάζεσαι τους δικούς σου αγώνες, τις δικές σου μάχες. Αλλά είπαμε, κεντρικό πρόσωπο είναι η Άννα, το δεκαεννιάχρονο, τότε, κορίτσι, το γλυκό πουλί της νιότης που μαγεύεται από τον χαρακτήρα του και καθηλώνεται από τα λόγια του.
Καθώς η ιστορία προχωράει και το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται, την ώρα που η γραφή του βιβλίου περνάει υπέροχα σε πρώτο πρόσωπο και η Άννα αρχίζει να κάνει όνειρα, κάποια μάλιστα από αυτά τα αγγίζει και πλέει σε πελάγη ευτυχίας, μέχρι να προσγειωθεί απότομα και να συνειδητοποιήσει πως τα όνειρα εύκολα μπορούν να μετατραπούν σε εφιάλτες, τη στιγμή που αντιλαμβάνεται πως ό,τι κάνεις, ακόμα και το πιο αθώο, μπορεί να αφήσει σημάδια και κάποιοι να ιχνηλατήσουν σε αυτά, και να ενεργήσουν αυταρχικά, τιμωρητικά, αντιλαμβάνεσαι πως η Άννα πάντα θα καρτερούσε την Άνοιξη ακόμα κι αν δεν ερχόταν πια (η δική σου άραγε ήρθε;).
Στο τρίτο μέρος, φτάνει η ώρα των μεγάλων αποκαλύψεων… και μαζί με την Άννα μαθαίνουμε και εμείς πως οι άνθρωποι μπορούν να κρατούν καλά κρυμμένα μυστικά, μπορούν να διαφυλάξουν στη μνήμη τους τρομακτικές στιγμές αλλά με απίστευτο κουράγιο να φροντίσουν αυτές να εγκιβωτιστούν στην καρδιά τους, στην καρδιά που βρίσκει τη δύναμη να αγαπήσει… τελειώνοντας θα συμφωνήσω με τον Νίκο της ιστορίας: Ναι πιστεύω και εγώ πως ο Μαχάτμα Γκάντι μπορεί πιο εύκολα να κερδίσει την επανάσταση σε σχέση με τον Τσε Γκεβάρα.
