Επείγει να απελευθερωθούμε από την εμμονή στην ομοιομορφία. Δεν υπάρχει αυτό το μυθικό «κανονικό». Είναι μια φαντασίωση. Το πολύ να υπάρχουν ορισμένα πράγματα που κάνει η πλειοψηφία του κόσμου.
Αυτό από μόνο του δεν τα καθιστά «κανονικά» αλλά συνηθισμένα. Ίσως και να δηλώνει απλά ένα φόβο να διαφέρεις, μια τυφλή υπακοή στα καθιερωμένα, τα επιβαλλόμενα, τα συμβατικά.
Το πιο σοβαρό αντίκτυπο αυτής της εμμονής που εδώ, στην Ελλάδα έχει γίνει σχεδόν ψύχωση, είναι ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ που επάγεται. Αυτό που κολλάει σαν λέπρα σε ό,τι διαφέρει. Αυτό που δεν «μιλιέται», που προκαλεί ντροπή, ενοχή, “ρεζίλι” και κρύβεται αντί να αντιμετωπιστεί στα ίσια.
Και δεν μιλάω μόνο για σεξουαλικότητα ή εκφράσεις φύλου ή εθνικότητα/φυλή/καταγωγή (όσο σημαντικά και να είναι) αλλά για οτιδήποτε σε κάνει να διαφέρεις σωματικά ή ψυχικά π.χ. καρκίνος, αυτισμός, κατάθλιψη, ανορεξία, ιδιοσυγκρασιακή προσωπικότητα και βάλε.
Καιρός να ανοίξουμε τις οικογενειακές ντουλάπες που έχουν θάψει ακόμη και ζωντανούς ανθρώπους…
Μόνο καλό θα μας κάνει να συζητηθούν ανοιχτά όλα αυτά και να τα δεχτούμε σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας.
Από το Facebook της Νίνας Ράπη
