Όταν πηγαίναμε στον Πασχάλη για να φτιάξουμε τα δόντια μας και ερχόταν η ώρα της πληρωμής: «άνοιξε το πορτοφόλι να δούμε τι έχει μέσα;» διάλεγε ένα αστείο ποσόν και «άντε, πήγαινε στο καλό» μας έλεγε.
Ο Πασχάλης μας, έφυγε από την ζωή, ξαφνικά, βίαια και άδικα. Και μας πόνεσε πολύ. Γιατί ο Πασχάλης ήταν ένας ωραίος άνθρωπος. Με πολύ χιούμορ και μεγάλη καρδιά. Είμαι βέβαιη πως δεν είχε κακοκαρδίσει ποτέ, κανέναν. Ο αγαπημένος μας γείτονας, των παιδικών μας χρόνων ο μεγάλος μας φίλος. Ο Πασχάλης ήτανε και πολλά άλλα, αλλά για μένα ήταν κυρίως αυτά. Το αποτύπωμα που αφήνει είναι ελαφρύ, γενναιόδωρο, δυνατό και καλόκαρδο.
Είχε μια βαριά λύπη το χειροκρότημα του πλήθους καθώς η σορός κατέβηκε στο χώμα, αυτή τη ζεστή αυγουστιάτικη μέρα. Τον φαντάστηκα να μας κοιτάζει από ψηλά με περιέργεια και μια δίκαιη ικανοποίηση και με το γνωστό του χιούμορ και μια δόση αυτοσαρκασμού να λέει: «μπράβο σας ρε, δεν ήξερα ότι είμαι τόσο σπουδαίος, αλλά για ακούστε κ αυτό από εμένα: τίποτα δεν είμαστε, από την μια στιγμή στην άλλη έρχεται το τέλος, κανονίστε..»
Στο καλό αγαπημένε μας γείτονα. Αεράκι ελαφρύ στην ψυχή σου που (είμαι σίγουρη) ίπταται πάνω από την καταπράσινη φύση καί το ποτάμι που μεγαλώσαμε. Θα σε θυμόμαστε με αγάπη και βαθειά λύπη. Τέτοιον καιρό που διάλεξε Εκείνος να σε πάρει…
