Με θλίψη αποχαιρετούμε το σύντροφο, Μίλτο Μυρώνη, βετεράνο αγωνιστή της αντιφασιστικής αντίστασης και μέλος της ΕΠΟΝ, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 96 ετών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Θεσσαλονίκης, εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.
Σημ.: Στη μνήμη του σας επισυνάπτουμε τα όσα δήλωσε στην Εφημερίδα των Συντακτών, τις παραμονές του πρώτου επίσημου εορτασμού της απελευθέρωσης της πόλης από τους ναζί, στις 30-10-2016.
«Θέλαμε να φτιάξουμε έναν άλλο κόσμο…»
Αν και 90 χρόνων, ο κ. Μίλτος Μυρώνης, με τη στεντόρεια και καθαρή φωνή του δίνει την εντύπωση ότι μιλά ένας τριαντάρης με χωνί. Ο κ. Μυρώνης δεν υπήρξε έφηβος, στα δεκάξι του ήταν άντρας, με περίστροφο στην τσέπη. Δραστήριο μέλος της ΕΠΟΝ Αγίου Παύλου, έζησε τα γεγονότα της κατοχής και της απελευθέρωσης κρατώντας «μικρό ρόλο», όπως λέει ο ίδιος. Όσο μιλάμε διακρίνω την προσπάθεια από τη μία να κρατήσει τη συγκίνησή του και από την άλλη να κρύψει την περηφάνια του.
«Εμείς στον Άγιο Παύλο και την άνω Πόλη είχαμε απελευθερωθεί μια εβδομάδα πριν. Ο εφεδρικός είχε καταλάβει μάλιστα το Φρουραρχείο Βάρνας. Ήδη από τις 28 ήμασταν κύριοι της πόλης. Το θυμάμαι σαν τώρα, κατεβαίναμε πορεία προς το Διοικητήριο. Στην πλατεία που υπήρχε τότε μπροστά στο κτίριο, πάνω στα μάρμαρα, ηθοποιοί απήγγειλλαν ποιήματα, διάβαζαν κείμενα, αν θυμάμαι καλά ήταν ένας γιος του Βεάκη, η Χατζηαργύρη…
»Στις 29, νομίζω, είχαμε τον έλεγχο στην πόλη, οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους φευγάτοι ή κλεισμένοι στα στρατόπεδα, η πολιτοφυλακή μας είχε πιάσει θέση κεντρική στη Σβώλου στο ύψος της πλατείας Ιπποδρομίου, εγώ περπατάω με ένα φίλο και σύντροφο στη Μορκεντάου, βλέπουμε έναν κύριο, “αυτός, μου λέει, κάτι έλεγε προχθές σε ένα καφενείο, να τον πάμε για διευκρινίσεις”, μπαίνει σε μια πολυκατοικία, από πίσω εμείς τον βουτάμε, βγαίνουμε και πέφτουμε πάνω σε ένα Γερμαναρά που κατέβαινε από μια μοτοσικλέτα, είχε κρεμασμένη μια πιστόλα στο γοφό, εγώ είχα ένα πιστολάκι όσο η παλάμη μου.
»Κρατήσαμε την ανάσα μας, αλλά μάλλον την κράτησε και ο Γερμανός, φοβήθηκε μόνος του. Φτάνουμε στην πολιτοφυλακή μας, άλλη λαχτάρα εκεί, βλέπουμε καμιά εικοσαριά Τατάρους στην πόρτα, ήταν “ξακουστοί” για την αγριότητά τους στη Χαλκιδική, αλλά παραδίνονταν, ήταν όλος ο οπλισμός και οι γυλιοί τους στο χώμα. Παραδίδουμε κι εμείς τον ύποπτο.
»Μετά από δυο μέρες ξαναπάω, βλέπω έξω από την πολιτοφυλακή έναν άλλο γνωστό μου, τον συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλο. Τι γίνεται, Ηλία, του λέω, χάθηκε ο πατέρας μου δύο μέρες, μου λέει, και ήρθα να ρωτήσω. Μου δίνει περιγραφή του πατέρα του, δαγκώθηκα, αμάν, πιάσαμε τον πατέρα του Ηλία… Νομίζω ότι τη γλίτωσε βέβαια».
Οσο διηγείται έχω την εντύπωση ότι παίζει η ταινία εκείνων των ημερών. «Αν σου πω ότι δεν θυμάμαι τίποτα, που λέει ο λόγος, από την 30ή Οκτώβρη θα το πιστέψεις; Ενα περίεργο πράγμα. Ήμασταν σε παραζάλη. Όλη η πόλη. Κατεβήκαμε νομίζω όλος ο Άγιος Παύλος στην Αγίας Σοφίας, πήχτρα η πλατεία όλη από πάνω μέχρι κάτω, σημαίες ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ – ΚΚΕ, ρωσικές σημαίες και λίγες αγγλικές. Όλη μέρα μείναμε εκεί, όλη μέρα, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα, τι να θυμηθώ, αφού για άλλο λόγο είχαμε μαζευτεί, θέλαμε να φτιάξουμε έναν άλλο κόσμο…».
Τελικά, βρήκε εξορίες και στρατοδικεία κι ύστερα καθεστωτική σιωπή. «Τόσες δεκαετίες κυριάρχησε το άδικο», λέει, για να προσθέσει «τρομερό γι` αυτούς που έδωσαν τα πάντα, που θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή. Τώρα με την επίσημη αναγνώριση εκείνης της μέρας, έστω εκείνης της μέρας, νιώθω μια μικρή ικανοποίηση… και συγκίνηση που την πρόλαβα… έστω για άλλη μια μέρα».
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 28.10.2016,
`Τραβήχτηκε η μαύρη κουρτίνα της λήθης`
του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΥΚΕΣΑ
