Τέλλος Άγρας (Σαράντης Αγαπηνός)
Ωραίος Εύελπις, ευγενής, βάδισες στο καθήκον.
Τα γηρατειά δεν πρόλαβαν να σε αγκαλιάσουν.
Έγειρες πρόωρα στο μυροβόλο ακρογιάλι της πατρίδας,
με το στεφάνι του μάρτυρα προχώρησες στον Γολγοθά.
Έγινες σύμβολο, αετός πετούσες στα πονεμένα χωριά,
στις καλύβες της Λίμνης, στο βούρκο, στο θάνατο
με πυρετό τραυματισμένος, μ’ αδάμαστο θάρρος
καθάρισες τον Βάλτο, τα χωριά με θυσίες, μ’ αγάπη.
Τα λόγια σου “εκείνοι ή εμείς” τρομοκράτησαν τους Βοεβόδες
Αποστόλ και Ζλατάν που στήσαν παγίδα με τη συμφιλίωση.
Μαύρα σύγνεφα γέμισε ο ουρανός, ποτάμι το δάκρυ στη γη
τη ματοβαμμένη το πρωινό της 7 Ιουνίου 1907.
Το μαρτυρικό σου τέλος, τη θυσία αντιλαλούν στο Βλάδοβο
τα φαράγγια, το Βέρμιο, οι καλαμιές, η Καρυδιά που
στήριξαν τον βρόγχο του λαιμού σου οι μισεροί εχθροί.
Γενναίε Αμφικτίωνα, σκορπούσες την αγάπη, τη σύμπνοια.
Ο θάνατός σου έγινε η βαθύτερη σκέψη, δίδαγμα,
γέφυρα αδιάσπαστη για τις μετέπειτα Νίκες…
Έγινε η φωτεινή δάδα της λευτεριάς.
Ξεπετάχτηκες λιβανωτός δόξας απ’ άκρη σ’ άκρη…
Νανά Κοντού, “Δάφνες της Μακεδονίας”
——————————————————-
Από τους πιο αγαπητούς κι αδικοχαμένους ήρωες του
Μακεδονικού Αγώνα ήσουν,
μαζί με τον Αντώνη Μίγκα, τον έμπιστό σου, που δε δέχτηκε να σ’
αφήσει μόνο σου
σε κείνη τη συνάντηση που παγίδα ήτανε,
μα εσύ πήγες πιστεύοντας με καλή προαίρεση
πως θα μπορούσες να τα καταφέρεις και με τα σκυλιά που
τον τόπο μας λυμαίνονταν και τον αιματοβάφαν…
Από την Πελοπόννησο είχες έρθει δω, ως τη Μακεδονία,
να τη λευτερώσεις κι ας πέθαινες.
Και πέθανες. Απόψε μάλιστα για δεύτερη φορά,
καθώς κάποιοι που ούτε από Ιστορία ούτε από Πατρίδα ξέρουν
κι ούτε να μάθουν θέλουν
σε σκότωσαν ξανά και πάλι.
Με αυτό που περισσότερο πονάει να ‘ναι
η απέραντη αγνωμοσύνη τους κι η άρνησή τους την αλήθεια να μάθουν…
Σ.Ε.
Από το Facebook της Σόνιας Ευθυμιάδου
