Κρα, κρα κρα…Ασταμάτητα. Από το ξημέρωμα μέχρι αργά τη νύχτα. Και δώστου του και κόβουν βόλτες πάνω από όλη την έκταση του βραχώδους κήπου και δώστου και πετούν μέχρι χαμηλά, στα κλαδιά των κωνοφόρων και απευθύνουν το ένα στο άλλο κραυγές αγωνίας. Τότε, κάπου εκεί στο πέτρινο τοιχίο της πλακόστρωτης αυλής, ακούγεται ένα ξεψυχισμένο, αδύναμο, παραπονιάρικο κρααα. Σιωπή μετά απ’ αυτό στα ψηλά. Άλλη μια προσπάθεια επικοινωνίας από το μικροπούλι που προχωρεί σημειωτόν, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανοίξει τα φτερά του και να απογειωθεί. Κρααα. Απεγνωσμένο πετάρισμα των φτερών, μισό άνοιγμα του ράμφους, ακινησία. Προσπαθεί να κοιτάξει ψηλά, πάνω από το πυκνό φύλλωμα. Άδικος κόπος. Το κεφάλι μπροστά, ακόμη ένα κρααα…Μόλις που ακούγεται. Το επόμενο άλμα: ούτε ένα εκατοστό πιο πέρα. Σταματούν και τα κρα, κρα στον ουρανό. Για λίγο. Ίσα που να σκεφτείς ότι τα παράτησαν. Προτού ολοκληρώσεις τον συλλογισμό σου, αρχίζουν πάλι: Κρα, κρα, κρα.
Αναθαρρεύει το ανήλικο, αποκρίνεται- κρρρ, βάζει όλα του τα δυνατά να προχωρήσει, να βγει στην ασκίαστη, πέτρινη περίφραξη, να το δουν οι δικοί του από ψηλά. Τόση αδυναμία πια; Και τα αγχωτικά φτερουγίσματα πληθαίνουν, κι όσο αυτά πολλαπλασιάζονται, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η μετακίνηση… Θα τα καταφέρει άραγε; Μα κι αυτά εκεί πάνω, τι κάνουν; Γιατί δεν ψάχνουν πιο διεξοδικά; Γιατί δεν κατεβαίνουν πιο κάτω; Τώρα θα μου πεις, κι αν το εντοπίσουν ποιο το όφελος; Μήπως διαθέτουν τα μέσα να το βοηθήσουν να πετάξει; Πώς;
Τότε αρχίζει η τρομάρα: οι γάτες οι αδέσποτες, τέσσερις, πόθεν μυρίστηκαν το θύμα; Αρχίζουν τα νιαρ, νιαρ, αρχίζουν να κυκλώνουν το κακόμοιρο το πουλί. Βήμα δεν είχε τολμήσει να κάνει μέχρι τώρα, πού και να πετάξει…Πληθαίνουν τα ερευνητικά κρωξίματα στον ουρανό. Κάτι αντιλήφθηκαν για τον επερχόμενο κίνδυνο. Τα νιαουρίσματα συνεχίζονται, το ίδιο και τα κλάξον ψηλά. Δεν είναι σκηνή για παρακολούθηση αυτή.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, οι γάτες απομακρύνονται∙ κάθε μια προς άλλη κατεύθυνση, παύουν και οι ουράνιες σειρήνες. Το μικροπούλι άφαντο, αλλά κανένα ίχνος από εγκληματική ενέργεια. Κανένα πούπουλο στον τόπο του εγκλήματος, κανένα κοκαλάκι…Λες να τα κατάφερε να κρυφτεί; Λες;
Ώρα για πότισμα. Το χορτάρι στον κήπο άρχισε να κιτρινίζει από τη ζέστη. Νάτο, λοιπόν, το φιλαράκι το γενναίο! Με το άνοιγμα του ποτιστηριού, πηδάει όλο χαρά κάτω από τον υδάτινο θύσανο, σκύβει το κεφαλάκι, βουτάει κάποιο σπόρο με το μικρό του ράμφος μέσα από το χορτάρι και δεν νοιάζεται για τίποτα.
Silver Alert; Όχι πια. Ορίστε και το αποδεικτικό στοιχείο!
15/7/22
Από το Facebook της κ. Χρυσούλας Πατρώνου-Παπατέρπου
