Γράμμος…
γραμμή, ορόσημο…
Μεταίχμιο δυο κόσμων.
Βουνό ανταριασμένο…
Από τους ήχους των όπλων,
το σφυροκόπημα των βολών,
την αναλγησία κι απρονοησία των ανθρώπων…
Κάθε πέτρα, βράχος, δένδρο, χορτάρι,
βρύση ή ρυάκι μπορεί να διηγηθεί μια ιστορία.
Εδώ πληγώθηκε ο Νώντας.
Εκεί σφαγιάσθηκαν ο Παύλος κι η Μυρτώ.
Πιο πέρα σκοτώθηκε ο Νικόλας.
Δώθε ξεψύχησε ο Κωστής.
Ο ρόγχος του θανάτου ακολουθεί τα βήματά σου…
Ατέλειωτο τοπίο από πνιχτές ανάσες,
σκιές φόβου,
μάτια που σπέρνουν πανικό,
αέρα αντρειοσύνης.
Το μίσος χαροπαλεύει μες στο σύθαμπο
πιασμένο από το χέρι, την οργή.
Κυριαρχούν οδύνη, απόγνωση, οιμωγές, ολοφυρμός…
Θάλασσα ο κόσμος απλωμένη στις πλαγιές και τα ρουμάνια.
Άταφοι, έρμαια σκελετωμένα κορμιά, βορά των αγριμιών.
Η ανθρωπιά δοκιμάζεται….
Ανασκολοπισμός. Ένθεν και ένθεν
Το αίμα περισσεύει…
Εκδίκηση γυρεύει ή αναπαμό;
Απορία που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια.
Πως και γιατί, πόσο, ποιος, πότε,
κάποτε, μέχρι, έως, που, όταν, ωσότου…
Αναπάντητα τυραννούν ερωτήματα, ερωτηματικά…
Ψάχνουν να βρουν αποδέκτη.
Κουρελιασμένες ψυχές άδεια κουφάρια
κι η περηφάνια αγέρωχα βαδίζει στις κορυφογραμμές
στέλνοντας χαιρετίσματα απέναντι στο αδέλφι του το Βίτσι.
Κλείνουν τα αφτιά να μην βλέπουν το μακελειό.
Να μην ακούνε την καταστροφή.
Τρομάξανε τα ζωντανά δεν έμεινε κανένα.
Κι η φωτιά πυρπόλησε…
Όνειρα, ελπίδες, ιδέες.
Γίνανε στάχτη οι συνειδήσεις…
Αδειάσανε ένα βαρύ φορτίο ψευδαισθήσεων.
Παρέκει η κόρη στέκεται μόνη.
Αμέτοχη, λεηλατημένη, ταλαιπωρημένη…
Παραπλανημένη, κακοφορμισμένη…
Διηγείται τον επικήδειο των νικησάντων.
Ποιος ο εχθρός; Ποιος φίλος;
Πανωλεθρία, ήττα, ξερίζωμα…
Για άλλη μια φορά διχασμός.
Η μνήμη αναδύεται μέσα από τις ορχιδέες, τα κυκλάμινα,
τους σφένδαμους, τα ρόμπολα και τις οξυές.
Επιστρέφει η θύμηση, τότε που,
η γενετήσια ορμή των κατοίκων της υπαίθρου
εξανέμιζε κάθε ίχνος απάνθρωπης διχόνοιας.
Μικροσυμβάντα μόνο, τοπικού βεληνεκούς κι ενδιαφέροντος.
Ίσως χωρίς ουσία.
Ο Φώντας, ο Μήτσος, η Μαριώ, ο Μιστόκλης, η Φανή
ανταμώνανε στους γάμους και τα πανηγύρια…
Ξεφαντώνανε με χορούς.
Στης βιοπάλης την σκληρή απαντοχή δίνανε τα χέρια
κι έστειβαν πέτρες.
Τίποτα δεν προοιώνιζε την επερχόμενη καταιγίδα.
Ώσπου όλα ανατραπήκαν, όπως συμβαίνει πάντα στην ζωή.
Κι εκεί που νομίζεις πως όλα τα έχεις ρυθμίσει και ρέουν
ομαλά, δίνει μια και σε πετά απέναντι.
Καταχνιά… Και…
Τώρα επιζητείς να ανασυνθέσεις τις χαμένες σκηνές.
Ψηφίδες που σκορπίσανε στις άκριες του κόσμου,
κυνηγημένες από τα φαντάσματα των νεκρών.
Ερειπωμένα χωριά, άδεια πικρομοναχικά, γκρεμισμένα σπίτια…
Χορταριασμένοι κήποι να πλέκουν κλαδιά κάνοντας την
διάβαση αδύνατη.
Ξεχασμένα, αδιάβατα μονοπάτια που δένανε των ανθρώπων τις
ζωές.
Όλο γυρνάς στα ίδια μέρη, ο τόπος σου…
Αναζητάς τρόπους να ξεπεράσεις όλα αυτά που διαιρούν…
Να αναδείξεις όλα εκείνα που ενώνουν.
Κι η πικρή πατρίδα προδομένη πάντα θα περιμένει
πότε τούτης της γης οι άνθρωποι
θε να φιλιώσουν…
Εδώ καταδεικνύονται οι μνήμες.
Με ετεροβαρή δριμύτητα…
Αναλόγως της οπτικής των γεγονότων που έχει ο καθένας και σύμφωνα
με την διαδρομή που διαμόρφωσε την ταυτότητά του…
Εδώ κι εμείς αποφασίσαμε να αναδείξουμε έναν τόπο με αυτούς τους
αγώνες, Μαραθώνιο και ημιμαραθώνιο, στηριζόμενοι σε αυτό που μας
δίδαξε η σοφία των προγόνων.
Ο αθλητισμός, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, ενώνει τους ανθρώπους,
συμβαδίζει με την ψυχική και πνευματική υγεία, προάγει το ήθος αλλά
και την ευδαιμονία, την ευτυχία δηλαδή η οποία βρίσκεται στο αγαθό,
στην αρετή, που κι αυτή με την σειρά της βρίσκεται δια μέσου του
«Εύ αγωνίζεσθαι».
Εδώ θέλουμε να φιλιώσουν οι άνθρωποι. Και δει οι νέοι.
Επειδή, όπως και στην αρχαία Ελλάδα, θέλουμε η άσκηση να αποτελεί
σημαντικό μέρος της κοινωνικής ζωής και της αγωγής των νέων.
Μέσα σε ένα τόπο που επιδίωξή μας είναι να γίνει δραστηριοτήτων.
Σ έναν τόπο όπως είναι ο Γράμμος, μία σπουδαία πηγή ζωής.
Ποικιλία στην χλωρίδα με 22 ενδημικά είδη στην Ελλάδα, πλούσια
πανίδα και ορνιθοπανίδα που τον συμπεριλαμβάνουν στο δίκτυο
Natura 2000 προβάλλοντας μία αξιοθαύμαστη βιοποικιλότητα σε
μία αδιατάρακτη φύση.
Με πυκνή βλάστηση στα χαμηλότερα σημεία και αλπικούς λειμώνες με
ποώδη βλάστηση στα ψηλά, εκεί, πάνω από τα 2.000 μέτρα όπου θα
συναντήσουμε τις κορυφές του, τρέχοντας.
Ανάμεσα σε πολυβολεία, χαρακώματα, ορύγματα προστασίας, θέσεις
μάχης, ενός εμφυλίου που σφράγισε την νεώτερη ιστορία
σημαδεύοντας την ζωή όχι μόνο των ανθρώπων που έζησαν εκείνα τα
χρόνια αλλά και μέχρι τις μέρες μας.
Η πιο σκοτεινή πλευρά της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, με τους
περισσότερους νεκρούς και τις μεγαλύτερες απώλειες.
Η αφροσύνη τότε περίσσευε…
Μα τώρα ερχόμαστε εδώ να δώσουμε τα χέρια, σε μία ευγενή άμιλλα.
Να αγκαλιαστούμε. Να γεμίσουμε εικόνες κι εμπειρίες χαράς.
Θαυμασμού κι ευγνωμοσύνης…
Για το θαύμα της ύπαρξης. Και τον σεβασμό που οφείλουμε στην ζωή.
Έμβια όντα κι αβιοτικοί παράγοντες συνυφασμένοι, μιαν αδιάψευστη
μαρτυρία της ισορροπίας που χρειάζεται, της αλληλένδετης
αμφίπλευρα επιρροής του ενός με τον άλλον, για να στέκει ο κόσμος
ορθός και να προχωρά. Γιατί…
Πολιτισμός, είναι η ύπαρξή μας και ο τρόπος που στεκόμαστε στον
χώρο και δίπλα στους ανθρώπους. Η συμπεριφορά μας απέναντί τους
αλλά και η σχέση μας με οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωής.
Με αυτόν τον τρόπο παράγει, γεννά και αφήνει στον χρόνο ανεξίτηλα
διαμάντια που συνηγορούν σε αυτό.
Ό,τι άλλο είναι σκοτεινιά που δεν χρειαζόμαστε.
Νικόλας Μερτζανίδης
Πρόεδρος Κοιν.Σ.Επ.
Το Αέναον – neverest
