Επίκουρος: “Ποτέ δεν επεδίωξα ν΄ αρέσω στους πολλούς. Αυτά που τους αρέσουν δεν τα γνώρισα και αυτά που εγώ γνωρίζω απέχουν πολύ από το να τα καταλάβουν”
Η Άποψη του Επίκουρου, που αρχικά φαίνεται εγωιστική και αλαζονική, σε τέτοιο βαθμό, που να υπονομεύεται όλο το έργο του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου.
Ο Επίκουρος διαχωρίζει τον αισθητό κόσμο, του Αριστοτέλη, που γίνεται αντιληπτός με τα αισθητήρια όργανα, από τον άυλο κόσμο (την ηθική, την αλήθεια του Πλάτωνα)..
Αναφέρεται ότι η κοινωνία ως πλειοψηφία, δεν επικεντρώνεται στον άυλο κόσμο της αλήθειας της ειρήνης και της δικαιοσύνης, αλλά επιδιώκει τον ατομικό ωφελιμισμό. Επομένως οι πολιτικοί εργαλειοποιούν αυτήν την ροπή του ατόμου και της κοινωνίας, και μέσω του λαϊκισμού (της παπαρολογίας λέω εγώ για να γίνεται αντιληπτός ο απαξιωτικός λόγος αυτών των πολιτικών), προκειμένου να επικρατήσουν στις εκλογές.
Η σύγχρονη επομένως πολιτική στοχεύει στους πολλούς που δημιουργούν την απαραίτητη πλειοψηφία για την κυβέρνηση. Να λοιπόν που οδηγεί η παπαρολογία των πολιτικών.
Στην υποβάθμιση της ίδιας της δημοκρατίας, την μετάπτωση των θεσμών στην λαοκρατία, στον προσανατολισμό της μάζας μέσω του ατομικού ωφελιμισμού, στον κοινωνικό ωφελιμισμό, στην απονέκρωση της Ηθικής (του άυλου λόγου και της Πλατωνικής Αλήθειας.
Αυτό αποδεικνύεται ότι το σύγχρονο πολιτικό μάρκετινγκ, που στηρίζεται σε δύο βασικές αρχές: Στο Μίσος και στον Φόβο. Είναι τα δύο βασικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας της αγέλης. Την αποσύνδεση του ατομικού και κοινωνικού ενσυνείδητης επιλογής και την επιλογή των ατομικών και κοινωνικών αποφάσεων με βάση τα ένστικτα. Όλη η ανθρώπινη ιστορία, είναι γραμμένη με αίμα, εξ αίτιας των δύο προαναφερθέντων βασικών ενστίκτων του ανθρώπου.
Η μάζα υποκινείται σε πόλεμο ή επανάσταση μόνο με την υποδαύλιση των δύο βασικών ενστίκτων του ανθρώπου: Το Μίσος και τον Φόβο. Αυτό το ξέρει καλά ο κάθε ηγέτης.
Η Σωκρατική μέθοδος της Διαλεκτικής της ειρηνικής αντιπαράθεσης διαφορετικών απόψεων, έχει εκπέσει στον μαρξιστικό υλισμό στην επιθετική και επαναστατική βίαιη ανατροπή της Θέσης (της κατεστημένης εξουσίας) από την αντίθεση (της μάζας που καταπιέζεται).
Αυτή η μετάπτωση της κοινωνικής διαχείρισης από τους πολλούς οδήγησε τον Πλάτωνα στην συγγραφή του έργου του Πολιτεία. Η οποία βέβαια φθάνει στην αντίθετη άκρη όπως και του Επίκουρου, την ανάθεση της πολιτείας σ΄ αυτούς που κατανοούν την αλήθεια, των πεφωτισμένων, των αρίστων κατά τον Πλάτωνα. Η Πολιτεία των αρίστων, είναι ουτοπία διότι δεν υπάρχει τρόπος κοινού ορισμού και επιλογής των αρίστων.
Που βρίσκεται η πολιτική λύση για την διαχείριση της σύγχρονης πολιτείας; Στην διαμόρφωση ενός πολιτικού επικοινωνιακού λόγου βασισμένου στην Ηθική της Επικοινωνίας, (Χάμπερμας) στον ειλικρινή επικοινωνιακό πολιτικό λόγο, που στοχεύει στην ειλικρινή πρόθεση των ενδιαφερομένων μερών για την εύρεση της αλήθειας, της ηθικής της δικαιοσύνης. Ο Κάντ, σημειώνει ότι, η ηθική πράξη είναι μία συμπεριφορά που διέπεται από Λόγο, (είτε ως ψυχή, είτε ως συνείδηση), ο οποίος είναι η Ηθική.
Η καλύτερη ίσως άποψη εμπεριέχεται στο έργο του Αριστοτέλη, Ρητορική, όπου σημειώνει για την πολιτική ρητορική, (την οποία αποκαλεί Συμβουλευτική). Ο Συμβουλευτικός λόγος πρέπει να έχει ως στόχο την καθοδήγηση του κοινού και όχι την χειραγώγηση της μάζας. Η ευδαιμονία ως απώτερος στόχος του Συμβουλευτικού Λόγου είναι κοινό στοιχείο της Ηθικής και της Πολιτικής.
Δηλαδή σκοπός του Πολιτικού οποιασδήποτε πολιτικής θεωρίας, είναι η εξύψωση της κοινωνίας και όχι η καταβύθιση αυτής στο μίσος και τον φόβο.
Η συνέχιση και η διαχείριση του ελληνικού πολιτικού μοντέλου έχει ένα μόνο αποτέλεσμα: Τον ρεβανσισμό. Οι μεν εξοντώνουν τους δε. Το τελικό αποτέλεσμα όμως είναι ένα: Εξοντώνεται η πατρίδα και δεν υπάρχουν νικητές.
2 λεπτά ανάγνωση
