Ένα πολύ ξεχωριστό βιβλίο, μια ποιητική συλλογή που μόλις τελείωσα την ανάγνωσή της. Γιατί ξεχωριστό; Θα σας εξηγήσω:
΄΄Χωρίς αγριολούλουδα στο διάβα, δε φτάνεις πουθενά΄΄! Λέει ο ποιητής και σκέφτομαι πόσο ομορφαίνουν τον κόσμο μας αυτά τα πολύχρωμα γεννήματα της φύσης, και μετά, συνειρμικά, ταξιδεύω σε σκέψεις… σκέψεις που με οδηγούν στο άνθος της νιότης, και αμέσως μετά, στα λουλούδια της ζωής, στου έρωτα τα σκιρτήματα που τόσο μοναδικό κάνουν τον κόσμος μας.
ΕΡΩΤΑΣ ναι… πόσοι και πόσοι άνθρωποι έχουμε ολόψυχα δοθεί σε αυτόν; Πόσοι και πόσοι άνθρωποι κατάφεραν να παγώσουν τον χρόνο, παραδομένοι στα τόσο θελκτικά δίκτυα του; Μα και πάλι, τι αγώνας δίνεται, τι φουσκοθαλασσιές συναντάμε στις καρδιές των ανθρώπων καθώς με επιμονή τον διεκδικούμε, τον κερδίζουμε αλλά και τον χάνουμε; Στον έρωτα τον πολυσυζητημένο αναφέρεται το βιβλίο. Μόνο που το κάνει με τρόπο μαγικό. Διαβάζω τις τέσσερις ενότητες του βιβλίου (ΕΡΩΤΙΚΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ, ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ, ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΑΖΙ) και παίρνω τα πράγματα με τη σειρά.
Αφήνομαι λοιπόν σε στίχους να με παρασύρουν και να δω την οπτική γωνία του ποιητή, διαβάζω τις λέξεις και έτσι όπως είναι δοσμένες, βλέπω πίσω από αυτές αμέτρητες εικόνες.
΄΄Α μην κοιτάς που οι άλλοι κρατούν ομπρέλες
Και φορούν αδιάβροχα για να μη βραχούν…
Εκείνοι δεν ξέρουν πως φτιάχνονται οι λιακάδες΄΄.
Τέτοια διαβάζω και αναθυμούμαι τις μέρες που κάτω από τη βροχή, απολάμβανα τη δροσιά του θεού και προσέμενα καρτερικά αλλά όχι με ανυπομονησία τη λιακάδα που θα ακολουθήσει. Τη λιακάδα στην καρδιά μου εννοώ, ε;
Και μετά καθώς γράφει: ΄΄Ανασφαλείς σκέψεις
μ’ οδηγούν έξω από το σπίτι σου.
Πάλι επιμένουν και με πείθουν
Να χτυπήσω την πόρτα της συνείδησής σου.
Ελπίζω ν’ άλλαξες…΄΄
Νιώθω λύτρωση. Δεν είμαι ο μόνος βλέπεις… είμαστε τόσο πολλοί που κάναμε αυτή τη διαδρομή και φύγαμε άπραγοι.
Για την Οδό Καλλιθέας γράφει και εγώ βλέπω μέσα σε αυτήν έναν ύμνο στο έρωτα… στον έρωτα τον ολόψυχο, αυτόν που σε κυριεύει και που σε κατακλύζει με όνειρα αλλά και με ανασφάλειες. Που ισχυρός είσαι να τον δώσεις αλλά τόσο ευάλωτος να τον παραλάβεις. (Σε ποια περιοχή άραγε να σε έβγαλαν εσένα τα βήματα του έρωτα που πήρες; Ποια χνάρια του ακολούθησες;)
Και καθώς γράφει για ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ Σ΄ ΑΓΑΠΩ (ίσως το μεγαλύτερο ποίημα της συλλογής, ίσως και το πιο ωραίο) αναριγώ, γιατί συναντώ μέσα σε στίχους ονειρικούς κάτι από μένα, τότε που δειλά ψέλλιζα τη συγκεκριμένη λέξη, νιώθοντας ασίγαστο πάθος να με περιζώνει και, δίχως δισταγμό, αδηφάγα, διάβασα και ξαναδιάβασα τις ίδιες πλασμένες με χρώμα, με έντονο συναίσθημα, λέξεις, γιατί ένα είναι βέβαιο: Θαρρώ πως το ποίημά του ΄΄ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ Σ΄ ΑΓΑΠΩ ΄΄, εύκολα θα μπορούσε να είναι και δικό μου. Για κάποιο άλλο πρόσωπο γραμμένο, αφιερωμένο αλλού, ναι, αλλά και πάλι… πως να μη δεθείς με στίχους όπως αυτοί που ακολουθούν;
΄΄Κι όταν είναι η ώρα να κάνεις μια ευχή,
Θα ρίχνω ένα άστρο
Με την ολοκληρωτική μου θέληση
Για να σ΄ την πραγματοποιήσω.΄΄
Πόσες ευχές γινήκανε, πόσες υποσχέσεις δοθήκανε… όλα γι’ αυτόν, για τη δύναμή του. Σίγουρα κινεί γη και ουρανό. Και μπορεί ακόμη και θαύματα να κάνει. Διάβασε λιγάκι τι γράφει ο ποιητής και θα καταλάβεις:
΄΄όπως ότι θα ξηλώσουμε τις ράγες των τρένων
Από εκεί που δεν περνάνε πια
Και βάζοντας τες κάθετα
Σαν σιδηροδρομική σκάλα,
Θ’ ανέβουμε στον ουρανό
Και στο ψηλότερο σύννεφο…΄΄
Νοτίζουν οι στίχοι με μελαγχολία και ποτίζονται οι λέξεις με αισιοδοξία…
Διάβασα, λοιπόν, το βιβλίο και θυμήθηκα τότε που μάζευα αστέρια για χάρη της, και κάπου εκεί είδα τα αντιλαμπίσματα της ψυχής μου καθώς όμορφα αντανακλούσε πάνω στο βιβλίο.
Ξέρεις γιατί είναι ξεχωριστό αυτό το βιβλίο; Γιατί κάποιοι από τους στίχους του ικανοί είναι να σε κάνουν να ταυτιστείς.
Τελικά ένα είναι βέβαιο: Ο επιμένων έρωτας νικά!
