Τη μνήμη του ιατρού και Δημάρχου Μιχαήλ Ζάχου τίμησε σήμερα ο Δήμος Άργους Ορεστικού, τελώντας επιμνημόσυνη δέση στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής, με αφορμή τη συμπλήρωση 25 ετών από τον θάνατό του.
Όπως επεσήμανε ο Δήμαρχος Άργους Ορεστικού Παναγιώτης Κεπαπτσόγλου, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, “ο Μιχαήλ Ζάχος με τη ζωή του και τα έργα του σηματοδότησε αυτόν τον τόπο, χαράσσοντας τη σύγχρονη τοπική ιστορία τόσο ως ιατρός, όσο και ως δήμαρχος. Αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο αυτής, δίνοντας σημαντικά μαθήματα ζωής σε όλους εμάς”.
Η ομιλία του Δημάρχου:
” Είναι μερικοί άνθρωποι που με τη ζωή, τη φιλοσοφία και τις πράξεις τους, προσδιορίζουν το πριν και το μετά της Ιστορίας. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο αείμνηστος Μιχαήλ Ζάχος που με τη ζωή του και τα έργα του σηματοδότησε αυτόν τον τόπο, χαράσσοντας τη σύγχρονη τοπική ιστορία τόσο ως ιατρός, όσο και ως δήμαρχος. Αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο αυτής, δίνοντας σημαντικά μαθήματα ζωής σε όλους εμάς.
Άνθρωποι όπως ο Μιχαήλ Ζάχος, όχι μόνο δεν «ξεχνιούνται» αλλά αποτελούν πυξίδα ζωής. Είναι μέρος της ιστορίας μας, την οποία οφείλουμε να γνωρίζουμε, για να ξέρουμε που οδηγούμαστε.
Ο ιατρός και δήμαρχος Μιχαήλ Ζάχος γεννήθηκε στο Άργος Ορεστικό το 1920. Ήταν γιός της Ιφιγένειας Τυπάδη, κόρης του επίσης ιατρού, βουλευτή και δημάρχου Μιχαήλ Τυπάδη και του χειρουργού, δημάρχου και βουλευτή Ιωάννη Ζάχου, ο οποίος το 1916 ίδρυσε την ομώνυμη Χειρουργική κλινική, πιθανόν τη μόνη ιδιωτική Χειρουργική Κλινική, εκείνη την εποχή σε ολόκληρη τη Δυτική Μακεδονία.
Με την ανάληψη της λειτουργίας της από τον Μιχαήλ Ζάχο, η κλινική προσέφερε ακόμη βαρύτερο και σημαντικότερο ιατρικό έργο, με οδηγό την ανθρωπιά του και τη διαρκή διάθεσή του για προσφορά στην τοπική κοινωνία.
Όπως σημειώνει ο αείμνηστος καθηγητής καρδιολογίας Δημήτριος Χατσέρας, «για την προσωπικότητα του μεγάλου ανδρός, θα μπορούσε να ασχοληθεί πολλαπλώς κάθε πλευρά της κοινωνίας. Να εκφρασθούν οι ιατροί, ο πολιτικός κόσμος, ο λαός του Άργους Ορεστικού. Όμως και ο λαός της πρωτεύουσας του νομού μας, της Καστοριάς, ο οποίος και αυτός, κατέφευγε για τις χειρουργικές ιατρικές φροντίδες, τόσο στην κλινική, όσο και στο Νοσοκομείο της Καστοριάς, στο οποίο διετέλεσε διευθυντής της χειρουργικής κλινικής».
Χάρη στις γνώσεις, τη θέληση και την αγάπη του για τον άνθρωπο προήγαγε σημαντικά την ιατρική επιστήμη στον τόπο μας, κάνοντάς την εφάμιλλη των μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας. Οφείλουμε να πούμε ότι ο Μιχαήλ Ζάχος υπήρξε πρωτίστως, ένας ωφέλιμος άνθρωπος, με υψηλό το φρόνιμα του χρέους προς τον συνάνθρωπό του.
Πολυπράγμων και ανήσυχο πνεύμα, ρίχτηκε στον πολιτικό στίβο, ακολουθώντας την παράδοση της οικογένειάς του, και προσέφερε από τη θέση του δημάρχου πλούσιο και σημαντικό έργο, με ένα από τα κορυφαία την ίδρυση της Φιλαρμονικής, η οποία μέχρι και σήμερα αποτελεί ένα κόσμημα για τον Δήμο μας.
Το πιο χαρακτηριστικό όμως παράδειγμα της προσφοράς και του οράματός του ως δήμαρχος, ήταν το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων, την ίδρυση του οποίου έβαλε ως σκοπό της ζωής του. Διορατικός και πείσμων μαχητής διέθεσε την ιστορική κλινική του στον Δήμο Άργους Ορεστικού κατά κυριότητα και χρήση, με στόχο την ενδυνάμωση του αιτήματός του προς την πολιτεία, για την ίδρυση της νέας ιατρικής μονάδας. Απώτερος στόχος, η μέγιστη δυνατή μέριμνα για τους πολίτες όλου του νομού, σε μια πόλη με έντονη την ιατρική παράδοση. Μια παράδοση που προέκυψε βέβαια από την ίδια την οικογένεια του Μιχαήλ Ζάχου.
Ανθρωπιστής αλλά και ρέκτης αναδείχθηκε σε μέγα ευεργέτη και δωρητή του τόπου μας, περνώντας στην αιωνιότητα ως ένας ακόμη ξεχωριστός Αργίτης.
Και απέδειξε ότι τον θάνατο τον οποίο μαχόταν καθημερινά ως ιατρός, δεν τον φοβόταν. Τον αντιμετώπισε με γενναιότητα και σύνεση, φροντίζοντας ακόμη και την ύστατη στιγμή να αφήσει παρακαταθήκη λίγα λόγια, ειλικρινή και βαθιά φιλοσοφημένα.
Λίγο πριν φύγει από τη ζωή λοιπόν, άφησε στους συνεργάτες του στο Δημαρχείο το επιμύθιο του Δον Κιχώτη, όπως το ονόμασε, λίγες γραμμές που μέσα τους κρύβουν τη μεγαλοσύνη της ψυχής του και τη νηφαλιότητα της σκέψης του και αποτέλεσε μέρος του επικήδειου λόγου του.
Έγραψε:
Απόφθεγμα: Όταν ο κυνισμός γίνεται σαρκαστικός, τότε παρεμβαίνει όχι ο ποιητής Σεφέρης αλλά ο ιατρός Ιπποκράτης.
Κείμενο:
1. Η ειρωνεία είναι φενάκη της αλαζονείας.
2. Η φιλία της συνείδησης είναι θείο δώρο που κοσμεί μόνο τους αγγέλους.
Οι ανάγωγοι την εξαγοράζουν ή επιχειρούν την ταπεινή εξιλέωση.
3. Προσωπείο μειλίχιας υποκρισίας φορούν οι δειλοί και άτολμοι.
Χειρουργική και δειλία δεν συμβιβάζονται.
Δημαρχείο και φοβία δεν συμβαδίζουν.
4. Ένας «μύθος» δεν διαρκεί 77 χρόνια, όταν είναι ζώσα πραγματικότης, αποδεκτή κοινωνικά και πολιτικά παρά την αχλύ κάποιας γενετικής απόκλισης.
5. Η ανάδυση βιωμάτων αφορά γενικά τους πάντες. Ο τρόπος όμως της ανάδυσης είναι πάντοτε συνάρτηση της αγωγής του ανθρώπου.
6. Ο ίλιγγος της εξουσίας ή του αξιώματος καταλαμβάνει τους σοβαροφανείς, τους καινοφανείς και τους κενόδοξους.
7. Ο πολίτης που κατορθώνει να κατανικά τον αρνητικό εαυτό του και να προάγει επωφελώς τον θετικό, δεν καταρρέει αλλά δημιουργεί.
Ο Μιχαήλ Ζάχος αφιερώθηκε στους ανθρώπους, τους υπηρέτησε ανυστερόβουλα. Αφιερώθηκε σε μια διαρκή προσπάθεια να αποτρέψει τον πόνο, τη δυστυχία, την ανάγκη, την ανέχεια, τον θάνατο. Αφιερώθηκε στο Άργος Ορεστικό, για το οποίο απέδειξε έμπρακτα πως ανόθευτα λάτρεψε.
Αιωνία του η μνήμη”.
