Πριν από λίγο επέστρεψα στο χωριό που μένω και διάβασα την ανακοίνωση της αστυνομίας(σιγά να μη τη γράψω και με κεφαλαίο) για τα χθεσινά γεγονότα στη διάρκεια της συναυλίας μας στο γρασίδι της φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ:
«…ενώ οι αστυνομικές δυνάμεις, δεν κινήθηκαν εναντίον των ατόμων που την παρακολουθούσαν και δεν έγινε χρήση χημικών από αυτές, στο χώρο της συναυλίας».
Ε, ναι! Μας έπιασε όλους ξαφνικά μια ανεξήγητη συγκίνηση, ένα φουλτάκιασμα στο πρόσωπο (από την έξαψη;) και δάκρυα χαρμολύπης. Κάποιος αναφώνησε ότι είδε το Χριστό φαντάρο!
«Στη συνέχεια και κατά την αποχώρηση του πλήθους, μετά από διακοπή της συναυλίας…»
Ε, ναι! Επίσης ανεξήγητα και απροσδόκητα, μόλις τελείωσε η «Ουρά του αλόγου», γύρισα προς τους μουσικούς και τους είπα «ως εδώ, στοπ!». Να φανταστείτε ότι ξαφνιάστηκα και γω ο ίδιος μ’ αυτή μου την ενέργεια. Σε σχετική, έκτακτη συνέλευση του σχήματος πάνω στη σκηνή, οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι πρόκειται για ρωσικό δάχτυλο (συγκεκριμένα, το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού ποδιού) και οι υποψίες πέσαν πάνω μου γιατί, σε ανύποπτο χρόνο, είχα εκμυστηρευτεί σε κάποιον από αυτούς(φτου σου! Ξεφτιλισμένε χαφιέ) ότι μου άρεσε πολύ το βιβλίου του Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι «Σμιλεύοντας το χρόνο».
Και δύο παροιμίες:
-«Κατά μάνα, κατά κύρη, κατά γιό και θυγατέρα». Η κυβέρνηση και τα μωράκια της μας έχουν φλομώσει στο ψέμα και τη διαστρέβλωση.
-«Γίνεται το γρούνι μοδίστρα;».Χωρίς σχόλια.
17/9/2022
Θανάσης ο ανεξήγητος
