Σήμερα πήγα σε μια στέρνα να βάλω νερό.
Λίγα μέτρα απ’ τη βρύση, ένας μπάρμπας, με τον εγγονό του, άδειαζαν μια πλατφόρμα με σκουπίδια.
Κι ενώ έχω δει που καταλήγει όλο αυτό το στόρι, έκανα τη μαλακία να μιλήσω.
Και πάει κάπως έτσι
-Εχει 2 ταμπέλες που λέει ότι απαγορεύεται να ρίχνεις μπάζα εδώ και πάλι εδώ τα ρίχνετε.
-έχει τόσα σκουπίδια εδώ.
-Κι επειδή έχουν κάνει οι άλλοι μαλακία, πρέπει να κάνεις κι εσύ;
-Και ποιος είσαι εσύ;
-Ένας άνθρωπος που σου λέει όσο πιο ευγενικά μπορεί, ότι κάνεις λάθος.
-Ά και γαμήσου (κι έρχεται προς τα πάνω μου, ο μπάρμπας)
-Ε φυσικά θα μας βρίσεις κι από πάνω.
-Άμα σε νοιάζει τόσο πολύ να πας να τους καρφώσεις.
-Μου λες δλδ να πάω να καρφώσω εσένα.
-Όχι εμένα, τους άλλους, που ρίχνουν. Εγώ πήγα τους κάρφωσα και δεν έκανε κανένας τίποτα.
-Δεν καταλαβαίνεις καν τι λες, έτσι;
-Όχι να πας να τους καρφώσεις, αλλιώς να μη μιλάς.
(όλο αυτό με περιστροφή γύρω από το αμάξι για να μην έρθουμε κοντά και ολοκληρωθεί αυτό που περίμενα να γίνει, όταν το ξεκίνησα)
-Ε τι να κάνω, να μαλώσω με τον τοίχο, ήδη έχασα. (και φεύγω)
Η άλλη επιλογή ήταν το ξύλο και να τρέχουμε στα δικαστήρια.
Κι αυτή είναι γενικά η φάση μας. Μην ασχολείσαι, θα βρεις το μπελά σου.
Τα σκουπίδια πέσαν, αυτός θα γελάει στο καφενείο, εγώ είμαι ακόμα με την ταχυπαλμία του τσαμπουκά κι ένα άγχος μην πάει και κάνει καμία ύπουλη ζημιά στις αποθήκες ή το χωράφι, γιατί τα κάνουν αυτά.
Τι λέτε; Καλά έκανα;
