Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν σύγκρουση μεταξύ της Δηλιακής Συμμαχίας (υπό την ηγεσία της Αθήνας) και της Πελοποννησιακής Συμμαχίας (υπό την ηγεσία της Σπάρτης) που ξεκίνησε το 431 π.Χ., με την εισβολή των Σπαρτιατών και των συμμάχων τους, στην Αττική, καθώς και με τη λεηλασία της Αθηναϊκής υπαίθρου και έληξε το 404 π.Χ με τη νίκη των Σπαρτιατών και την ήττα των Αθηναίων, οι οποίοι, πολιορκημένοι από τη στεριά και τη θάλασσα, αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας έχει τα ίδια χαρακτηριστικά:
Η Δηλιακή Συμμαχία υπό την ηγεσία της Αθήνας της αστικής δημοκρατίας, είναι το σημερινό ΝΑΤΟ, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Η Πελοποννησιακή συμμαχία, όπου το πολίτευμα είναι η βασιλεία, με ένα συγκεντρωτικό ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας, παρόμοιο με τα σημερινά συστήματα εξουσίας της Ρωσίας, που συγκροτούν την Συμφωνία της Σαγκάης, υπό την ηγεσία της Κίνας. Η Δύση πολιορκεί χρηματοοικονομικά την Ρωσία και η Ρωσία πολιορκεί ενεργειακά την ΕΕ.
Η δικαιολογία που προβάλλουν οι Ρώσοι στην εισβολή της Ουκρανίας είναι η περίφραξη αυτής από την Δύση, όπως προκάλεσε την ρήξη στις σχέσεις η περίφραξη του Πειραιά από τους Αθηναίους. Φυσικά αυτή είναι η αφορμή, (μάλλον πρόφαση). Εφαρμόζουν δε την ίδια στρατηγική, λεηλατούν την ύπαιθρο της Ουκρανίας (τα σιτηρά), όπως έγινε με τους Σπαρτιάτες κατά την πρώτη φάση του πολέμου, όπου προκάλεσαν τον λοιμό των Αθηναίων.
Η βασική αιτία του πελοποννησιακού πολέμου αναφέρει ο Θουκυδίδης «Ήταν η ολοένα αυξανόμενη δύναμη της Αθήνας που προκάλεσε φόβο στην Σπάρτη και στους συμμάχους της. Κατέστησε τη σύρραξη ανάμεσα στις δύο πόλεις αναπότρεπτη»
Δευτερεύουσες αιτίες για τους οποίους όλη η Ελλάδα ενεπλάκη σε αυτό τον καταστροφικό πόλεμο, είναι:
Η προσπάθεια εκ μέρους των Αθηνών, να δημιουργήσει ισχυρό ιμπεριαλιστικό εμπορικό κράτος, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις αντιδράσεις των άλλων συμμάχων της που δυσαρεστούνταν με την απώλεια της ανεξαρτησίας τους. και με τη μετατροπή τους σε απλές διοικητικές περιφέρειες του κράτους των Αθηνών.
Τα αριστοκρατικά κόμματα που κυβερνούσαν τις πόλεις της Αθηναϊκής συμμαχίας, επεδίωκαν την ανατροπή της αθηναϊκής δημοκρατίας.
Η κατανόηση της Σπάρτης ότι είχε μακροπρόθεσμα μόνον δύο επιλογές: ή να αποδεχτεί τον μελλοντικά βέβαιο υποβιβασμό της από την πρωτοκαθεδρία που κατείχε ήδη ή να πολεμήσει για να αποδείξει εκ νέου τη θέση της στην ηγεσία της Ελλάδας.
Οι σημαντικές πολιτισμικές και πολιτικές διαφορές ανάμεσα στην αθηναϊκή κοινωνία και τη σπαρτιατική.
Τα συμφέροντα των Περσών, που υπεισήλθαν στην πορεία του πολέμου και όχι εξ αρχής, και τα οποία πάντως χρηματοδότησαν και τροφοδότησαν σε κρίσιμες στιγμές τις ενδοελληνικές διαμάχες.
Αν αντιστοιχήσουμε τις αιτίες με την σημερινή πολεμική κρίση:
Η βασική αιτία της σημερινής πολεμικής κρίσης είναι διαβλέποντας μακροπρόθεσμα ότι η ΕΕ εφαρμόζοντας την αειφόρο και βιώσιμη ανάπτυξη θα απεξαρτηθεί πλήρως από τις ενεργειακές πηγές της Ρωσίας, αφετέρου οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης για την εισβολή στην Ουκρανία το 2014, επέφερε ισχυρό οικονομικό πλήγμα στην Ρωσία κατά κεφαλή ΑΕΠ 2104 18500 $, 2020: 8500$. Η πολεμική κρίση ήταν μονόδρομος για την Ρωσία, προκειμένου να μην υποβιβαστεί, όπως η Σπάρτη, από την πρωτοκαθεδρία που είχε στον στρατιωτικό τομέα και σε ένα μεγάλο μέρος χωρών της Ευρώπης.
Προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό της βρήκε ακριβώς τις ίδιες αδυναμίες που είχε και η Συμμαχία των Αθηνών.
Πολιορκεί η Ρωσία την Ουκρανία από ξηρά και θάλασσα, προκαλεί λοιμό με την αποκοπή της Ουκρανίας από την παραγωγή και την πώληση των σιτηρών της.
Η μεγαλύτερη αδυναμία της Δύσης και της ΕΕ, είναι η αστική δημοκρατία, που επιτρέπει να συμμετάσχουν σ΄αυτήν ακόμη κι αυτά τα κόμματα που επιδιώκουν την κατάλυσή της. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Δύση μηδέ εξαιρουμένης και της Αμερικής, και σε πολλές χώρες της ΕΕ, με πρόσφατο δείγμα την Ιταλία. Η ισχυροποίηση και η ενίσχυση ακραίων αντισυστημικών κομμάτων αποτελεί την σημαντικότερη εν δυνάμει απειλή για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Η δυσφορία πολλών συμμάχων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για τον περιορισμό η απώλεια της ανεξαρτησίας τους. Οδήγησε στα δημοψηφίσματα και την έξοδο από την ΕΕ της Μ.Β και (το ευτυχώς) λόγω ακύρωσης του Ελληνικού δημοψηφίσματος, όπως και της Καταλονίας.
Ας δούμε μια μικρή λεπτομέρεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Οι Σπαρτιάτες, με προτροπή του Αλκιβιάδη συμμάχησαν με τους Πέρσες και προχώρησαν στη δημιουργία δικού τους στόλου και έπεισαν τους συμμάχους της Αθήνας, να εξεγερθούν κατά της Αθήνας. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος τόσο για την ΕΕ αλλά κυρίως για την Ελλάδα. Η διάβρωση του δημοκρατικού συστήματος εκ των έσω με οικονομική υποστήριξη τρίτων χωρών και η κατάλυση της δημοκρατίας, με τοποθέτηση εγχώριων πολιτικών ανδρείκελων.
Η τελική έκβαση του πολέμου βρήκε την Σπάρτη, νικήτρια. Βγήκε νικήτρια διότι υπήρξε καθοριστική η παρέμβαση των Περσών υπέρ της Σπάρτης. Επι πλέον η λήψη των αποφάσεων ήταν συγκεντρωτική – απολυταρχική – επομένως άμεσα εφαρμόσιμη και αποτελεσματική, στοιχείο καθοριστικό στην λήψη πολεμικών αποφάσεων, έναντι της αργοπορίας στην λήψη των πολεμικών αποφάσεων των Αθηνών, που υπόκεινται σε δημοκρατικές διαδικασίες, επομένως με σημαντική χρονική καθυστέρηση.
Οι Σπαρτιάτες μετά την νίκη τους, συμπεριφέρθηκαν σαν νέοι πλέον ιμπεριαλιστές. Προσπάθησαν να επιβάλλουν τα αποκλειστικά συμφέροντα τους εις βάρος των ελληνικών πόλεων. Βρέθηκε όμως αποδυναμωμένη πολιτικά διότι αντιμετώπιζε ακόμη και τους συμμάχους της ως υποτελείς, αποδυναμωμένη στρατιωτικά και οικονομικά από τον πελοποννησιακό πόλεμο. Αποτέλεσμα να βρεθεί μετά από λίγα χρόνια ηττημένη στην μάχη των Λεύκτρων 371 π.Χ. Η ηγεμονία της Σπάρτης έληξε από μια νέα ανερχόμενη δύναμη την ηγεμονία των Θηβών.
Συμπέρασμα:
Αυτό ας το έχουν υπόψη οι εμπλεκόμενοι κυρίως ΕΕ και Ρωσία. Ότι ο νικητής δεν θα είναι ο δίκαιος απελευθερωτής. Θα είναι ιμπεριαλιστής και αποικιοκράτης όποιος κι αν είναι αυτός. Ότι ο πόλεμος θα αποδυναμώσει και τις δύο πλευρές. Και ότι μακροπρόθεσμα ο τελικός κερδισμένος δεν θα είναι η Ρωσία, ούτε προφανώς και η ΕΕ.
